“‘1001 nationaliteiten en harira met harissa’

De eerste dag van de ramadhan was het bloedheet maar het is gelukt ! Mijn jongens hebben ook meegevast (!) en het lijkt wel of de buren van het steegje waar wij wonen ook speciaal hebben gewacht met eten want iedereen zit buiten en terwijl de ene buurman de bbq aansteekt haalt de andere buurvrouw wat munt en koriander uit haar tuin en schenkt het aan ons. Terwijl ik bid dekken mijn jongens de tafel en dan is het 21:43.

Liters ijskoude melk, zalige droomdadels, harira met harissa, bstilla met kip want met vis vind ik vies en als kers op de taart en tegelijkertijd het neusje van de zalm de lekkerste milkshake ooit. Zonder ijs. Zonder suiker. Marhaban ya ramadhan !

Juf Nawal

© Claudia Zen Karan​

De Arabische les van juf Nawal is mijn wekelijkse momentje. Zowel de fietsrit als de les zelf. Het is 30° en het waait hard dus ik zet mijn hijab af want dat komt anders niet goed onderweg. Heerlijk met wapperende haren op de fiets. Dat heb ik stiekem gemist !

Het is 30° en het waait hard dus ik zet mijn hijab af want dat komt anders niet goed onderweg. Heerlijk met wapperende haren op de fiets. Dat heb ik stiekem gemist !

Een kwartier later zit ik in de schoolbanken te vechten met Arabische grammatica en ben ik toch enigzins trots dat ik dingen begin te herkennen. Ik droom weg en denk aan mijn eerste vakantie zonder mijn ouders. Naar de Maghreb uiteraard alhoewel ik daar toen niet bewust mee bezig was. Liefde op het eerste gezicht.

Die taal !

Die muziek !

Compleet verkocht en ondertussen ook verknocht dus ik ging Arabisch leren en bij elke letter die ik leerde schrijven droomde ik weer weg en nu zing ik uit volle borst !

Juf Nawal haalt me ruw uit mijn droom en brengt me weer streng bij de les en dan gaan we weer verder met het fusha. Het Arabisch uit de quran. Het Arabisch wat iedereen op school leert maar niemand spreekt. Elke dag lees ik (een piepklein) stukje uit de quran. Soms is het maar 1 zin die ik dan herhaal omdat het zo magisch is en dan maak ik er een mantra van en alles komt dan samen. Mijn affiniteit met de islam die diep in mijn genen zit geworteld, mijn opa die zich bezighield met het boeddhisme, mijn oma met haar man die overtuigd christen waren.

Antwerpen

Met mijn laatste bruid van het Marokkaanse trouwseizoen eet ik mijn eerste iftaar buitenshuis. Ze heet Yasmina en ze is keitof ! Terwijl haar tante en het andere bezoek naar Al Jazeera kijken kletsen wij bij en opeens is het na middernacht. De gesprekken gaan van gegiechel over hun huwelijksreis tot het al dan niet dragen van een hijab en wij zijn nog lang niet uitgepraat maar ik moet gaan. Gewapend met een bakje eigengemaakte chabbakia van haar geweldige tante ga ik naar huis en ik hoop ze beiden weer snel te zien !

Diversiteit is een feit hier in Antwerpen.

Ik kom juist van de Albert Heijn waar alles zo ontzettend Hollands is. Hilarisch. Sinds een week hebben ze een ramadhanhoek met allemaal producten maar ook recepten. Heerlijk.

Diversiteit is een feit hier in Antwerpen.

