“‘Leven als een Filipina in Manilla’
Pas vijf dagen zit ik nu aan het ander eind van de wereld. Ik vertoef in Manilla, de bruisende, chaotische hoofdstad van de Filipijnen. Na een vlucht van bijna 17 uur, een jetlag van Antwerpen tot Manilla en een overload aan rijst, was ik blij aan te komen op het hoofdkantoor van GABRIELA. De vrouwenbeweging is een partnerorganisatie van Geneeskunde voor de Derde Wereld of kortweg G3W. Het is bij GABRIELA dat ik stage zal lopen.
Eventjes vergeten dat het 8 maart was, Internationale Vrouwendag en waarschijnlijk de belangrijkste dag van het jaar voor de militante vrouwenbeweging.
Op het hoofdkwartier krioelde het van de vrouwen in paarse T-shirts, luid lachend en pratend. Ik plofte gelijk mee aan tafel en werd overspoeld door eerste indrukken en nieuwe smaken.
Nadien kon ik niet anders dan me terugtrekken in de veilige, rustige cocon van mijn dorm. Daar ontdekte ik tot mijn opluchting dat er nog een ander meisje op dit moment stage loopt. Mijn roommate, de Waalse Ysa, was op dat moment druk bezig met de voorbereidingen voor vrouwendag op de plaats vande manifestaties. Ik had dus veel tijd om me rustig te installeren en de hitte te trotseren.
© Elisse Lenaars
De Filiwatte?!
Tijdens de maandenlange voorbereiding op mijn reis, kreeg ik meerdere malen dé prangende vraag naar mijn hoofd geslingerd: ‘De Filipijnen?! Wat ga je daar in godsnaam zoeken?’ Tijdens de vliegreis stelde ik mezelf die vraag ook, al was het maar om afgeleid te blijven van het snurkconcert dat de man naast me al enkele uren brengt.
Journalisten worden hier zonder boe of ba een kopje kleiner gemaakt, mensenrechtenschendingen zijn er bij de vleet en de kloof tussen arm en rijk is enorm groot. Toch zien wij, de Belgen, zelden iets over de Filipijnen in het nieuws verschijnen. Tyfoon Haiyan, ja, daar werd volop over bericht.
Het land heeft zoveel meer te bieden dan kwaad en onrecht.
Het land heeft echter zoveel meer te bieden dan kwaad en onrecht. En dat, lieve mensen, is wat ik hier kom doen. Ik ga mij onderdompelen in de cultuur, mijn ogen uitgebreid de kost geven en mijn smaak- en reukorgaan de vrije loop laten. Ik wil profiteren van elk moment hier en zoveel mogelijk in mij opnemen.
Ik wil weten hoe het politieke systeem hier in elkaar zit, hoe de Filipino’s met elkaar omgaan en wat ze verwachten van het leven.
© Elisse Lenaars
Arm Manilla
Vandaag werd ik voor de eerste keer geconfronteerd met de armoede in Manilla. Toen ik in de supermarkt boodschappen ging doen, porden twee kleine meisjes van een jaar of zes me in mijn zij. ‘Gewoon doorlopen’, siste mijn roommate me toe. Zij woont hier al anderhalve maand en weet dat wanneer je één kind iets geeft, heel Manilla plots rond je staat om in je zak te tasten. Ik probeerde de meisjes zo goed en kwaad als ik kon te negeren, terwijl ik ondertussen mijn boodschappenmandje volpropte met lekkers. Chocolade, een doos koekjes, en ondertussen die prangende blikken en piepende stemmetjes in mijn zij. ‘Ma’am, please, you have money?’
Meer dan 25 miljoen mensen komen niet rond.
In 2014 leefde in de Filipijnen meer dan één vierde van de bevolking in armoede. Meer dan 25 miljoen mensen komen niet rond. Dat uit zich in de sloppenwijken, maar ook in Quezon City, één van de rijkere wijken in Manilla, ontkom je niet aan bedelaars en daklozen. De armoedegrens voor een Filipijnse familie van vijf leden is vastgelegd op 8.778 PhP (ongeveer €185) per maand.
De Philippines Statistics Authority stelt vast dat 25,8% van de Filipino’s onder die armoedegrens leeft. Hallucinante cijfers. Na mijn vierde dag in Manilla heb ik dat bedrag al overschreden, na wat basisvoedsel in huis te halen, een taxirit van Ninoy Aquino Airport naar Metro Manilla en een goedkope binnenlandse vlucht te boeken.
Volgende week trek ik op medische missie naar Borongan, ten oosten van Samar. Daar zal ik een week bij een community vertoeven. De streek werd zwaar getroffen door tyfoon Haiyan maar werd totaal vergeten door de overheid. Daardoor leeft de plaatselijke bevolking nog steeds in enorme armoede en heeft ze dringend medische hulp nodig. Naast een onvergetelijke en interessante ervaring zal het ook een goede beproeving op het leven zonder internet en andere technologische snufjes zijn. I’ll be back!
© Elisse Lenaars