Van noord naar zuid via de “Jordan Trail”
“‘Op pad door de Jordaanse heuvels’
Al twee jaar lang woont en werkt Lien Santermans in Amman, de hoofdstad van Jordanië. Sinds april 2018 bevind ze zich ongeveer elk weekend op de Jordan Trail, een wandelpad van 652 kilometer dat Umm Qays aan de Syrische grens in het noorden verbindt met Aqaba aan de zuidgrens met Saoedi-Arabië.
© Lien Santermans
‘Dat is te ver.’ ‘Het is te koud.’ ‘Het is daar gevaarlijk.’ ‘En je gaat zonder man?’ Na 560 kilometer op de Jordan Trail hoor ik de waarschuwingen van goedbedoelende passanten nog maar amper.
Al twee jaar lang woon en werk ik in Amman, de hoofdstad van Jordanië. Sinds april 2018 bevind ik me ongeveer elk weekend op de Jordan Trail, een wandelpad van 652 kilometer dat Umm Qays aan de Syrische grens in het noorden verbindt met Aqaba aan de zuidergrens met Saoedi-Arabië.
Het pad doorkruist dorpen, glooiende heuvels, ruwe valleien, bedoeïenenkampen, kleine riviertjes, ruïnes en kastelen, werelderfgoed Petra en de uitgestrekte woestijn van Wadi Rum om uiteindelijk over de bergen tot op het strand in Aqaba aan de Rode Zee uit te komen. Een doorgewinterde wandelaar doet er zo’n veertig dagen over.
Wanneer ik mijn collega’s over mijn avonturen vertel, kan ik in gelijke mate op bewondering en onbegrip rekenen. Jordaniërs lijken haast allergisch voor fysieke inspanningen die zich buiten de gym afspelen. Dat ik in de weekends voor mijn plezier kilometers door het zand, over heuvels en tussen doornstruiken ga wandelen, gaat er doorgaans niet in.
Nochtans is natuur- en avontuurtoerisme de laatste jaren sterk gepromoot en doen steeds meer avontuurreisagentschappen de deuren open om zowel Jordaniërs als buitenlanders de diversiteit van de Jordaanse natuur te helpen leren kennen. Ook bewustwordingscampagnes rond zwerfvuil ontspruiten hier en daar voorzichtig. Zo is er de vrijwilligersvereniging Eco Hikers die wekelijks tochten organiseert waarbij de wandelaars het afval langs de kant van de weg ruimen.
© Lien Santermans
‘Zijn jullie op pad zonder man?’
Jordanië is een mannenland. Tijdens de secties die ik samen met een vriendin aflegde, werden we telkens aangeklampt door bezorgde voorbijgangers. ‘Jullie gaan alleen? Waar gaan jullie dan slapen? In een tent? En jullie hebben geen man bij? Dat is gevaarlijk. Ga toch terug… We geven jullie wel een lift…’
Het geloof dat vrouwen fysiek sterk en zelfredzaam kunnen zijn, is voor menig Jordaniër nog onbekend terrein. Wandelen is de manier bij uitstek om dat ongeloof stukje bij beetje weg te nemen. Samen met Jordaanse vriendinnen op pad gaan en hen zien beseffen dat ze fysiek meer aankunnen dan ze dachten en dat ze inderdaad zelf hun weg kunnen vinden met behulp van hun gps, dat doet wonderen.
Bovendien heb ik me op de Jordan Trail nooit onveilig gevoeld. Criminaliteit in Jordanië is laag en de sociale controle groot. Als er een land is waar de muren niet alleen oren maar ook ogen hebben, dan is het Jordanië wel.
© Lien Santermans
Van huwelijksaanzoeken tot verdwenen ezels
Een hoge dosis aanpassingsvermogen en een open geest zijn geen overbodige luxe. Het pad lijkt soms abrupt te eindigen of de meest onlogische kronkels te maken. Wanneer het einde van een sectie in zicht lijkt, kan de Jordan Trail soms nog een laatste verrassing in petto hebben die voor heel wat vertraging zorgt.
Ook aan verwondering geen gebrek onderweg: geitenhoeders met huwelijksaanzoeken, eetbare (alsook zeer oneetbare) wilde planten, blauwe hagedissen, dansende rupsen, metershoog riet na een droge woestijnwandeling, blaffende honden die (doorgaans) niet bijten, onverwachte kuddes kamelen, water in de woestijn, oude mannen die zo graag willen dat je thee komt drinken dat ze verhalen uit hun duim zuigen over ingebeelde hekkens, een verdwenen ezel die de helft van de tenten met zich in rook doet opgaan en een puppy die maar blijft volgen tot ze uiteindelijk uitgeput gedragen moet worden. De charmes van de Jordan Trail zijn veelzijdig.
© Lien Santermans
Welcome to Jordan!
Er is wel één vaste waarde op het pad: de onaflatende Jordaanse gastvrijheid. Hoe vaak ik al werd welkom geheten in Jordanië kan ik onmogelijk nog vertellen. De keren dat ik werd uitgenodigd door dorpelingen, herders en bedoeïenen voor een kopje thee of zelfs een traditionele mansaf lunch (lamsvlees in een gefermenteerde yoghurtsaus met rijst) zijn eveneens ontelbaar.
Regelmatig snellen mensen hun huis uit met een thermos koffie of bieden ze water aan wanneer ze je vanop een afstand zien aankomen. Wanneer ik me tijdens het oogstseizoen doorheen de heuvels van het groenere noorden begaf, kwam ik ook steevast thuis met een suikerroes van al het fruit dat me onderweg werd toegestopt. Eén ding is zeker: zonder de vele ritjes die me na daguitstappen werden aangeboden, was ik nooit terug thuis geraakt.
De Jordan Trail kan volledig zelfstandig afgelegd worden met behulp van het gps-bestand van de Jordan Trail Association. Voor zij die ietwat minder stevig in hun wandelschoenen staan, organiseert de Jordan Trail Association jaarlijks een geleide tocht. Deelnemers hebben de keuze om het volledige pad af te leggen of voor individuele secties te kiezen.
© Lien Santermans