Babyfabrieken in Nigeria: een gruwelijke, maar winstgevende industrie

Babyfabrieken in Nigeria zijn geen nieuw thema. Vooral in het zuidoostelijke deel van Nigeria is de praktijk al langer gaande. “Geruime tijd konden de eigenaars van dergelijke fabrieken ongestoord werken. Tot in 2009 met dokter Ezuma voor het eerst iemand aansprakelijk gesteld kon worden”, vertelt schrijfster Ukamaka Olisakwe. “In de stad Aba liet de opgeleide arts zwangere, minderjarige meisjes van straat plukken, hij verzorgde ze negen maanden lang in zijn hospitaal en verkocht uiteindelijk hun baby’s aan rijke, kinderloze koppels. De meisjes hebben hun eigen kind nooit gezien.”

Toen de politie zijn babyfabriek ontdekte, sloeg Dr. Ezuma op de vlucht. Uiteindelijk werd hij toch opgepakt, maar na tien dagen in de cel moest het gerechtshof in Umuahia hem alweer op borgtocht vrijlaten. Enkele weken later kon hij zelfs zijn kliniek heropenen. “Dokter Ezuma verdient met zijn praktijken tot 400.000 naira (bijna 2000 euro, red.) per kind. Hij rekruteert werkloze jongeren om zwangere meisjes, die van huis zijn weggelopen, op te sporen. Die meisjes zijn uit schaamte voor hun zwangerschap op straat beland”, aldus Olisakwe.

“Bij vele Nigeriaanse bevolkingsgroepen is seksualiteit nog steeds een groot taboe. Voorlichting is er niet en door geldgebrek krijgen zwangere, minderjarige meisjes geen ondersteuning van hun ouders. Met de belofte dat ze 20.000 naira (een kleine 100 euro, red.) zullen verdienen, zijn die meisjes dan ook een makkelijke prooi voor mensen als dokter Ezuma.”

Kleine garnalen in plaats van grote vissen

Niet alleen door hun zwangerschap gestigmatiseerde jonge meisjes komen in de babyfabrieken terecht. Al in december 2006 kaartte de Britse journaliste Natalie Clarke in de Daily Mail de maffiose praktijken aan. “Sommige babyfabrieken worden uiterst efficiënt geleid. Rijke koppels plaatsen een order, waarna medewerkers de zoektocht naar een beeldig mooi meisje beginnen. Uiteindelijk bedreigen ze haar of beloven ze veel geld. Vervolgens maken de ‘groepsleden’ het meisje zwanger, sluiten ze haar in een gehuurd huis op en zorgt een betaalde verpleegster daar negen maanden lang voor haar. Na de geboorte van het kind komt het meisje vaak in de prostitutie terecht of wordt ze voor dood achtergelaten.”

Meestal zijn grote criminele organisaties het brein achter de babyfabrieken. De Nigeriaanse politie kan regelmatig minderjarige meisjes bevrijden en enkele medewerkers oppakken, maar dat zijn vaak de kleine garnalen. De echt grote vissen blijven ondertussen rustig verder zwemmen. “Ons juridisch systeem is absoluut niet waterdicht. Zolang de financiers van de industrie door de mazen van het net glippen, ligt een oplossing niet voor de hand”, besluit Olisakwe.

Niet alleen in Nigeria

De oplossing voor de problematiek moet in een breder perspectief gezien worden. Ten eerste dringt zich een wijziging in de wetgeving omtrent adoptie en abortus op. “De Nigeriaanse overheid creëert door gaten in de huidige adoptiewetgeving immers onbewust een winstgevende afzetmarkt. Het is aan de staat om het adoptieproces volledig zelf in handen te nemen en bij ongewenste zwangerschappen de jonge meisjes te ondersteunen”, denkt Olisakwe.

“Bovendien zou het land werk moeten maken van grootschalige seksuele voorlichting. Niet alleen om te voorkomen dat minderjarige meisjes ongewenst zwanger geraken, maar ook om een ‘seksuele revolutie’ in gang te zetten en het taboe rond seks te doorbreken.”

Nigeria is geen uitzondering. Op de adoptiemarkt kan nu eenmaal veel geld verdiend worden. Ook in Europa richten criminele organisaties eigen babyfabrieken op. Een undercoveroperatie van het Britse boulevardblad Daily Mail legde in 2007 een babyfabriek in Athene bloot. Albanese en Russische maffia ontvoerden Bulgaarse en Roemeense zigeunermeisjes naar Griekenland, waar ze kinderen moesten produceren. De baby’s werden uiteindelijk aan welstellende Amerikanen en Europeanen verkocht, die met handenvol geld het vaak lange adoptieproces proberen te ontlopen om zo sneller hun kinderdroom waar te maken.

© 2014 – C.H.I.P.S. StampMedia – Laurens Soenen