“‘Een Senegalese straatverkoper in São Paulo’
Ibrahim is een Senegalese moslim die nu twee jaar in Brazilië woont. Hij heeft een visum, maar werkt als straatverkoper omdat hij geen werk kan vinden. Hij verkoopt extravagante ringen en lompe uurwerken uit de rap scene. In Senegal woonde hij op 180 kilometer van Dakar en was hij houtbewerker. Hij verdiende er 100 dollar per maand, in Brazilië verdient hij nu vijf keer meer.
We zaten wat na te praten in de Bar ‘da cidade’ in Republica in São Paulo toen Ibrahim langskwam. Een vriendin van mij kende hem omdat ze al eens met hem had gesproken. Hij praatte een beetje Portugees. Hij vertelde me dat hij in het lyceum in Senegal twee jaar Portugees had gestudeerd, ondertussen is hij 39 en heeft hij een vrouw en twee kinderen.
Zijn situatie in Senegal was ondraaglijk. Hij vermagerde enorm, verdiende 100 dollar per maand en moest daarmee zijn familie voeden en onderdak geven. Hij hoorde van de mogelijkheid om naar Brazilië te gaan en greep zijn kans.
De vluchtelingenroutes
Hij verliet twee jaar geleden zijn huis toen zijn vrouw vijf maanden zwanger was van hun tweede kind. Hij betaalde 800 euro om te vliegen naar Guayaquil in Ecuador, dat is de luchthaven die de meeste migranten doorlaat in Latijns-Amerika. Hij vertrok met 1000 dollar op zak. Eens hij door de douane was met dat geld, sprak hij met een groep Senegalezen af op een onbekende plaats in Peru. Vandaar trokken ze samen naar Brazilië. Deze vluchtelingenroute wordt nu al vijf jaar door de Senegalezen gebruikt om naar Brazilië te komen.
Er is ook een nieuwe route tussen Casa Blanca in Marokko en São Paulo ontstaan met dank aan Royal Air Maroc. Deze zou minder succesvol voor de migranten zijn omdat, aldus een vriendin die deze route heeft genomen, er steeds militaire politie klaarstaat om de Afrikaanse migranten te arresteren.
Braziliaanse Ibrahim
Aangekomen in Brazilië, ging hij samenwonen in rua Iparinga met vier vrienden in één kamer. Elke dag leggen ze 15 real of 3 euro op tafel om samen te eten. Hij zegt dat het eten hier van betere kwaliteit is dan in Senegal. Toen ik hem vroeg of hij Afrikaans eten ging kopen in het Afrikaans shoppingcentrum in Republica, zei hij: ‘Ik eet Braziliaans eten, soms ga ik zelfs hier op restaurant.’
Hij zegt dat hij het niemand aanraadt naar Brazilië te komen.
Hij werkt hier als straatverkoper, overdag zit hij vaak in de 25 maart straat, waar al 100 jaar lang Syrische winkels te vinden zijn die goedkope waren verkopen. Zijn goederen komen uit Cuidad del Este (Paraguay) of China of Dubai. Het zijn voornamelijk rapaccessoires zoals ringen, uurwerken en kettingen. Omdat hij zelf ook een rapper is, gaat hij me zijn muziekclips doorsturen. Daarin rapt hij in Wolof, Frans, Engels en Portugees. Hij begon onlangs ook te breakdancen.
Hij verdient hier vijf keer meer per maand dan in Senegal. Op het einde van de maand stuurt hij 100 dollar op met Western Union naar zijn vrouw, als hij vijf items per dag verkoopt zit hij op schema. Hij heeft echter vier maanden moeten werken om zijn zakgeld en het vliegtuigticket te kunnen terugbetalen.
Hij zegt dat hij het niemand aanraadt naar Brazilië te komen, omdat het leven hier zwaar is. Dat verklaart waarom hij zijn familie niet naar Brazilië wil halen en uit is op tijdelijk veel verdienen om later een makkelijker leven te hebben in Senegal en zijn kinderen te kunnen laten studeren.
Na mijn gesprek met hem voelde ik me een beetje verplicht hem iets te geven, maar hij zei dat hij al erg blij was dat hij nog eens Frans had kunnen spreken.
Willemjan vandenplas is fotograaf, bekijk zijn werk op http://www.willemjanvandenplasphotography.com