© Claudia Zen Karan​

Het ene moment wandel ik door mijn buurt en waan ik me in Marokko en 5 minuten fietsen later bevind ik me in Joods Antwerpen. Ik heb hier een jaar gewoond en mijn oude buurman zwaait en steekt zijn duim op als ik eraan kom. Zijn ontelbare witte sliertjes aan zijn broek en mijn rode hijab met veel te veel stof wapperen samen in de Antwerpse wind. Hij zegt ‘shalom’ en ik antwoord met ‘salaam’ en we gieren het uit. Mijn Vlaams lief die eigenlijk uit Congo komt aanschouwt het aan de voordeur en wacht ondertussen braaf totdat het bijna iftaartijd is en dan neemt ie me mee een paar straten verderop naar een sjieke nieuwe frieterij waar de frietjes geserveerd worden op een gouden dienblad en waar je er een Fritz Kola bij kan drinken. Hij drinkt een typisch biertje van hier genaamd Cabardouche. Cabardouche is door mij persoonlijk uitgeroepen tot het mooiste Antwerpse woord ooit. Weer een paar straten verderop is de Turkse buurt waar ik hem dan weer trakteer op muntthee met heel veel suiker en ik voel me rijk om me op één dag in zoveel culturen te begeven en me overal zo thuis te voelen.

Dat is de kracht van Antwerpen. Om van alles wat hier is het beste te nemen en daar een soort van nieuwe subcultuur van te maken. Eentje die gewoon ‘Antwerps’ heet want we voelen ons allemaal in de eerste plaats Antwerps en we zijn daar in het dagelijks leven allemaal niet zo mee bezig, met waar we vandaan kopen want we zijn nu hier en dat is al wat telt.

We leven gewoon ons leven.

Dat is het Antwerpen waar ik zo ongelooflijk trots op ben.

© Claudia Zen Karan​

Vasten met je voeten

Vanavond was ik uitgenodigd door de familie Cools. Die heb ik afgelopen jaar tijdens deze maand leren kennen. Een Vlaams gezin die om beurten allemaal bekeerd zijn.

Vader en moeder, zoon en dochter.

© Claudia Zen Karan​

Zij hebben een organisatie die nieuwe moslim(a’)s begeleiden in de wereld van de islam en ze doen dat goed ! Ik was te gast op hun iftaar die gegeven werd in een zaal waar ik normaal Marokkaanse bruiloften fotografeer. De charmante muslim chaplain Adam Kelwick gaf een lezing over de verschillende vormen van vasten. Het vasten door niet te eten en te drinken en het vasten met heel je lichaam. Met je ogen en mond maar ook met je handen en voeten en terwijl ik foto’s neem van hem op de bruidsbank snoept mijn jongen alvast alle chabbakia op en dan is het 21:51.

Bsahah.

Standpunten

© Claudia Zen Karan​

Het lijkt alsof ik deze maand niet werk maar dat is niet zo. Vandaag was ik de hele dag op reportage met de schijnburgemeester van Antwerpen. We legden zijn statement over de knip in de Leien vast, Hij deed mee aan een hardloopwedstrijd samen met de burgemeester van Antwerpen en ‘s avonds verbraken we samen de vasten alhoewel hij niet gevast had.

Het lijkt alsof ik deze maand niet werk maar dat is niet zo.

Vincent, Youssra en nog wat bekenden hadden het idee om rond zonsondergang samen te komen op het ponton aan Het Steen en het was fijn ! Hier rook het naar msman en watermeloen en een stukje verderop was een groepje aan het blowen.

Hier spraken we over social media en een stukje verderop waren ze in diepe discussie over Trump.

Mijn camera was ik even kwijt en toen ik hem terugkreeg en de foto’s bekeek die gemaakt waren was ik verrast. Ze waren genomen vanuit een standpunt wat ik zelf nooit gekozen zou hebben en dat is misschien wel de bedoeling van deze heilige maand. Beseffen dat iedereen het zo anders ziet maar dat het in de essentie op hetzelfde neerkomt.

Ramadhan Mubarak

Ik heb nog nooit zo hard uitgekeken naar jou als dit jaar want het was hoognodig dat je kwam en nu ben je er ! Ik ga je (be)schrijven en ik hoop dat de mensen het lezen, Ik ga je fotograferen en ik hoop dat de mensen het zien maar ik ga je vooral beleven en van jou leren.