“‘Vlaamse regering investeert massaal in klimatologisch piramidespel’
Woensdag stond een quasi identiek bericht in De Standaard en De Morgen: "Vlaanderen koopt 20 miljoen ton schone lucht" en "Vlaanderen koopt massa schone lucht" In beide artikels protesteert de BBL, maar de journalisten geven ons enkel een ethische discussie over het al dan niet vegen voor eigen deur. Geen woord over het klimatologisch piramidespel dat we gaan uitbreiden.
De studies die aantonen dat veel te veel koolstofkredieten geen schone maar gebakken lucht zijn, kunnen vandaag een halve bibliotheek vullen. Een studie van 11.11.11 uit 2011 haalde nog de voorpagina van De Morgen met de waarschuwing dat vooral bij de Vlaamse investeringen strenge criteria en controle ontbreken.
In 2009 nam ik de proef op de som en vertrok naar India voor een onderzoek naar de herkomst van onze koolstofkredieten. Een papierfabriek beweerde er een ingreep te doen die hun uitstoot deed dalen, waarna ze het verschil tussen de geplande en de echte uitstoot aan ons verkochten als ‘schone lucht’. Hun fraude met ons belastinggeld deed ik uit de doeken in een dossier bij MO* magazine: de grote koolstoffraude.
Is er sindsdien iets veranderd? Zeker. De prijs van schone lucht uit het Zuiden kelderde spectaculair. Nog nooit was het zo makkelijk om bijna eender wat als schone lucht te verkopen. Alle beleidsmakers hebben er namelijk baat bij. Onze overheid omdat ze steeds goedkoper hun Kyoto-plicht kunnen volbrengen en regeringen in het Zuiden omdat elke deal geld naar hen doet vloeien.
Piramide
Nu kun je het publiek wel bedotten, maar het klimaat niet. Terwijl we netjes opschrijven dat we onze uitstoot met x procent doen dalen, blijkt de hoeveelheid CO2 in de lucht jaar na jaar te stijgen. Dit jaar overschrijden we de door wetenschappers als gevaarlijk bestempelde drempel van 400ppm.
Het gemak waarmee vooral de Vlaamse regering met deze oplichterij wegkomt is zorgwekkend. Piramidespelen kunnen op twee manieren eindigen: de fraude wordt ontmaskerd of er zijn geen nieuwe investeerders meer te vinden die het systeem voeden. Ontmaskeren is blijkbaar onvoldoende, omdat er geen globale en onafhankelijke regulator voor de koolstofmarkt bestaat. Stoppen met investeren moeten we niet van onze politici verwachten — ook niet na de volgende verkiezingen.
Zelfs de meeste groene politici in Vlaanderen en Europa blijven het piramidespel verdedigen — weliswaar met een meer kritische houding en allerlei voorstellen tot hervorming. Zoals ze dat nu al acht jaar doen in het Europese parlement, zonder noemenswaardige resultaten. Groene bewegingen en wetenschappers beginnen wél van kamp te veranderen, zoals uit deze grootschalige petitie en het succes van het boek De Mythe van de Groene Economie blijkt.
Maar welke keuze heeft een bewuste burger die geen rotte eurocent meer in dit piramidespel wil steken? Moeten we zoals David Van Reybrouck hopen op een alternatief voor de representatieve democratie? Feit is dat we vandaag als een kikker in een waterketel zitten en dat het vuur al een tijdje aanstaat.