“‘Een enkeltje Afrika’
Een sabbatjaar starten is niet zomaar wat reizen, al is duidelijk niet iedereen het daarmee eens. Ach, verschil moet er zijn en maakt deze planeet net zo vreselijk interessant.
Een jaar ga ik reizen, de wereld rondtrekken en me verbazen en verwonderen. Een sabbatical. En daar heb ik mijn eigen, goede redenen voor.
Voor ik vertrok kreeg ik echter hier en daar de nodige tegenwind te verduren. Als 35-jarige vrouw moest ik toch wel andere prioriteiten hebben dan een beetje mijn tijd te gaan verdoen aan de andere kant van de wereld? Was ik daar niet te oud voor?
Ik heb niet eens een partner, laat staan kinderen, waarom heb ik dan tijd nodig? Per slot van rekening heb ik niet te klagen, toch?
Mensen zijn er als de kippen bij om voor iemand anders de rekening te maken, hoewel ze eigenlijk niet weten waarover ze praten. Ze kennen mijn verhaal niet. Ze gaan uit van de ongeschreven regels en wetten van onze maatschappij met als kers op de taart ‘het gezin als hoeksteen’.
En een simpele deductie brengt hen dan tot de slotsom dat ik om te beginnen mijn carrière boven een kind heb gekozen (hoezo, welke carrière?) en nadien ook die carrière én mijn verantwoordelijkheid heb laten varen (wat?!).
Had ik die cliënt maar een enkeltje Afrika voorgeschreven in plaats van een jaar therapie.
Wel, ik durf het 360 graden omdraaien. Iedereen zou verplicht moeten worden om minstens een keer in zijn of haar leven een tijd in het buitenland te verblijven. Bij voorkeur alleen. Dat is pas je verantwoordelijkheid opnemen naar onze maatschappij toe, als je’t mij vraagt.
Verdraagzaamheid en begrip kweken. Leren relativeren. Je plan leren trekken. Voor jezelf zorgen. Burn-out, depressie, relatieproblemen tegengaan. Die kosten onze maatschappij namelijk handen vol geld en halen zo de economie naar beneden.
En hoewel ik absoluut geen afbreuk wil doen aan therapie (integendeel), heb ik hier in Botswana reeds ontelbare keren gedacht: ‘Had ik die cliënt maar een enkeltje Afrika voorgeschreven in plaats van een jaar therapie.’
Verschil en gelijkenis
Therapie is voor mij een enorm breed begrip. Net zoals diversiteit dat is. Je hebt evenveel verschil binnen een land of een cultuur dan tussen verschillende landen en culturen.
Als de mensen hier in Botswana me uitleggen dat zij hun kinderen maar om de drie maand zien, kan mijn westerse brein dat amper vatten. Ik heb bijna medelijden, maar als we verder praten, blijkt dat ze dat prima vinden. Ze hebben een goede job. De grootouders zorgen voor de kinderen. ‘Zo gaat dat hier,’ klinkt het vrolijk verbaasd. Dat was bij hen ook zo als kind. Belangrijke dingen worden door de grootouders doorgegeven en die voeden kinderen dus deels op. Als je erover nadenkt, eigenlijk niet zo heel anders dan bij ons.
En daar gaat het voor mij over. In al die verschillen gelijkenis zien. En in alle gelijkenissen bij ons verschil kunnen toelaten. Het relatieve ontdekken. Loskomen van je eigen maatschappij, achtergrond en visie. Het wordt zoveel interessanter dan. Niets is zwart of wit.
En zo gaat het ook met redenen om te gaan reizen, om (nog?) geen gezin te hebben als je 35 bent, om te kiezen voor een sabbatical. Of ik nu geen kinderen kan krijgen, ongeneeslijk ziek ben, een burn-out ontwikkelde, vreselijk slecht ben in relaties, uitermate nieuwsgierig ben of de dingen gewoon zo gelopen zijn, het zou geen verschil mogen maken, toch? Rechtvaardigt het mijn reis als ik een burn-out heb? Wel, mocht het u helpen om het te begrijpen, dan wil ik best toegeven dat ik alvast vreselijk nieuwsgierig ben.