“‘Ebola: 'Dit jaar wil ik iets anders voor Kerst'’
Arts Zonder Grenzen, George Hunter - ‘Chip’ voor de vrienden - biedt psychologische steun aan Liberianen die door ebola getroffen worden. Tijdens zijn verblijf in de hoofdstad Monrovia pende hij een aangrijpend verhaal neer.
24 december
Kerstmis ziet er voor mij dit jaar nogal ongewoon uit, hier in Liberia. Iedereen die ooit al bij mij over de vloer is geweest, weet dat ik al veel te veel spullen heb, dus wens ik voor deze Kerst iets helemaal anders.
Gezin met vijf kinderen
Enkele dagen geleden was een moeder, die vlakbij ons ebolacentrum woont, een aantal dagen het huis uit. Tijdens haar afwezigheid stierf haar man aan ebola. Het gezin telde vijf kinderen van 4 tot 18 jaar oud. Ze bleven thuis bij het lichaam tot hun moeder terugkwam. Dat is niet zo ongewoon, aangezien begrafenisondernemers de overledenen hier doorgaans niet komen ophalen. Bovendien is het bergen van lichamen tijdens een ebola-epidemie bijzonder moeilijk. In elk geval liet de moeder niet lang op zich wachten en werd het lichaam van de vader meegenomen.
Een paar dagen later werd het eerste kind ziek, en haar moeder - die de symptomen van ebola herkende - bracht haar naar het ebolacentrum. Daarna viel het tweede kind ten prooi aan de ziekte. Dan het derde. En dan het vierde. Ook de oudste zoon kwam naar ons toe met koorts, maar gelukkig bleek zijn ebolatest negatief. Zo verloor de moeder haar man en testten vier van haar vijf kinderen positief voor ebola. Ze kon niet anders dan afwachten, net als wij. Als bij wonder zijn haar vier kinderen een week later nog steeds in leven. Drie van hen stellen het goed, het vierde kind vecht nog voor zijn leven.
Ebola kent vele geheimen
Van zo veel beterschap ga je al gauw met je hoofd in de wolken lopen, maar ebola kan je in een mum van tijd terug met beide voeten op de grond zetten. Bij sommige patiënten kan de ziekte immers in ‘pseudoremissie’ gaan. Hun koorts daalt en de symptomen lijken te verminderen, maar voor je het weet hervallen en sterven ze. Ebola heeft nog veel geheimen voor ons. Hebben deze kinderen een genetische afwijking of is er iets speciaals aan hun immuunsysteem? Hebben ze gewoon geluk? Wachten ze af tot we nog meer aan hen gehecht raken, om dan alsnog te sterven en onze harten te breken? Als objectief onderzoeker en statisticus verwacht ik dat één van hen zal overleven, hoewel twee overlevenden voor deze epidemie niet uitzonderlijk zou zijn. Drie overlevenden zou alle verwachtingen overstijgen, en zou geweldig zijn. Vier overlevenden - 100 % van de getroffen kinderen in het gezin - zou alle logica tarten en ronduit ongelooflijk zijn.
Vandaag geen statisticus
Maar momenteel heb ik lak aan de pure statistiek en kan ik die overlevingskansen maar moeilijk aanvaarden. Deze kinderen hebben hun vader al verloren. Hun liefdevolle moeder en broer wachten thuis op hen. Ik heb hen allemaal ziek zien worden, heb hun angst gezien en zag hen één voor één weggevoerd worden. Telkens als één van de kinderen werd meegenomen - misschien wel voorgoed - kon ik de angst en pijn in de ogen van hun moeder aflezen. Vandaag wens ik dat ik geen statisticus was, en dat ik niet wist welke afloop de meest waarschijnlijke is. Dus vandaag ben ik niet de professor kansberekening of wiskunde die gegevens analyseert en epidemiologische gevolgen met tabellen en grafieken voorspelt. Vandaag schuif ik dat alles opzij, ik negeer het gewoon.
Met alleen de hoop als leidraad vraag ik met Kerstmis om een mirakel. Zoals ik al zei, kom ik heus niets te kort. Dit jaar wil ik echt maar één ding. Meer niet. Ik wil niets liever dan dat deze vier lieve en mooie kinderen de ziekte overwinnen, en dat het gezin terug herenigd wordt. Ebola heeft talloze harten gebroken dit jaar, en misschien spaart de ziekte ook dit gezin niet. De strijd is nog lang niet gestreden.
Wordt vervolgd…