De crisis in Hongkong oplossen in 10 stappen

bron: Youtube

De protesten in Hongkong hebben ons allemaal met de broek op de enkels gepakt. De aanblik van traangas, oproerpolitie en geweld op straat, waar velen van ons wonen, werken en winkelen, zou een groot deel van de Hongkongse samenleving uit haar zelfgenoegzaamheid moeten schoppen.

Velen in het ambtenarenapparaat, politieke partijen en de zakelijke elite gingen ervan uit dat zij vandaag en morgen konden doorgaan met wat in het verleden goed heeft gewerkt. Het is duidelijk dat die manier van werken niet meer functioneert, en misschien nooit echt goed heeft gewerkt.

De realiteit is dat er geen winnaars zijn. Alles is niet verloren, maar er is veel te herstellen.

Het is tijd dat de regering, het ambtenarenapparaat en invloedrijke groeperingen veel radicaler gaan nadenken over hoe ze Hongkong moeten regeren in plaats van alleen maar administratief te besturen.

Wat volgt zijn tien krachtige maatregelen om een einde te maken aan de onmiddellijke crisis in Hongkong, om te laten zien wat er fout is gegaan en om te voorkomen dat het opnieuw gebeurt, en om de oorzaken van de frustratie van de mensen ten gronde aan te pakken.

Stap 1: Geef de mislukking toe

De regering van Hongkong heeft gefaald, maar dat betekent niet dat haar tegenstanders geslaagd zijn. De realiteit is dat er geen winnaars zijn. Alles is niet verloren, maar er is veel te herstellen. De regering moet dit falen toegeven en concrete toezeggingen doen om te veranderen. Dit zou een demonstratie van echt leiderschap zijn en is een noodzakelijke stap op de lange weg naar het herstel van het vertrouwen.

Stap 2: Trek de uitleveringswet volledig in.

Het wetsvoorstel is, hoe je het ook draait of keert, morsdood. Maar de meeste Hongkongers zijn geen bureaucraten of politieke analisten en moeten in duidelijke bewoordingen garanties krijgen dat het voorstel niet meer terugkomt in een of andere vorm.

Stap 3: Een onafhankelijke commissie om het jurisdictieprobleem op te lossen.

In de aanloop naar de crisis werden veel alternatieven voor het wetsvoorstel voorgesteld, maar door de regering verworpen omdat tijd van essentieel belang was. Nu dat dit niet langer het geval is, zou de regering een commissie moeten instellen om een alternatief uit te werken, waarbij zowel de nieuwe generatie als enkele internationale advocaten en deskundigen betrokken moeten worden. Het antwoord op de vraag hoeft geen uitlevering te zijn, en zal dat waarschijnlijk ook niet zijn.

Stap 4: Eenmalige amnestie voor alle betrokkenen

Een amnestie zal helpen om de cyclus van escalatie te doorbreken. Dit mag geen belemmering vormen voor een algemeen onderzoek naar de reactie van de politie op de protesten. Maar een amnestie erkent dat beide partijen — politie en demonstranten — verder moeten om de stad vooruit te helpen. Dit moet gebeuren om de politieke verdeeldheid te herstellen.

Stap 5: Onderzoek wat er fout gegaan is

De geschiedenis had al duidelijk moeten maken dat de uitleveringswet het risico van een politieke crisis met zich mee zou brengen. Er waren ook al vroeg tekenen van problemen: niet alleen protest, maar ook lokale en buitenlandse bedrijven toonden de bezorgdheid en de centrale regering in Beijing reageerde met allesbehalve enthousiaste steun. Toch weigerde de regering in Hongkong het roer om te gooien tot het te laat was. Een van de belangrijkste eisen van het protest is een onderzoek naar de reactie van de politie. De regering moet de opdracht ruimer stellen. We moeten weten wat er fout is gegaan en hoe de interne processen moeten veranderen.

Stap 6: Lanceer wekelijkse openbare fora

Er zijn meer kanalen nodig om de publieke opinie en grieven te delen. Er moet een wekelijks openbaar forum worden georganiseerd door een raad van universiteiten en niet-gouvernementele organisaties – met name groepen met veel geloofwaardigheid — om iedereen in staat te stellen belangrijke grieven te uiten en een dialoog en vertrouwen op te bouwen. Hongkongers kennen de problemen van de stad en willen elkaar steunen. De stad moet haar sterke maatschappelijk middenveld aansporen om een uitweg uit de crisis te vinden.

Stap 7: Herzie de manier waarop wetten en beleid worden opgesteld.

Ondanks de openbare raadpleging na de openbare raadpleging, maakt de overheid telkens dezelfde fouten.

Laten we eerlijk zijn: dit is niet de eerste keer dat de regering van Hongkong een slechte wet heeft voorgesteld (en ingetrokken). Van kwesties zo klein als het reguleren van voedselvrachtwagens tot zo groot als het kunstmatige eiland voor de kust van Lantau: de regering stelt vaak wetgeving voor die meer problemen veroorzaakt dan oplost. Uiterst verstandige initiatieven, zoals rekeningrijden en een afvalheffingssysteem, blijven intussen liggen sudderen.

