“‘Hoeveel slecht nieuws kan een jongere aan?’

Een van de taken die een voogd heeft is in geval het contact met de ouders werd verbroken, er alles aan trachten te doen om dat contact terug te herstellen. Logisch toch want geen enkel kind zou van zijn ouders en familie mogen gescheiden zijn of blijven. Een prioriteit voor alle voogden.

Niets geeft meer voldoening dan een gezin opnieuw bij elkaar te brengen, minstens toch door een minimaal contact al is het maar via telefoon of skype, wanneer het niet mogelijk blijkt om het gezin fysiek terug samen te brengen.

Het is moeilijk voor de jongeren waarvoor we daar (nog) niet in geslaagd zijn. Zij moeten hun parcours hier helemaal alleen afleggen. Ook de enorme stap bij de 18de verjaardag. Andere cultuur, vreemde mensen, andere taal, opkijken tegen pakken leerstof, op eigen benen leren staan, worstelen met de gigantische stapels papieren, regeltjes, verboden en geboden, vastrijden in documenten, gemiste afspraken, niet-of verkeerd ingevulde documenten, onbegrip en ongeduld aan loketten, niet begrepen instructies….. De zoektocht naar een betaalbare woning, worstelen met valutawaarde ten opzichte van levensduurte, omgaan met geld dus. Alles samen een enorm leerproces. Gelukkig hier en daar ook toch nog een schaarse helpende hand, een gemeende glimlach, een beetje warme menselijkheid.

Contact met het thuisland

Het is fijn om dan ten minste toch nog een beetje contact te hebben met het thuisland, om af en toe nog eens een vertrouwde stem van broer, zus, mama of papa te horen….. Maar voor deze jongeren is het thuisland een land dat ondergedompeld is in oorlog en terreur. Het nieuws dat hen bereikt, is zelden fijn en opbeurend.

Wat als ze bij al hun inspanningen die het alleruiterste van hun vergen, ook nog eens regelrechte horrorverhalen te verwerken krijgen?

En wat dan als de berichtgeving keer op keer slecht nieuws brengt? Wat als ze bij al hun inspanningen die het alleruiterste van hun vergen, ook nog eens regelrechte horrorverhalen te verwerken krijgen?

Het nieuws dat hun huis, hun “thuis” werd gebombardeerd en met de grond gelijk gemaakt, niets van over blijft en (wat er overschiet van) het gezin naar een ander dorp is moeten verhuizen. Wat als het bericht komt dat de ouders onder druk worden bedreigd om geld te betalen aan de smokkelaars, geld dat ze niet hebben…?

Wat als er eentje te horen krijgt dat zijn broertje ernstig ziek is maar de mama niet met hem naar het hospitaal kan?

Wat als er eentje te horen krijgt dat zijn dierbare vriend, de zoon van zijn neef, waar hij mee opgegroeid is en die niet in staat was om naar het westen te vluchten, vandaag, na een wekenlange gijzeling door Daesh, om het leven werd gebracht…? Wat als hij me de foto’s van de overledene dan doorstuurt? Een jongen met dezelfde trekken als mijn jongen… opgebaard door de familie… wat dan?

Wat als al dit slechte nieuws elkaar opvolgt voor één jongen? wat dan ?

Wel, dan zegt die jongen me op een bepaald moment ‘ik wil niks meer’… ‘ik hoef niks meer’… ‘ik kan niet meer’.

Opgeven

Dan geeft zo een enorm getalenteerde jongen, die zijn alleruiterste best doet om hier een leven op te bouwen, het op. Wat betekent dan nog een strafstudie omwille van te laat komen op school, een sanctie omdat een taak niet werd afgegeven, een nota in het agenda omdat een “vestimentair gegeven” niet in orde was. Wat betekent dan nog een schorsing omwille van “b”-codes en afwezigheden. Wat kan er erger zijn dan wat zij nu al te verduren krijgen?

Na de gruwel die zij zelf meemaakten in hun land, alles waarom ze moesten vluchten, de onmenselijkheden tijdens de vlucht zelf, de onverwerkte trauma’s, het verblijf in de collectieve opvang, de onzekerheid over hun asielprocedure, nu de aanhoudende stroom van berichtgeving die zelden positief is, dan vallen die “sancties” toch totaal in het niets. Absoluut onbelangrijk tegen de achtergrond van zo veel terreur.

Ik weet het niet meer. Ik sta machteloos tegenover zo veel gruwel en tegenslag.

En wat dan? In alle eerlijkheid… Ik weet het niet meer. Ik sta machteloos tegenover zo veel gruwel en tegenslag. Ik sta aan de kant van de weg die ze moeten gaan en moedig hen aan om vol te houden, om door te gaan… Maar heel dikwijls heb ik dan ook het gevoel dat mijn stem verloren gaat in het oorverdovend tumult van onmetelijk veel verdriet. Een gevoel van pure onmacht.

Als er naar mijn gevoel iets ooit zal helpen, is het vooral begrip en inleving, empathie en zuurstof, ruimte en aandacht, plaats en tijd, veel tijd, veel begrip, veel aandacht en veel empathie. Nog meer zuurstof, nog meer tijd en nog meer ruimte, geduld en begrip. Enkel dit gaat werken, daar ben ik van overtuigd.