“‘België, je bent de schande van de wereld’
Voor de tweede keer kreeg België op de klimaatonderhandelingen de “fossil of the day” toegekend, een prijs die ngo’s elke dag uitreiken aan die landen die ‘het meeste doen om niets te doen’. Ik begon meteen een blogpost te typen om uit te leggen waarom België deze ‘eer’ krijgt toegewezen, maar die analyse ligt in mijn prullenbak. Ik heb even genoeg van analyse en verklaring. Want het uitblijven van een intra-Belgisch akkoord is niet te verklaren en is een schande.
Want wie kan nog verkaren waarom onze 4 regeringen er niet in slagen de inspanningen te verdelen die ze moeten leveren om onze Europese verplichting na te komen? Wie kan nog begrip op brengen voor politici die er niet in slagen om een dossier dat perfect werd voorbereid door de medewerkers van de verschillende niet tot een goed einde te brengen?
Wie kan er begrip voor opbrengen dat partijen een akkoord meteen afschieten omdat het een minimale inspanning vraagt?
Het was een beschamende vertoning: opnieuw kwam België in beeld als een ‘failed state’. Dodelijk voor onze beeldvorming, dodelijk voor Michel die hier elke minuut kan beginnen spreken tijdens het Leaders Event waar zowat 150 staatshoofden hun bezorgdheid voor het klimaat en hun plannen om hieraan iets te doen met elkaar delen. Niet het beeld dat hij zo graag van ons land had willen tonen.
Beschamend omdat dit intra-Belgische falen nu internationaal wordt uitgesmeerd. Beschamend omdat meer dan een lid van het Belgische onderhandelingsteam de uitreiking met opluchting live volgden, hopend dat hun politieke meesters éindelijk stoppen de poten onder hun stoel te zagen.
Want dat is wel duidelijk: wat Michel ook mag zeggen op het spreekgestoelte, zonder intern akkoord - dat ook de deur moet openen om eindelijk met klimaatfinanciering over de brug te komen - kunnen ze hun rol als bruggenbouwer niet spelen. Beschamend.
En laat dit duidelijk zijn: Vlaanderen speelt een verpletterende rol in deze blokkade. Hoewel niemand die ik sprak in de marge van de uitreikingsceremonie precies kan aantonen waarom een akkoord maar op zich laat wachten, over één ding is iedereen het eens: het is het onvermogen van Vlaanderen, en met name haar grootste partij, om klimaatverandering als meer dan een last voor Vlaamse bedrijven te zien dat de blokkering in stand houdt.
Wanneer steekt de grootste partij van het land eindelijk haar nek uit om te tonen dat ze wel geïnteresseerd is in wat er buiten de landsgrenzen gebeurt? Wanneer gaan de politici van de meerderheid die mijn land en mijn regio besturen inzien dat een ambitieus klimaatbeleid niet gelijk staan met een rem op “de economie”, maar net een element van economische innovatie kan vormen met alleen maar voordelen op het vlak van jobcreatie, gezondheidswinsten en energie-onafhankelijkheid.
Het is onvoorstelbaar dat Vlaanderen en België - met hun decennia-oude traditie van internationaal leiderschap, het onvermoeibaar verdedigen van het multilateralisme en ons ingebakken geloof in consensus - zich nu plots aan de verkeerde kant van de geschiedenis bevinden. Want het uitblijven van het Belgisch akkoord zorgt er ook voor dat we geen international klimaatfinanciering voorzien.
Naar alle waarschijnlijkheid zal volgende week vrijdag naast een ‘Paris Agreement” en een reeks bijhorende beslissingen ook een ‘Declaration of Pledges’ worden goedgekeurd. Die moet een lijst bevatten van de bedragen die de ontwikkelde landen bereid zijn op te tafel te leggen om in 2020 100 miljard $ klimaatfinanciering te hebben voor ontwikkelingslanden.
Dat is een belofte die de geindustrialiseerde landen in Kopenhagen hebben gemaakt en zo geconcretiseerd zou worden. Zoals het er nu naar uitziet, zal Belgie hier niet in voorkomen. Een blamage die veel zwaarder zal wegen dan de nominatie met een symbolische prijs.