“‘Van Kinshasa naar de evenaar’
We zijn intussen een dikke twee weken op stap. Vanmorgen vertrokken we gepakt en gezakt uit Kinshasa richting evenaar. Benieuwd naar de verhalen van de jongeren in de villages.
Om 6.00 stipt vanmorgen stonden we klaar. Gepakt en gezakt aan de in/uitgang van de Académie des beaux-arts van Kinshasa. Daar hebben we tien dagen in het maison de passage van maman Paola gelogeerd.
Van daaruit ging het naar de internationale luchthaven van Ndjuili en vertrokken we richting evenaarsprovincie. Straks komen we aan in Mbandaka, de hoofdstad van Equateur.
Van daaruit trekken we naar de dorpen in het binnenland. Wordt het een groot contrast met Kinshasa, waar het leven borrelt van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat? Waar je voor je ‘t weet met toevallige passanten een bière of sucrée drinkt langs de kant van de weg.
Blog
De afgelopen weken kwamen we niet veel aan bloggen toe. Er waren politieke spanningen met als gevolg een grote coupure van het internet. Het gerucht ging zelfs dat de overheid niet meer goed wist hoe alles terug aan te zetten. Maar ook het ritme van het land en ons eigen project vroegen we tijd om te wennen en om ons te organiseren.
Wanneer filmen we? Wie stelt welke vragen? Wanneer en waar zullen we foto’s nemen? We interviewden in totaal vier jonge Kinois. Christ, de kunstenaar. Patrick, de politicus. Serge, de landbouwer. Delange, de maniokverkoopster. Ze introduceerden ons bij familie en vrienden, toonden ons de plek waar ze woonden. Ze gunden ons een blik in hun leven en in hun dromen.
Dé Kinois
De jeugd van Kinshasa is moeilijk in een paar woorden te vatten.
De jeugd van Kinshasa is moeilijk in een paar woorden te vatten. De jongeren komen van overal te lande: Kasai, Bas Congo, Bandundu, Katanga. Ze dragen stretch jeans, babouches, namaak leren schoenen, pagnes… Ze houden van Stromae, Bob Marley, Papa Wemba, Rihanna. Ze hebben al veel gereisd, in de wereld of in hun hoofd. Ze leven met en voor God of hebben helemaal geen geloof. Ze wonen nog bij hun ouders of huren een eigen stek. Velen hebben officieus, sommigen officieel werk. Ze hebben geen, een, twee, drie…gsm’s. Ze connecteren zich nooit, soms, constant op het internet. Ze houden zich bezig met kunst, politiek, hun gezin, overleven.
Maar één ding hebben ze allemaal gemeen: ze houden van hun RDC. Ze vragen zich wel hardop af hoe het verder moet met hun land. Daar worden ze niet altijd vrolijk van. Maar ze houden van het leven en willen alle kansen grijpen, zoals hun nationale voetbalsterren.
De Léopards stootten tijdens de recente Africa Cup onverwachts door tot de halve finale. Genoeg reden in Kinshasa om een goed feestje te bouwen. Om de Primus te heffen op de Congolese genen: vertrek vanuit de underdog om de tegenstander vervolgens lik op stuk te geven.
Mundele, mundele
Het leven zoals het is in Mooto. Plezier maken.
© Katrijn en Goele Geeraert
Vanmorgen zaten we nog in Kinshasa, ademden we het ritme van de stad.
Nu trekken we met de jeep door het evenaarswoud, op zoek naar vissers en fietstrafikanten.
Lijken ze op hun generatiegenoten in de stad? Of vertellen ze ons een heel ander verhaal? We rijden langs een rode zandweg omzoomd door palmbomen, bananiers, lianen.
Om de zoveel tijd waaiert het gebladerte open en krijg je een blik op de scene achter de bomen: zandstenen huizen met daken van gedroogde palmbladen, een aanzwellende groep mensen – vooral kleine kindjes - die mundele, mundele (‘blanke’) roepen en naar ons zwaaien. Alsof we een koppel sterren zijn uit Hollywood, die met hun cabrio een bekende avenue aandoen.
Hoe dieper je landinwaarts rijdt, hoe nauwer de weg, hoe kleiner de dorpen.
Geen winkeltjes meer die beleenheden verkopen. Verder heb je toch geen bereik.
Wel vind je af en toe nog een brandstofkraampje: wat flessen en bidons benzine op een tafeltje. De hoofdzorg van elke reiziger is hier dan ook om ‘ter plaatse’ te geraken.
Wij rijden richting Mooto, een groot dorp naar Congolese normen.
Het telt zo’n zevenduizend inwoners en ligt op drie uur rijden van Mbandaka, de hoofdstad van de evenaarsprovincie.
Brandstof
In Mooto bevindt zich ook een missiepost, die door de paters Lazaristen wordt gerund. Dat wordt onze stek voor de komende drie dagen, terwijl we optrekken met een jonge tolekist. Een taxichauffeur, maar dan eentje met een fiets. Op zoek naar de geschikte kandidaat, organiseren we morgen een kleine selectieronde. We houden jullie op de hoogte.
De journalistieke reis van Goele en Katrijn werd mogelijk gemaakt door het Fonds Pascal Decroos voor Bijzondere Journalistiek.