Inburgering en integratie zijn gewoon instrumenten van migratiebeheer geworden

© Shutterstock / Alona Savchuk

‘De Regering wil alle Vlamingen – ongeacht afkomst, overtuiging of geaardheid – vooruitstuwen, van in het kleinste dorp tot in de grootste stad. Vlaanderen zal altijd een warme thuis zijn en zorg dragen voor iedereen die hier geboren wordt, opgroeit, woont, werkt en leeft. (…) De Vlaamse Regering zet alle zeilen bij om te bouwen aan een harmonieuze samenleving, waarin iedereen kansen krijgt om vooruit te gaan. De Regering doet een warme oproep aan alle Vlamingen om samen aan dit wervende verhaal te schrijven’, aldus de Vlaamse Regering in haar regeerakkoord.

Inburgering en integratie is het beleidsdomein bij uitstek om sociale en politieke grenzen te trekken tussen wie al dan niet tot de politieke gemeenschap behoort en om te bepalen wie rechten krijgt tegen welke voorwaarden. Dat is al decennia zo en het vormt het verband tussen de twee Zwarte Zondagen.

Link

Download hier de volledige MO*paper (pdf)

Wat we nu lezen over inburgering en integratie in het Vlaamse regeerakkoord, is het sluitstuk van het “integratie- en inburgeringsbeleid” van de laatste drie decennia. We doen nog alsof het vandaag gaat om “een welkomstbeleid” met de doelstelling van inburgering en gericht op sociale mobiliteit. Maar dat valt steeds meer te betwijfelen.

Hoewel de bovenstaande passage lijkt te verwijzen naar inclusie en sociale mobiliteit, vertelt het uitgezette beleid een ander verhaal. Een sterke neonationalistische reflex vormt de rode draad in dit bestuursakkoord, waarin het streven naar een Vlaamse natie centraal staat.

Tot vijf keer toe lezen we hoe men streeft naar “De Vlaamse natie” die met allerlei symbolen moet worden aangekleed: van een Vlaams museum tot een Vlaamse canon en een meer Vlaamse VRT. Maar ook met grenzen die getrokken worden tussen “wij” en “zij”.

Het integratie- en inburgeringsbeleid is een instrument geworden in een neonationalistisch politiek project dat erop gebrand is de grenzen van de Vlaamse natie te bepalen. Het neonationalisme ‘is niet het nationalisme van de negentiende eeuw, de _springtime of nation_s, maar een nationalisme dat verbonden is met naoorlogse migratie’, zo stelt socioloog Willem Schinkel.

Het uit zich in de omgang met migranten, de obsessie met inpassing en aanpassing van nieuwkomers, de discussie over een gedeelde canon van waarden en normen en het summum van de Vlaamse taal als de hoekstenen van een etnocentrische Vlaamse natie in wording.

Download hier de volledige MO*paper (pdf).

Over de auteur

Pascal Debruyne is doctor in de Politieke Wetenschappen. Hij is onderzoeker aan de Odisee Hogeschool/Kenniscentrum Gezinswetenschappen.

Over de MO*papers

MO*papers is een serie analyses die uitgegeven wordt door Wereldmediahuis vzw. Elke paper brengt fundamentele informatie over een tendens die de globaliserende wereld bepaalt. MO*papers worden toegankelijk en diepgaand uitgewerkt. Ze zijn gratis downloadbaar op www.mo.be. Bij het verschijnen van een nieuwe paper wordt een korte aankondiging gestuurd naar iedereen die zijn of haar e-mailadres bezorgt aan mopaper@mo.be (onderwerp: alert)