“‘Het “uur nul” van een Latijns-Amerikaanse revolutionair in Beiroet’

Libanon lijkt wel een vrije haven geworden voor avonturiers allerhande. Jongeren gaan er op zoek naar hun eerste ervaring in het werk met vluchtelingen. Er komen Latino’s en Fransen toe, die genoeg hebben van de problemen in het oude en het nieuwe continent. Er heerst een bedrijvigheid in de straat, het klimaat is goed en er zijn veel Syriërs, dat wil zeggen dat er geld te verdienen valt. Syriërs zijn namelijk producenten van rijkdom of het nu in de soek van Aleppo is of de Armenia Street in Beiroet.

Het Braziliaanse discours dat ik 3 jaar aanhield heeft plaats gemaakt voor het ‘uur nul’.

In dit doolhof zoek ik nu al een tijdje mijn weg. Het Braziliaanse discours dat ik 3 jaar aanhield heeft plaats gemaakt voor het ‘uur nul’. Ik kwam namelijk tot de constatatie dat de wereld die ik dacht te hebben leren kennen, weer volledig in vraag werd gesteld.

Beiroet is een klein laboratorium van ideeën in een decor van een burgeroorlog. De stad heeft nog niet al de sporen van de burgeroorlog kunnen uitwissen, het geluid van vuurwerk doet denken aan geweerschoten. Het is precies echt. Het leven gaat gewoon door, de oorlog is gedaan, maar het spook leeft nog verder.

Vernieuwing tussen de ruines

(c) http://www.speakingthroughsilence.com/​

Tussen de kogelgaten in de muren, de aan flarden geschoten gebouwen en de verloren generatie van oudere mensen die hun ziel moesten verkopen aan politiek en geloof en uiteindelijk hun waardigheid verloren, is er een generatie van Libanese 30’ers die met een goed gespijsde bankrekening, een luxe auto en merkenkledij het mooie weer maakt. Deze generatie is er dankzij de decadentie van de oorlogseconomie, een vader aan het front en een oma die haar zonen verloor in het zoveelste conflict.

Toch melden de nieuwe rekruten zich elke keer opnieuw voor de volgende oorlog, er is een generatie van twintigers die er weer iets van willen maken in Beiroet. Het is een noblesse d’épée die van over heel de wereld afzakt naar Beirut.

Allemaal jongeren die één ding gemeen hebben, de huidige arbeidsmarkt geeft hun niet het leven dat ze wensen. Het is een globale gemeenschap van progressieve mensen die zich afkeerde van de sociaal-democraten, maar de wandaden van het communisme herinneren.

Het discours dat je hier hoort is radicaal en verbaal agressief.

Het discours dat je hier hoort is radicaal en verbaal agressief, maar het zijn de reflexen van mensen die vastklampen aan hun idealen waarachter er een zekere gevoeligheid en intimiteit schuilgaat.

De ene daagt het salafisme uit in volkse wijken en de andere specialiseert zich in de coördinatie van de hulp na een aanslag of natuurramp.

Het is een zeer diverse bende, maar het zijn allemaal mensen met een eigen verhaal, mensen die bij de les zijn en vooral mensen die al eens hebben nagedacht.

Tegenwoordig is er geen angst om naar de vrije havens te gaan in het Midden-oosten, maar wel wat hen te wachten staat als ze terugkeren naar het Westen.

Heft in eigen handen nemen

(c) http://www.speakingthroughsilence.com/​

De vraag is of de westerse beleidsmakers niet voorbij gestoken worden door het organisch groeiende netwerk van progressieve mensen dat steeds meer het heft in eigen handen nemen.

Het lijkt hier wel voor sommige mensen een spel om de grens met Syrië over te steken of in wijken te gaan wonen waar veel salafisten zitten om strijd te voeren tegen de zelfbepaalde vijanden van het Westen.

Deze blog kwam tot stand in samenwerking met Speaking through Silence fotografie.