“‘Vrouwen tonen ons de weg. De weg van hoop.’

Met minstens drie miljoen trokken Amerikaanse vrouwen door de straten van verschillende steden in de VS. Geen regen of sneeuw hield hen tegen. Ze kwamen op straat om Trump duidelijk te maken dat ze niet van plan waren om zijn discours over vrouwen, moslims, latino’s, Afro-Amerikanen of andere minderheden te accepteren.

Het waren prachtige beelden van vrouwen, en ook mannen, van alle leeftijden, kleuren en geloofsovertuigingen die samen waren gekomen in eenheid.

Ze kregen hierbij de steun en solidariteit van vrouwen en mannen uit de hele wereld. Van landen als Kenya en Thailand tot steden zoals Melbourne, Londen en Brussel, trokken mensen de straat op tegen rechtse populisten als Trump, die angst, haat en verdeeldheid zaaien.

Het is de wereld op zijn kop dat een trotse seksist een van de machtigste landen ter wereld leidt.

Het was een belangrijke dag omdat vrouwen lieten zien wat hun kracht was en het was heel erg nodig om positie te nemen tegen het seksisme. Trump is een gore seksist die vrouwen beledigt, oneerbiedig behandelt en geen enkele vorm van respect toont. Seksisme isniet alleen doodnormaal voor hem, maar ook voor andere mannelijke leden van zijn kabinet die aangeklaagd zijn voor huiselijk geweld. Het is de wereld op zijn kop dat een trotse seksist een van de machtigste landen ter wereld leidt. Met hem als voorbeeld zal het seksisme alleen maar toenemen.

Nochtans is er al een seksismeprobleem in de wereld. Het gaat om miljoenen vrouwen die daaronder lijden. Vrouwen die zichzelf niet mogen zijn. Vrouwen die ongelijk en oneerlijk worden behandeld omdat ze vrouw zijn. Van de kleinste dorpen tot Brussel, Parijs en New York worden vrouwen op straat worden lastig gevallen. De cijfers van verkrachtingen, aanrandingen en huiselijk geweld swingen de pan uit in alle hoeken van de wereld. Het is daarom dat de wereld politici en rolmodellen nodig heeft die ten strijde trekken tegen seksisme en het niet promoten zoals Trump en consorten dat doen.

Als seksisme wordt aangekaart hoor je mensen het relativeren. Zoals racisme wordt gerelativeerd. Anderen gaan een stap verder door het probleem te ontkennen of door te beweren dat vrouwen het probleem zelf zoeken door hoe ze zich kleden en gedragen. Om razend van te worden als je weet dat seksisme dagelijkse kost is voor veel vrouwen.

We vragen aan vrouwen dat ze zich aan de seksisten aanpassen. Het is zoals mensen die racisme aan den lijve ondervinden en de boodschap krijgen dat ze zich aan de racisten moeten aanpassen. Het is daarom dat seksisme en racisme genormaliseerd zijn geworden. Dit mogen we niet langer tolereren.

We vragen aan vrouwen dat ze zich aan de seksisten aanpassen. Het is zoals mensen die racisme aan den lijve ondervinden en de boodschap krijgen dat ze zich aan de racisten moeten aanpassen.

Vrouwen moeten zich niet aanpassen naar de wensen van mannen als ze op straat komen, op werk zijn of uitgaan. Het zijn de seksisten die moeten beseffen dat geen enkele vorm van seksisme door de beugel kan. Het zijn wij volwassenen die een ander voorbeeld moeten geven aan de komende generaties. Als ouders moeten we beseffen dat we onze kinderen, vooral onze zonen, anders moeten opvoeden. Het is aan ons om een halt toe te roepen aan de seksistische industrieën die vrouwen onderdrukken en onze samenleving verzieken. Het is aan onze politici om seksisme serieus te nemen want met gasboetes los je het probleem niet op. Wij allen, mannen inbegrepen, moeten onze verantwoordelijkheid nemen en seksisme helpen uitroeien: uit respect voor vrouwen en uit zelfrespect.

Het is daarom dat ik een grote vreugde in mijn hart voelde toen ik die miljoenen vrouwen op straat zag komen tegen seksisme.

De Women’s March is een van de voorbeelden die mij hoop heeft gegeven omdat vrouwen het heft in eigen handen hebben genomen. Ze hebben zich georganiseerd en hun eigen ruimte gecreëerd. Tegelijk zijn ze ook intersectioneel te werk gaan. Intersectioneel betekent dat ze niet alleen op seksisme of gendergelijkheid focussen, maar oog hebben voor andere problemen en vormen van onderdrukking zoals racisme en armoede. Vooral dat geeft me hoop, want het is de enige manier om tegen de heersende onderdrukkende dominante groep op te nemen.

De waarden en principes die Women’s March in hun basistekst hebben opgenomen, zijn scherp en duidelijk. Ze geloven dat vrouwenrechten mensenrechten zijn en mensenrechten vrouwenrechten. Ze houden een pleidooi voor een samenleving waar elk van ons en vooral vrouwen vrij moeten zijn. Ze schuiven drie grote strijdpunten naar voren: gender rechtvaardigheid, raciale rechtvaardigheid en economische rechtvaardigheid. Deze strijdpunten werken ze uit met concrete voorstellen zoals herverdeling en reorganisatie van arbeid en een economie die op de noden van de mensen focust.

De sterke vrouwen van Women’s March blijven niet stil zitten. Binnenkort willen ze uitpakken met een algemene staking. ‘A day without a woman’, noemen ze die. Ik kijk uit naar die dag en hopelijk is er ook deze keer internationale solidariteit. In deze tijden van crisis en cynisme tonen vrouwen ons de weg. De weg van hoop.

Bleri Lleshi is politiek filosoof en auteur van o.a ‘De neoliberale strafstaat’, EPO, 2014. De bestseller ‘Liefde in tijden van angst’ en binnenkort verschijnt zijn nieuw boek ‘Inaya. Brief aan mijn kind’. Zijn blog vind je hier en je kan hem volgen op Facebook en Twitter