“‘De oorlog overleven op hoop: getuigenis van een Syrische arts’

Gisteren sloeg een bom in op ons ziekenhuis. Onze twee ambulances en twee andere auto’s werden verwoest. Het is catastrofaal. Wat moeten we nu doen als gewonden binnengebracht worden en we ze nergens meer naartoe kunnen brengen?

Voor grote spoedgevallen verwijzen we de patiënten normaal door naar ziekenhuizen op 12 of 15 km afstand. Nu we geen ambulances meer hebben, ben ik bang als er zwaar gewonde patiënten binnenkomen. Elke minuut telt en wanneer die patiënten niet correct vervoerd worden, lopen ze veel gevaar. We hebben echt ambulances nodig.

Overal gaten

Ik werk al sinds het begin van de oorlog in Marj. Eerst werkten we in een ziekenhuis van de overheid, maar de directie besloot het ziekenhuis te verlaten en trok het personeel weg. Uiteindelijk zetten we onze huidige kliniek op die nu nog steeds functioneert. Ze is tijdens de oorlog al meerdere keren geraakt – misschien zelfs het meest van alle ziekenhuizen. Er zitten gaten in de muren en het plafond. De operaties voeren we uit in de kelder.

Twee jaar geleden zijn de manager van de kliniek en een andere collega gedood. Ze sliepen bij de ingang toen een bom insloeg. Dit was een van de grootste verliezen, want deze dokter was gespecialiseerd in spoedoperaties en gecompliceerde chirurgie. In twee jaar tijd verloren we zeven medewerkers. Ondanks deze moeilijkheden bleven we verder werken, omdat medische zorg zo belangrijk is.

Midden 2015 dropte een helikopter een bom op het ziekenhuis. Ambulances, de apotheek en ons brandwondencentrum werden vernietigd. We bouwden de kliniek weer op met hulp van lokale organisaties en Artsen Zonder Grenzen. De kliniek heeft nu radiologie, een laboratorium, een operatiekamer en een kraamafdeling. En tot voor kort hadden we dus ook 24 uur op 24 ambulances ter beschikking.

Getraumatiseerde families

De voorbije maand verhevigde het geweld opnieuw. Gebieden die als veilig beschouwd werden en waar vluchtelingen verbleven, werden gebombardeerd. Gisteren werd een familie binnengebracht. De moeder en de tante verblijven nu op de afdeling intensieve zorg; de twee kinderen stierven in onze kliniek.

Deze gevallen zijn om verschillende redenen moeilijk te behandelen. We moeten meer psychologische zorg voorzien voor ons personeel, maar ook voor families die volledig getraumatiseerd zijn. Kinderen krijgen zenuwinzinkingen als ze vliegtuigen horen. Ik kan me niet voorstellen hoeveel psychologische bijstand kinderen, volwassenen en artsen zullen nodig hebben wanneer dit alles voorbij zal zijn.

Verstoppen in de badkamer

Het hele team is geterroriseerd door vliegtuigen en luchtaanvallen. We blijven zij die al gestorven zijn gedenken en vragen ons af wanneer het onze beurt is. Soms verstop ik me een uur lang in de badkamer tot de aanval ophoudt.

Maar ondanks de angst zetten we door. Op een vergadering vertelden we het personeel eens dat het perfect aanvaardbaar was als ze wilden stoppen, en dat we een betaalde opzeg konden voorzien. Niemand aanvaardde het voorstel. Ik was verbijsterd.

Iedereen wil blijven werken, ondanks het gevaar. Deze mensen hebben allemaal verschrikkelijke dingen gezien, ze hebben bombardementen en bloedbaden overleefden. Ze willen blijven werken omdat ze uit deze streek afkomstig zijn en hun families hier nog wonen. Ze begrijpen het belang van medische zorg voor de bevolking.

Hoop in het midden van de angst

We hebben nog steeds hoop. De gebeurtenissen beloven helaas niet veel goeds. Wat nu telt is de medische zorg voor onze mensen. Die moet blijven, en we zullen daar alles aan doen.

* De naam van de arts is uit veiligheidsoverwegingen veranderd

– –

Artsen Zonder Grenzen ondersteunt het Al-Marj ziekenhuis sinds januari 2015. De steun bestaat uit technisch advies, medische bevoorrading en financiële en materiële steun voor de heropbouw nadat het ziekenhuis gebombardeerd werd.

Het Al-Marj ziekenhuis behandelt ongeveer 500 spoedgevallen per maand en levert ambulante hulp en kraamzorg aan 15.000 mensen.