“‘T F T - Tanzanian Flexible Time’
Eindelijk naar Afrika. Na 25 lange jaren vloog ik richting het continent waar ik ergens halverwege over begon te dromen. De eerste bestemming was Zanzibar. Eerst wat vakantie en dan pas gaan werken, waarom ook niet. We doen het op't gemak. Pole pole, zoals ze hier zeggen. Flexibel ben ik, geduldig en avontuurlijk ook. Dat dacht ik toch. De goesting was er alleszins in overvloed.
Zanzibar is een hartig eiland dat bekend staat om zijn kruiden en witte stranden. Ik landde er tien dagen geleden, althans dat was de bedoeling.
Mijn vlucht werd uitgesteld naar de volgende dag, wat handig werd opgevangen met vouchers in de luchthaven. Eten doet grimmigheid verdwijnen, dus zat iedereen negen dagen geleden met een glimlach richting onze Tanzaniaanse bestemming. Het verliep ongeveer zo.
Wat me het eerste opvalt bij aankomst zijn de geur en het gevoel van warmte gecombineerd met vochtigheid. Ik moet lang wachten op mijn rugzak tussen een duwende groep zwetende mensen. Tussen deze puffende passagiers zit overigens hoogstens één Afrikaan. Of toch iemand met een huidskleur die ik associeer met Afrika. De tweede gecombineerde geur is dus die van toeristisch zweet. Na wat geduld en meditatie word ik met 20 kilogram op mijn rug en nog eens 10kg op mijn buik omsingeld door Tanzanianen met allen dezelfde luidkeelse kreet: “Taxi taxi?” Ik wimpel ze vriendelijk af. Mijn voorziene zelf had namelijk al een pick-up chauffeur van het geboekte hotel geregeld.
De Toerist
En ik weet best dat ik aankan wat ik niet gewoon ben.
Na een klein uur wachten geef ik het op. Ik word niet opgepikt, dus kies ik de chauffeur met de meest betrouwbare glimlach. Goeie keuze zo blijkt, hij heet Amour. Vanwege het delirium door vermoeidheid geloof ik in het teken dat de komende maanden mij enkel liefde te wachten staat.
Even doorbijten en nu niet beginnen mekkeren, denk ik in mezelf. Niet nu al, je bent er pas. En ik weet best dat ik aankan wat ik niet gewoon ben. Ik ben al in Bangladesh geweest, dus optimistisch wezen!
Om 3u ‘s nachts zit ik mijn eerste Tanzaniaanse bier te drinken aan een toog tussen palmbomen met de klank van een klotsende oceaan, en heb een langdurend gesprek met de man van de hoteleigenares. Zie je wel, dit wordt wijs. Ik strompel met uitdagende vooruitzichten naar mijn bed.
Tijdens mijn eerste dag in Zanzibar blaas ik uit op witte stranden met helderblauw water. Zonsondergangen, lokale vissers, acrobatische jongeren en dutjes maken hier deel van uit. Later ontmoet ik mijn team waarmee ik zal werken in Moshi. Juist ja, we zijn hier om te werken. Maar eerst teambuilden! We doen volop mee aan Sauti za Busara, een festival dat vier dagen duurt. Tussen het feest door eten we goed, lokaal en minder lokaal. We wandelen ook wat, en proeven van de warme cultuur. De missie lijkt geslaagd. Alle aanwezige leden van C-re-a.i.d. harmoniëren. Als mzungu, blanke, begin ik me ook al aardig thuis te voelen. Of dat maak ik mezelf toch graag wijs.
Duurzame verandering
Via architectuur streven we naar een duurzame, sociale impact. De Verenigde Naties zullen het graag horen.
Chillen kan ik goed. Niets gemakkelijker dan rustig genieten van de sensaties om je heen. In Tanzania zal ik wel aarden, waar je niet te strikt met tijd mag omgaan. Het land heeft overigens een eigen tijdsschema. Het heet Tanzanian Flexible Time, waarbij te laat komen niet echt bestaat. Een droom! Maar chillers blijven altijd sereen. En ik moet toegeven dat er diep in mij zich al frustraties hebben opgebouwd. Hoe je jezelf ook ziet, die persoon ben je enkel op één bepaalde plaats. Veel mensen verstaan, dat om samen te leven, men zich enigszins moet aanpassen aan zijn omgeving. Daarbij vergeet men echter vaak dat de omgeving een persoon creëert zoals we die kennen. Ik leer nu veel bij. En zal dat nog lang doen.
Soms zal het wat moeilijk zijn, ja. Maar ik heb zin in die uitdaging van assimilatie en anders. En na verloop van tijd zal dit land mij ook veranderen, en dat mag. Het kan niet anders. Natuurlijk voel ik me vrij, en ik kan denken dat ik bepaalde zaken negeer. Maar de eerste prikkel die geen invloed heeft op de percipiërende persoon moet nog uitgevonden worden. De tijd is flexibel, ik ben dat, anderen ook. We zijn steeds in beweging en onderhevig aan constante verandering.
En aan dat laatste willen we met onze organisatie deelnemen. Via architectuur streven we naar een duurzame, sociale impact. De Verenigde Naties zullen het graag horen met hun Sustainable Development Goals, maar zover zijn we nog niet. Het lijkt althans veelbelovend op mijn tweede werkdag voor C-re-a.i.d. Misschien zijn we al iets dichter bij innovatieve verandering, bij mijn volgend blogbericht vanuit het Kilimanjaro-gebied.
De vakantie is gedaan.
Reacties zijn altijd welkom. En voor meer informatie: jens@c-re-aid.org