Verloren tijd gebruikt Klimaatzaak om meer mede-eisers te vinden

Eind 2016 vierde Klimaatzaak haar tweede verjaardag. In december 2014 vroegen de initiatiefnemers immers voor het eerst aan de overheid om haar verplichtingen na te komen met betrekking tot de klimaatverandering, namelijk de Belgische uitstoot van broeikasgassen in 2020 met 40% verminderen ten opzichte van 1990. Omdat het onmogelijk bleek een consensus te bereiken met de bevoegde ministers, begon Klimaatzaak in juni 2015 met een rechtsprocedure naar analogie met het klimaatproces in Nederland.

Procedureslag

Twee jaar al woedt er een procedureslag over de taal waarin het proces gevoerd moet worden. Om vier verschillende uitspraken te vermijden (en te vervallen in het gebrek aan eenduidigheid dat het huidig Belgisch klimaatbeleid plaagt), koos Klimaatzaak om één procedure te voeren voor alle overheden. Aangezien het Waals gewest in Namen gevestigd is en niet in tweetalig Brussel zoals de andere overheden, is Klimaatzaak als eiser verplicht de procedure in het Frans te voeren. Dat is de taalwetgeving. Die werd volgens justitie correct gevolgd waardoor het elke aanvechting door het Vlaams Gewest tot nu toe niet toegekend werd.

Uiteindelijk stapte Vlaams minister Joke Schauvliege in april 2016 naar het Hof van Cassatie om de laatste beslissing te vernietigen wat nog eens achttien maanden vertraging kan opleveren. Over het klimaat zelf werd al die tijd – letterlijk – in alle talen gezwegen.

Over het klimaat zelf werd al die tijd – letterlijk – in alle talen gezwegen.

De initiatiefnemers geven echter niet op, integendeel.

‘Wij zijn strijdvaardiger dan ooit!’, klinkt het. ‘We gaan die wachttijd in ons voordeel omzetten zodat we tegen dat de procedure echt van start gaat, nog veel sterker staan met een breed gedragen project en vele mede-eisers,’ zegt Sarah Van Riel van Klimaatzaak.

Voor de organisatie heeft de taal waarin het proces zal gevoerd worden immers geen belang, voor hen primeert het uiteindelijke doel.

L’Affaire Climat: digitale volmachten

L’Affaire Climat zal binnenkort dan ook in de andere landshelft op de kaart gezet worden. ‘In Wallonië werken we met een “omgekeerde” strategie omdat daar niet zoiets als een “BV-cultuur” bestaat. Waar we langs Nederlandstalige kant met de grote trom zijn binnengekomen met bekende namen in de media, gaan we in Franstalig België eerder bottom up werken. De ambassadeurs zullen de mensen zelf zijn die de boodschap one to one verspreiden,’ aldus Sarah. De Klimaatzaak werkt hiervoor samen met een Franstalig collectief, Unanimous, dat hiervoor online tools en tricks ontwikkelt.

Unanimous werkt ook aan de digitale registratie van een volmacht die toch rechtsgeldig is.

Om mede-eiser te worden moet je je immers aanmelden, een volmacht afdrukken, ondertekenen en terugsturen.

‘Mensen beginnen daar vol goede moed aan maar maken het niet af waardoor er heel veel volmachten thuis blijven liggen. Er zit dan ook een gigantisch verschil tussen het aantal geregistreerden op de site en effectieve volmachten. Puur op aanmeldingen zitten we misschien wel al aan de gedroomde 100 000,’ denkt Sarah, ‘terwijl we nu afklokken op 11 000 officiële volmachten’.

Met die online registratie en sms authenticatie zal het eenvoudiger worden om ook effectief mede-eiser te worden en dat is veelbelovend voor de organisatie.

Bedrijfsleiders als ambassadeurs

We zullen naar buiten komen met een groep die incontournable is.

Naast de bottom up uitbreiding van het draagvlak, blijft de Klimaatzaak ook nieuwe ambassadeurs aantrekken. ‘Naast de zogenaamde “klimaat-BV’s” zullen we de mix nog wat eclectischer maken met meer wetenschappers, academici en bedrijfsleiders. Die laatsten zijn natuurlijk een heel relevante groep voor ons. In de politiek wordt het klimaat altijd tegenover de economie gezet alsof het of het één, of het ander is. Wij willen aantonen dat dat helemaal niet zo is.

