“‘De eerste dag heimwee’
De drukte wordt me teveel. Mijn familie hier is heel open en ik zie hen heel graag maar het cultuurverschil maakt dat ik prikkelbaar aan het worden ben. Mijn vader begrijpt me gelukkig en ik ben blij dat ik er met hem over kan praten. De manier waarop deze mensen communiceren met elkaar is voor mij onbegrijpelijk. In het begin kon ik er nog mee leven en waren we vaak op verschillende plaatsen maar naarmate we meer bij de familie zijn begint het mij op te vallen en een beetje te ergeren.
Als hier een gesprek wordt gevoerd met meerdere mensen of zelfs gewoon met elkaar lijkt het alsof ze ruziemaken. Hun stem is luid en ze praten vaak door elkaar.
Ik ben een vrij rustig type en ben gesteld op kalmte. Zeker in de avond wil ik tot rust komen en nadenken over mijn dag. De avonden zijn hier vaak net het drukst omdat er dan hevig gepraat wordt en mensen op bezoek komen. Me afzonderen geeft een fout beeld. De kinderen blijven hier ook laat op dus een momentje rust is niet mogelijk. Ik mis het om zoals in België alleen te zijn en me even te kunnen afzonderen.
Naar het platteland
Gelukkig gaan we vandaag picknicken buiten de stad. Op vrijdag is het hier een massale uittocht. Dan heeft iedereen vrij, zoals bij ons op zondag. Families gaan met zijn allen naar het platteland om te ontspannen en plezier te maken.
Ik heb even de kans om te ontsnappen en onder het mom van een wandeling even de natuur in te trekken. Ik geniet ervan om rustig te luisteren naar de stilte en even geen mensen om me heen te hebben. Ik heb zelfs tijdens het wandelen het spoor van een lynx gevonden. Ik ben het blijven volgen maar ben het uiteindelijk kwijtgeraakt.
Ik zou hier niet kunnen wonen. Niet onder het huidige systeem. Enkele weken in een klein dorpje buiten de stad verblijven zou ik misschien wel zien zitten, maar voor mij zijn deze mensen iets te druk.
Ik heb heimwee naar mijn thuis in België. Ik mis mijn moeder, ik mis mijn broer en zus en ik mis mijn vrienden. Ook de vrijheid om te gaan waar ik wil zonder mij onveilig te moeten voelen, mis ik. Nu nog even genieten van mijn laatste week in dit mooie land en dan terug naar huis.
© 2014 – C.H.I.P.S. StampMedia – Bahram Maaruf