Kijkers voelen meer medeleven bij de dood van fictief kind dan bij kinderen van vlees en bloed
“‘Aan een baby raak je niet. Punt.’
Veel gekker moet het niet worden: de verontwaardiging bij de kijkers van Familie was groot toen in de populaire soap een (fictief) kind stierf in een auto-ongeval. Maar wanneer we beelden zien van kinderen en baby’s die in onmenselijke omstandigheden in opvangkampen wonen, of die omkomen van honger, dorst en ontbering, beelden van échte kindjes, dan hoor ik niets.
Waar is onze verontwaardiging gebleven? Waar is de verontwaardiging over deze Kaspertjes? Waarom ontploft Twitter daar niet over?
© Reuters / Yannis Behrakis
Als ik zo laat op de avond mijn Facebook-account nog eens open om te kijken wat er in de wereld zoal gebeurt, stelt Facebook me keer op keer de vraag: ‘Waar denk je aan, Denise?’ Gisteravond was dat ook weer het geval en waar ik aan dacht, zal ik je hier vertellen.
Ik was me net aan het bedenken hoe ver we als mens zijn afgegleden. Hoe ver we van menselijkheid en moraal staan. Ik had net een deeltje gelezen van de bijzonder lange lijst verontwaardigde reacties op de verhaallijn van Familie, een populair programma op VTM. Meer bepaald op de verhaallijn waarin baby Kasper sterft in een onwaarschijnlijk auto-ongeval. Complete verontwaardiging, commentaren alom.
Sommigen zeggen dat ze de hele aflevering hebben zitten huilen, snikken. ‘Een baby’tje laten sterven in een verhaal, dat doe je toch niet’, klonk het.
Verder:
‘Dat is schandalig’
‘Schandalige verhaallijn’
‘Ik kan deze aflevering niet aan’
‘Serieus? De baby? Een brug te ver’
‘Cried like it was my own family’
En ga zo maar door. Twitter ontplofte.
Voor alle duidelijkheid: het gaat hier over een fictieve baby in een tv-soap. Waarbij de kijkers en fans het er duidelijk niet mee eens zijn en hun verontwaardiging niet onder stoelen of banken steken. Want aan een baby raakt men niet, punt.
Waar is de verontwaardiging over deze Kaspertjes? Waarom ontploft Twitter daar niet over?
Ok, die boodschap is duidelijk. Maar als we dan beelden zien en verhalen horen over kinderen en baby’s op de vlucht, die in onmenselijke omstandigheden in opvangkampen wonen of die omkomen van honger, dorst en ontbering, verhalen over echte kindjes… Dan hoor ik niets.
Waar is dan onze verontwaardiging gebleven? Waar is de verontwaardiging over deze Kaspertjes? Waarom ontploft Twitter daar niet over? Als ik dan naar commentaren zoek en iets vind, is dat voor het overgrote deel harteloos gebrom.
Zou het helpen als we de namen van die baby’s veranderen van Youssef en Mohammad naar Kasper? En ook van Naima naar Kasper? Zou dat helpen, vraag ik me dan af.
Uiteraard klinkt dat absurd, maar het is echt niet gekker dan een groter medeleven te hebben over de dood van fictieve kinderen tegenover kindjes van vlees en bloed.
Komt dit door al het fijn stof of de opwarming van onze aarde? Hebben we te veel CO2 gesnoven? Te veel microplastics via ons drinkwater gedronken?
Ik weet het niet, maar volgens mij zitten we ernaast. Er heel heel heel erg ver naast.