Er is duidelijk iets mis met de manier waarop de overheid voorstellen doet en vervolgens de steun van het publiek zoekt. Ondanks de openbare raadpleging na de openbare raadpleging, maakt de overheid telkens dezelfde fouten.

Stap 8: Hervorm het kiesstelsel

De hervorming van de kieswet is waarschijnlijk de enige kwestie die de sociale kloof in Hongkong kan helpen dichten. Het gebrek aan electorale legitimiteit is wellicht de echte oorzaak van de ineffectiviteit van de regering bij het oplossen van problemen. Zonder mandaat is de regering bang om nu eens de ene, dan weer de andere groep van de samenleving van streek te brengen en streeft zij daarom naar pijloze oplossingen.

Sinds Occupy Hongkong in 2014 staat het vinden van een democratisch model voor Hongkong niet meer op de agenda: het establishment vindt het politiek te lastig, terwijl de pandemocraten het vooruitzicht van samenwerking met Beijing verafschuwen. Het is tijd dat we deze argumenten achter ons laten.

We moeten het doel voor ogen houden: de mensen in Hongkong een zinvolle keuze geven tussen kandidaten bij een verkiezing. Er zijn configuraties die deze keuze bieden en tegelijkertijd de slechtst denkbare scenario’s voor Beijing vermijden. Voorvechters van de democratie zouden wel eens kunnen vaststellen dat de centrale regering meer geïnteresseerd is in de stabiliteit van Hongkong dan zij dachten.

Stap 9: Maak een “huisvesting voor iedereen”-strategie tegen 2030.

Als het gebrek aan electorale legitimiteit op korte termijn de meest urgente oorzaak is van de frustratie van Hongkongers, dan is onbetaalbaarheid van huisvesting de meest urgente zaak op lange termijn: een sociale kwestie die de hele Hongkongse samenleving aangaat.

De regering moet een gedurfd plan opstellen dat erop gericht is iedereen binnen tien jaar een fatsoenlijk huis te verschaffen. Alle opties moeten in overweging worden genomen en alle middelen moeten worden gemobiliseerd: greenfield- en brownfield-locaties, marginale plattelandsparken, stedelijke herontwikkeling, ontginning, marktconforme maatregelen en andere.

Net als bij de democratie moet iedereen die serieus werk maakt van het oplossen van het probleem, de centrale overheid er muisschien bij betrekken, want die kan op belangrijke manieren helpen: misschien wel door het creëren van woonruimte in de Greater Bay Area.

Stap 10: Ontwikkel een echte sociale zekerheid

Onderwijs, opleiding en investeringen in openbare diensten zullen ook de bezorgdheid onder jongeren verminderen.

Zowel nu als tijdens Occupy werden de protesten gedreven door de jongeren van Hongkong, die zich zorgen maken over hun toekomst. Ze geloven niet dat ze dezelfde levensstandaard zullen hebben als hun ouders (laat staan een betere) en ze vertrouwen er niet op dat de regering het probleem kan oplossen. Wie kan het hun kwalijk nemen?

De hervorming van de kieswet en de betaalbaarheid van de huisvesting zullen helpen, maar onderwijs, opleiding en investeringen in openbare diensten zullen ook de bezorgdheid onder jongeren verminderen.

Als er morgen of overmorgen een einde zou komen aan de protesten, mag dat niet worden beschouwd als het “einde” van de crisis. Anders zullen we de volgende keer dat de publieke opinie zich tegen de regering keert, opnieuw door dezelfde ellende gaan.

De bal ligt in ons kamp

De verantwoordelijkheid voor deze stappen ligt in de eerste plaats bij de regering van Hongkong, die uiteindelijk verantwoordelijk is voor het welzijn van de Hongkongers.

De centrale overheid in Beijing kan ook een rol spelen. Aangezien honderdduizenden mensen hun bezorgdheid hebben geuit over de inmenging van het vasteland, lijkt het misschien vreemd om dit als een deel van de oplossing te beschouwen. Maar in sommige gevallen is betrokkenheid noodzakelijk: electorale hervormingen in Hongkong kunnen niet doorgaan zonder de stilzwijgende aanvaarding door Beijing. En Beijing kan ook de inspanningen van Hongkong om de levensstandaard te verbeteren ondersteunen.

De beste manier om Hongkong de mogelijkheid te geven op lange termijn zijn eigen beslissingen te blijven nemen, is ervoor te zorgen dat Hongkong goed functioneert op het gebied van bestuur, beleidsvorming, institutionele kracht, vertrouwen van het publiek, enz. Beijing zou het daar waarschijnlijk mee eens zijn.

Chandran Nair is de oprichter en CEO van het Global Institute For Tomorrow (GIFT), een onafhankelijke pan-Aziatische denktank in Hongkong.