“‘Gewapend met citroen de straat op’
Dagen zijn voorbij gevlogen sinds mijn laatste blog, en ondertussen zit ik al een kleine week in Chili. Voor mijn aankomst vond nog een nationale betoging plaats tegen de privatisering van water, waarin ook de studenten mee stapten. De beweging eist een einde aan dit winstoogstmerk, een andere erfenis van de dictatuur.
Ondertussen zit ik al een kleine week in Chili en werd ik er meteen in gegooid. Maandag nam ik deel een Algemene Vergadering van de ACES, de vereniging van secundaire studenten, waar zo’n twintigtal collegio’s vertegenwoordigd waren. De vergadering vond plaats in het FECh hoofdkantoor, waar ik ook al onmiddellijk de studentenvertegenwoordigers zoals Andrés Fielbaum tegen het lijf liep.
De Asamblea zou om 17u beginnen, maar ik leerde al gauw dat dit eerder 18u betekende. Vervolgens werd er ‘gestemd’ over mijn aanwezigheid, en ik mocht blijven. Allereerst stelde elke collegio voor wat er precies verkeerd liep in hun school en wat ze daaraan wouden doen. Zo vertelde een vocera dat ze een mars wouden houden voor een betere infrastructuur (van de gymzaal en toiletten) en transparantie van de financiën (zo vond ze het gek dat hun directrice een reis naar Zuid-Afrika kon maken). Hun eisen vonden echter geen gehoord bij de burgemeester. Verder discussieerden ze over toekomstige acties, zoals hun steun aan de studentenmars van woensdag 8 mei, waar ik later nog op terug kom.
Dinsdag nam ik deel aan een masterclass van het studiecentrum van de FECh (CEFECh) die geopend werd door hun voorzitter Andrés Fielbaum. Deze eerste masterclass in een reeks ging over de geschiedenis van de studentenbeweging. Actie was voor de volgende dag, en daarop wou iedereen mij goed voorbereiden.
Ik mocht geen rode shirt dragen, want de politie zou me dan wel eens durven oppakken. Verbaasd maar vooral lichtjes gechoqueerd dat het kleur rood in Chili 2013 nog altijd geassocieerd wordt met een communistisch profiel. Het lijken de jaren tachtig wel, met een vastgeroest koude-oorlog mentaliteit. Zo ook de agressieve aanpak van de protesten door de politie. Er werden mij citroen en limoen toegestopt, opdat ik erop zou zuigen als de politie met traangas begon te spuiten. Mijn camera moest ik kunnen verbergen voor de waterkanonnen die klaar stonden langs heel de weg. De weg was trouwens maandag pas bekend gemaakt door de gemeente, en kreeg veel kritiek van de studentenbeweging. Het parcours liep namelijk langs smalle wegen die het moeilijk maakte om eventueel weg te lopen.
Gewapend met citroen gingen we de straat op, en we voegden ons nog maar net aan de mars of ik kwam al de enige presidentskandidaat tegen die in de betogingen meeloopt; Marcel Claude. Een onafhankelijke professor economie aan de Universiteit van Chili en tevens verbonden aan die van Louvain-la-Neuve, die gesteund wordt door linkse partijen.
De opkomst bleek even groot als tijdens de vorige betoging. In het politiek praatprogramma ‘Tolerancia Cero’, zowat de Chileense versie van Terzake, die ik nu voor het eerst live op de Chileense buis kon zien in plaats van online, geloofde een commentator dat Chili een linkse koers gaat varen in september. Rechts had zich volgens hem niet meer kunnen bewijzen, en de mensen hadden genoeg van het huidige systeem. Een ware ideologie verschuiving noemde hij het. Dit blijkt nog maar af te wachten…