“‘In één adem trouwen en moslim worden’

‘O ja,’ riep mijn vriendin, ‘we trouwen ook best. Dat maakt de dingen handiger.’

Ik trok een wenkbrauw op en dacht dat ze een grapje maakte. Niet dat ik haar niet graag zie, integendeel. Maar trouwen?

‘Meen je dat nu?’ vroeg ik haar. ‘Ja hoor. Anders kunnen we niet samen slapen in één hotelkamer, dat is niet zo praktisch. Voor mijn vader en moeder hoeft het niet per se, alhoewel mijn papa zei dat het…tja…dat het gewoon eenvoudiger is.’

‘Is dat zo?’ probeerde ik nog. ‘Absoluut. Hij kan nu eenmaal niet tegen iedereen zeggen dat zijn dochter met haar vriend naar Iran komt. Veel mensen snappen dat daar niet.’

‘Aha.’ antwoordde ik kalm.

‘Ook niet vergeten dat we problemen kunnen krijgen met de religieuze politie. Die houden je voor zulke dingen zomaar aan hoor’. En ze trok de deur dicht, op weg naar haar werk.

Ik bleef verwonderd achter en dacht na over ons nakend huwelijk dat er blijkbaar zat aan te komen.

Achtergrond

Eind januari verhuizen we naar Iran. We gaan een paar maanden bij de familie van mijn vriendin wonen in Isfahan, om erna de rest van het land te bereizen. Half oktober boekten we een enkeltje Charleroi – Teheran. Heel spannend.

Toen we deze zomer onze Iran – reis aan het voorbereiden waren, praatten we vooral over praktische zaken. Visum (nogal een karwei), verblijf (bij de familie), kostprijs van de vliegtuigtickets (verrassend goedkoop) en de bestemmingen in de regio die we zeker willen doen. We zitten immers naast de Kaukasus, een absolute top - regio qua natuur en avontuur.

De mooie Japanse kimono die Sami gaat dragen op onze Iraanse trouw.

© MO*/Jonas Van Weerst​

Ook vandaag ging het eerder over hoe we goedkoop kunnen slapen in Iran en in Georgië.

Het is dan dat mijn vriendin ons huwelijk ter sprake bracht.

Ik zocht dus wat dingen op het internet op over dat Iraanse trouwen. Het is blijkbaar een gebruikelijke praktijk. Zoals een visum ophalen, of een formulier invullen. Een vriend van me, met Belgisch en Iraans paspoort, is met zijn Belgische vriendin getrouwd. Weliswaar in Iran en niet in België.

Ik begon het idee van trouwen heel grappig te vinden. Ik had altijd gezworen om nooit te trouwen. Je weet wel, veel mannen maken die belofte aan zichzelf. Toch zou ik binnenkort trouwen. Islamitisch trouwen dan nog. Ik moest er nogmaals om lachen.

Sami had al enkele dagen door dat ik er mijn lol in had. Ik begon immers grapjes te maken over hoe ik haar zou noemen na het huwelijk (Mijn vrouw? Mijn echtgenote?) en hoe ik me zou gedragen, als echtgenoot (niet anders dan een lief).

Na een aantal dagen kraaide ze het uit, ze kon zich niet meer inhouden.

‘Je zal ook moslim moeten worden mannetje, dat weet je toch?!’ Ze schaterlachte.

Ik dacht dat ze een grapje maakte. ‘W…Wat bedoel je?’ stamelde ik, terwijl ik mijn wenkbrauw nu tot aan mijn haarlijn optrok.

‘Een niet-moslim kan niet met een moslima trouwen. Allez, misschien kan dat wel en van mij mag dat zeker, maar de hezbolla ziet het niet zo!’

De lezer moet weten dat Sami altijd over ‘DE hezbolla’ spreekt, of over de ‘hezbolla’s (in het meervoud)’. Hiermee bedoelt ze niet de Libanese Hezbollah, maar ze gebruikt dit woord eerder als een verzamelnaam voor Iraanse instanties die in haar ogen mensen pesten, zoals de religieuze politie die vrouwen op straat over hun kledij of over hun make – up aanspreekt.

‘Je gaat trouwen met een Iraanse madam. Iemand die volgens het regime per definitie moslima is. En dat gaat volgens het regime niet als je zelf geen moslim bent meneertje’ lachte ze me nog na.

Ik was sprakeloos en dacht na over de gevolgen. Die waren er quasi niet. Ja, ik zou in België officieel geregistreerd staan als moslim. En ja, de moslimexecutive zou daardoor iets meer subsidie krijgen. Maar dat was het dan ook. Ik dacht aan de grappige kant van de zaak. Ik zou nu tegelijkertijd én christen én moslim zijn! Ik ben immers, zoals het een Vlaamse jongen past, gedoopt en heb mijn beide communies gedaan. Ook twaalf jaar katholiek college achter de rug. Ik begon de vage contouren van een religieus plan te bemerken. Omdat ons plan erin bestaat om na Iran naar Zuid – Oost Azië te vertrekken, kon ik me misschien ook bekeren tot het boeddhisme en er officieel boeddhist worden. Boeddhist worden is iets met een tattoo laten zetten, heb ik gehoord. Dus dat was geen probleem. Dan zou ik én boeddhist én moslim én christen zijn. Wie doet me dat na?

