.jpg)
Voor de uitbreiding van Suezkanaal hoestte het Egyptische volk acht miljard US dollar op. Dat dit getuigt van vertrouwen in het project en bij uitbreiding hun president is een understatement. Maar wat brengt dat "nieuwe kanaal" op voor het Egyptische volk? Najet Boulafdal woonde de opening bij, maar stelde de vragen aan gewone Egyptenaren.
Voor alle duidelijkheid: het nieuwe Suezkanaal, Egyptes geschenk aan de wereld, is in feite hetzelfde als het oude. Wel is er sinds 6 augustus, parallel aan een deel van het oorspronkelijke kanaal, een tweede zeeweg van 72 kilometer beschikbaar.
De promotie van deze uitbreiding stelt deze aanwinst voor als de oplossing die de Egyptische economie uit het slop moet trekken. Volgens president Sisi zal het nieuwe Suezkanaal niet alleen meer buitenlandse investeerders aantrekken, het zal ook het terrorisme indijken.
De man van een miljoen
De voorspellingen zijn dan ook meer dan positief, tegen 2023 zou de omzet van het Suezkanaal meer dan verdubbelen. Daarnaast zou deze bedrijvigheid een miljoen broodnodige jobs creëren.
Zowel buitenlandse als Egyptische analisten plaatsen grote vraagtekens bij deze optimistische voorspellingen. Om deze doelstellingen te bereiken moet de wereldhandel immers een jaarlijkse stijging optekenen van 9 procent.
Tegenstanders van het Suezproject stellen bijgevolg het nut van zulke omvangrijke en dure werken in vraag. Experts schatten dat de voorspellingen ernstig overroepen zijn en bijgevolg dat de beloofde jobs wellicht zullen uitblijven.
Dorpelingen de dupe
De uitbreiding van het kanaal wordt door het promoteam van de Suezkanaal Autoriteiten voorgesteld als een gezamenlijke inspanning van het Egyptische volk – en het leger – waar het Egyptische volk alle vruchten van zal plukken. Over de ruim duizend woningen die het leger vernield heeft om plaats te ruimen voor de graafwerken, geen woord.
Sherine al-Haddad, advocate van de bewoners die hun huizen verloren, hekelt de Suezkanaal Autoriteiten, ze stelt dat hun aanpak niet alleen onrechtvaardig, maar vooral onwettig is. Het leger verwittigde de bewoners slechts een week voor de bulldozers er stonden.
Samen met hun huizen verloren de dorpelingen van het Sinaïschiereiland ook hun bron van inkomsten. De meesten waren immers mangoboeren, sommigen hielden ook vee waarmee ze in hun levensonderhoud konden voorzien.
Vernedering
Om te overleven zien de meeste dakloze bewoners zich tot overmaat van vernedering verplicht te gaan werken voor de Suezkanaal autoriteiten
De autoriteiten keerden weliswaar schadevergoeding uit aan de thuisloze dorpelingen, maar deze was volgens Haddad beschamend ontoereikend en stelt de bewoners niet in staat om een huis te bouwen op het stuk grond die de overheid voor hen ter beschikking stelt.
De klachten, zelfs van de vroeger welvarende bewoners, vallen in dovemansoren. De Suezkanaal Autoriteiten beweren immers dat de bewoners dertig jaar geleden de toen onbewoonde dorpen onrechtmatig bezet hebben.
Ook dit betwist de advocate. De staat voorzag de dorpen immers van infrastructuren, elektriciteit en richtte zelfs scholen op. ‘Als ze deze dorpen als illegale bezettingen beschouwde, zou de overheid ze niet van deze diensten voorzien hebben’, aldus Haddad in Vice News.
Om te overleven zien de meeste dakloze bewoners zich tot overmaat van vernedering verplicht te gaan werken voor de Suezkanaal autoriteiten omdat ze de enige werkgever in de streek zijn.
De bewoners beseffen dat ze vechten tegen de bierkaai. Vanuit die afgelegen hoek van Egypte bereiken ze het brede samenleving niet, waardoor ze onmogelijk op publiek protest kunnen rekenen.
Egyptes geschenk aan de wereld
Niemand kan er omheen, de Egyptische middenklasse heeft inderdaad haar zuurverdiende spaarcenten geïnvesteerd in de uitbreiding van het kanaal. Dit deed ze niet uit individueel winstbejag, de doorsnee Egyptenaar gelooft immers dat dit project het land vooruit zal helpen en dat het hele volk er de vruchten van zal plukken.
Hoeveel het zogeheten nieuwe Suezkanaal zal opbrengen, is nog onduidelijk en of deze uitbreiding de broodnodige impuls is die de Egyptische economie naar grotere hoogten zal stuwen, is een even groot vraagteken. De promotie errond daarentegen heeft zijn doelwit niet gemist: de nationale eenheid en trots zijn grotendeels hersteld. Dat de president dankzij dit “geschenk” aan geloofwaardigheid en prestige wint, is wellicht een toevallig neveneffect.