“‘ De dood van Chavez en de drie nationale rouwdagen (Deel 2)’

Een laatste groet aan de president – 7/8 maart

We trokken naar Caracas om Chavez te groeten in zijn geliefde Academia Militar. ‘s Ochtends vroeg - om 6 uur - namen we vanop Plaza Bolivar gratis de bus, samen met een groep Venezuelanen, waar we meteen deel van uitmaakten. Aangekomen in Caracas, botsten we op een lange lange rij. Al de mensen die we passeerden in onze zoektocht naar het einde van deze rij – de meeste in het rood gekleed of met een opschrift van de revolutie - waren hier om hun president een laatste keer te groeten. De sfeer en de intense momenten die we beleefden in deze rij zijn moeilijk weer te geven zo niet onbeschrijfelijk, maar we wagen een poging:

In Venezuela is het de normaalste zaak dat als je samen ergens naartoe gaat, je ook de hele tijd samen blijft. En zo gebeurde. Toen we - eindelijk - het einde van de wachtrij hadden gevonden, begonnen we aan te schuiven met de groep van onze bus. Allen vonden het, net als de dag voordien, evident dat wij ook kwamen en begrepen dat de dood van Chavez niet alleen een verlies is voor hun land maar voor het socialisme wereldwijd. We praatten en deelden eveneens met de vele mensen die vóór en achter ons stonden aan te schuiven. Zeer snel werden we in de buurt al bekend als ‘de twee Belgen’. Duidelijk was hoezeer de mensen geraakt zijn door de dood van hun commandant, lachen en wenen lagen voortdurend dicht bij elkaar. De gesprekken gingen voornamelijk over hoe de Bolivariaanse revolutie in elkaar zit, hoe iedereen zijn eigen bijdrage levert en hoe deze verder zal verlopen met een nieuwe President. Die dag hoorden we van vele gesprekspartners, lazen we op de vele vlaggen die ze mee hadden en zongen we mee: ‘Chavez vive! La lucha sige!’ ‘Seguimos adelante!’ ‘Con Chavez y Maduro, el pueblo está seguro!’, wat zoveel betekent als ‘het volk is zeker over Chavez en Maduro’ en ook ‘met Chavez en Maduro is het volk veilig’. De president is fysiek heengegaan, maar hij leeft meer dan ooit verder, ‘in ons hart en in onze strijd’! Verder legde Floor een radio-interview af, wat onze ‘bekendheid’ in de rij geen kwaad deed. Ook die dag werd alles binnen de groep, en ook buiten de groep, met elkaar gedeeld. Het wachten in de rij gebeurde na een tijd afwisselend, met ‘beurten’ als het ware. Steeds stond een klein groepje in de rij, terwijl de anderen om eten gingen, in de schaduw uitrustten, water gingen halen enz.

Ondanks het feit dat het hele gebeuren geïmproviseerd plaatsvond, waren bepaalde zaken toch goed georganiseerd. Vele vrijwilligers deelden water en eten uit, maar ook de inspanningen van het leger verdienen vermelding. Toen Chavez president werd, wijzigde hij de aanpak van het Venezuelaanse leger en leidde het op als een leger in functie van en loyaal aan het volk. Het leger heeft dan ook gezworen nooit meer  te schieten op het volk – wat voordien wel is gebeurd. De legermannen en -vrouwen waren, ondanks dat ze allemaal al 48 uur wakker waren, zeer vriendelijk en behulpzaam. Om de 20 meter stond er eentje aan de rij om deze in het oog te houden of om koud water uit te delen. Zelfs diegenen die de vuilbakken moesten opruimen of aan de toiletten stonden, waren zeer vriendelijk. Het leger voorzag behalve water, voedsel en toiletten ook kinderopvang.

Jammer genoeg was niet alles even goed georganiseerd. Na 21 uur in de rij te staan (van donderdag 9 uur ’s ochtends tot en met vrijdag 6 uur ’s ochtends) en vlak voor het gebouw van de Capilla Ardiente -waar Chavez dezer dagen rust- kwamen we in een totale chaos terecht. Bleek dat op dit plein 5 rijen samenkwamen en dat onze rij eindigde op het plein zelf, niet aan gebouw! De teleurstelling in onze rij was enorm, tranen stroomden met tuiten… Wat wij in deze bijna 24 uren met de Venezuelanen hebben kunnen delen is voor ons echter belangrijker. Deze ervaring zal nog lang nazinderen in ons hoofd en hart, onvergetelijk.

En dinsdag proberen we nog een keer! Wordt vervolgd…