Bedrijfsleiders zijn er dan ook niet per se anti, integendeel. Op termijn zal er toch een transitie plaatsvinden en bedrijven die nu de switch al maken, zullen een voorsprong hebben ten opzichte van hun concurrenten,’ argumenteert Sarah. ‘We zullen naar buiten komen met een groep die incontournable is.’

Positief inspireren

Sihame El Kaouakibi, social entrepreneur én klimaatambassadeur

© Karel Duerinckx

Ook Sihame El Kaouakibi is daarvan overtuigd. Zij is een van de elf nieuwe ambassadeurs voor Klimaatzaak. Als gelauwerd sociaal onderneemster, vooral bekend van haar eerste project Let’s Go Urban, weet ze maar al te goed bedrijven met koudwatervrees te bewegen.

‘Elk sociaal verhaal is ook een economisch verhaal, dat is voor het klimaat niet anders. Je moet consequent dezelfde boodschap blijven verkondingen, op een positieve manier. Als je de maatschappelijke impact van je boodschap kan duiden en vertalen naar cijfers (want sommige mensen willen nu eenmaal cijfers), dan krijg je ook de ondernemers mee. De drang naar participatie is soms groter dan we denken. Vaak is de wil er wel maar weten mensen gewoon niet hoe en wat ze kunnen doen. Als ze dan concrete tips krijgen met concreet vooropgestelde resultaten, gaan mensen en zeker en vast ook bedrijven mee in je verhaal.’

Dat is meteen ook hoe Sihame zich engageert als ambassadeur. Door wat ze zelf doet aan concrete acties te delen en haar publiek zo positief te inspireren. Een foto van haar en haar elektrische auto met nummerplaat NO CO2 op de sociale media riep heel wat commentaren op. ‘Daaraan merk je hoe gevoelig het thema ligt bij mensen, met heel veel pro’s en contra’s. Dat is goed. Dat betekent dat er een debat aan de gang is, dat mensen ermee bezig zijn en dat de contra’s nog kunnen gekeerd worden,’ aldus Sihame.

Wat is onze legacy?

‘We moeten onze handen ook zelf vuil maken als organisatie, als bedrijf of als beweging. Sociaal ondernemen is voor mij de vraag stellen: wat laten we na? Wat is onze legacy? Als wij doen wat we vandaag doen, allemaal, of dat nu op beleidsmatig niveau is, als burger, onderwijzer of ondernemer… Als wij nu achterom kijken, durven we dan zeggen: we zijn zo goed bezig dat we trots mogen zijn op wat we nalaten?’

Als wij nu achterom kijken, durven we dan zeggen: we zijn zo goed bezig dat we trots mogen zijn op wat we nalaten?

‘Als ik kijk naar wat de vorige generaties gedaan hebben, kunnen die niet trots zijn op wat ze achterlaten. Als we denken aan de crisissen die we meemaken op wereldniveau, zowel economisch als politiek, de oorlogen en het klimaat, dan denk ik niet dat we in onze handen kunnen klappen voor die thema’s. Jonge mensen vandaag zijn veel bewuster bezig met wat ze nalaten. Voor het klimaat zie ik dat jonge mensen bijvoorbeeld veel meer bezig zijn met bewuster eten. Als je kijkt naar initiatieven als Dagen zonder vlees, dat is alleen maar new generation driven.’

‘Ik heb een heel divers publiek, heel veel jonge mensen maar even goed zeventigers, van ongeschoold tot hoogst geschoold, politici tot anti-politici, … Ik merk dat de reacties op mijn klimaatboodschap over de generaties heen heel uiteenlopend zijn. Maar het zijn vooral de jongeren die positief reageren en dat geeft mij hoop voor de toekomst. Mijn hoofdboodschap blijft immers “Think about your legacy” en investeer in de volgende generatie. Daar hoort het klimaat absoluut bij.’