L’acte de voyage

Ik wou toch wat meer weten over dat blijkbaar ogenschijnlijk eenvoudige administratieve gebruik: trouwen en moslim worden.

Ik belde dus naar de Iraanse ambassade, in Brussel.

Na een kleine week te hebben geprobeerd, nam er eindelijk een vriendelijke meneer op. Ik vertelde hem dat ik drie vragen had (ik had dit gesprek al een tijdje voorbereid).

Mijn eerste vraag ging over het visum. Hoelang het duurde, hoeveel het kostte, waar, wie enzovoort. Hij gaf de naam van een website van een bedrijf waarmee de ambassade graag samenwerkte. Dat bedrijf zorgt voor de uitnodiging van het Iraanse ministerie van Buitenlandse Zaken. De meeste personen die naar Iran willen gaan, moeten uitgenodigd worden door een in Iran wonend persoon, of door een organisatie. Hier zorgde dat bedrijf voor een uitnodiging van het ministerie zelf. Het grappige was dat ik bij de overschrijving van het geld in geen geval mocht vermelden dat het aangaande een visum voor Iran gaat. Waarom weet ik niet.

De duidelijke vermelding van het bedrijf om ‘Iran’ niet te vermelden bij de overschrijving.

© MO*/Jonas Van Weerst​

Ik stelde hem mijn tweede vraag: ‘Je veux aussi marier avec ma copine. Elle est Iranienne et Belge. C’est plus pratique on m’a dit.’

De man lachtte en antwoordde: ‘Ah, ‘l’acte de mariage’…on appelle ça ici ‘l’acte de voyage’, haha.’

Ik vermoedde dat hij doelde op de praktische voordelen dat een huwelijk met een Iraans staatsburger met zich meebracht wanneer men naar en in het land wil reizen.

‘Oui, oui.’ antwoordde ik, niet goed begrijpend.

‘Ah, quand vous venez ici pour votre visa, vous pouvez faire un rendez – vous avec un imam. Il vous marie avec votre copine.’

‘Aha, c’est si simple?’ vroeg ik nog.

‘C’est si simple.’ antwoordde hij.

Ik was tevreden dat het zo eenvoudig leek te zijn, bedankte hem voor de informatie en wou al toeleggen toen Sami teken deed dat ik hem nog een derde vraag moest stellen. Ik was die al glad vergeten.

‘Monsieur, j’ai encore une dernière question, je veux aussi devenir… m-m-musulman, c…c-c’est possible?’ vroeg ik schuchter. Ik begreep zelf niet goed vanwaar die schuchterheid plots kwam.

‘Le conversion à l’Islam? Oui, bien sûr c’est possible. Pas de problème monsieur, l’imam fait ça sur au même moment.’ zei hij enthousiast.

‘Au même moment que le mariage?’

‘Oui, oui, tout au même moment!’ vertelde hij, glunderend.

‘A-ah, ok, merci beaucoup!’

‘De rien.’

Sami en ik lachten met de eenvoudige werkwijze waarmee je blijkbaar kon trouwen en moslim worden. Twee voor de prijs van één, simpel.

Stappenplan

Ik begon het te begrijpen: het is een stappenplan. Visum aanvragen, moslim worden en trouwen. Wanneer je jouw visum afhaalt, maak je op de Iraanse ambassade in Brussel een afspraak met een Iraanse imam.

‘C’est si simple, se marier et le conversion à l’Islam, on fait ça au même moment.’

Blijkbaar is er een Iraanse moskee in Brussel. De imam bekeert je nadat je een paar zinnen uit de Koran hebt gezegd en dan krijg je dat op papier. Vervolgens trouwt de imam je met je toekomstige. Ook hier is dit een kwestie van een aantal zinnen opzeggen. Het doet me heel sterk denken aan de verhalen van mijn moeder. In Vlaanderen in de jaren zeventig kon je ook niet zomaar met je lief gaan samenwonen, je moest ermee trouwen. Zo is mijn moeder met mijn vader getrouwd, onder druk van haar ouders, enkel en alleen om uit het ouderlijk huis te kunnen vertrekken. Zoals tienduizenden andere koppels uit die tijd.

In mijn geval ging het om dat papiertje. Het papier waarin staat dat jij, als nieuwbakken moslim, getrouwd bent met een islamitische vrouw. Want voor het regime is Sami nog altijd een ‘islamitische zuster’. Zo wordt ze aangesproken op de ambassade en zo spreken de heren van de overheid haar aan op Komeini International Airport.

Misschien wordt het ooit zelfs een keuze in het telefonisch menu van de Iraanse ambassade. ‘Press one for visum, press two voor journalist visum, press three for marriage.’ Neen, zo makkelijk zal het nu ook weer niet gaan.