Zo afwisselend als het kleurenpatroon van de klederdracht
“‘Impressies uit Guatemala’
Een rollercoaster van gevoelens, dagelijkse contradicties en vele overpeinzingen. Het leven als vrijwilligster gaat veel verder dan een professionele ervaring.
En voor je het goed en wel beseft, draai je mee en ben je weer drie maanden verder. Het kruipt langzaam onder je huid, het thuis voelen. Je beweegt je vlot door de chaotische stad, vederlicht. Je stelt je minder vragen en je bent minder nerveus.
Het is pas na langverwacht bezoek uit België, dat je de zaken terug vanuit een ander perspectief bekijkt. Want je omgeving, hoe anders dan je thuisland, word je gewoon. Een mens heeft inderdaad een groot aanpassingsvermogen.
Tot je plots en heftig door elkaar geschud wordt. Deze keer niet door een aardschok, maar wanneer je voelt dat je 25 jaar lang anders voorgeprogrammeerd bent. Dat je geheugen met andere applicaties gevuld is, en dat er enkele functies ontbreken om te begrijpen wat er zich voor je ogen afspeelt.
Het besef dat je met je vrijwilligersvergoeding meer verdient dan velen rondom je.
Het besef dat het leven hier, vele malen sneller afgelopen kan zijn dan thuis wegens gebrek aan basisinfrastructuur (zoals een degelijk uitgeruste ziekenwagen) of simpelweg door een andere notie van veiligheid.
Het niet naleven van een (professionele) afspraak, hoewel dit een heel proces platlegt. Dat toezeggen en niet komen opdagen, hoe pijnlijk ook voor een Belg, geen gebrek is aan respect. Het is echter een uiting daarvan, aangezien een uitnodiging bij voorbaat afslaan, veel diepere wonden slaat.
Het kille gevoel rond je hals, wanneer vrienden gaan betogen om de corruptie in hun land aan te kaarten, hopende dat ze veilig zullen terugkeren.
Het niet kunnen gaan en staan als vrouw alleen, omdat je nooit weet wat er achter de hoek wacht.
Het besef dat je met je vrijwilligersvergoeding meer verdient dan velen rondom je.
Het machteloos voelen omdat structurele verandering in Guatemala zo verdomd moeilijk is door de context.
Het moment waarop iemand je ‘Gringa’ in je gezicht spuwt, onwetende dat je het beste voor hebt met hun land.
Hoe hard je ook je best doet om het te beredeneren, je voelt je plots weer vreemd in je lichaam. Zo Anders. En je verlangt met een zucht naar je vertrouwde leefwereld, je comfortzone. Dan heb je het niet over comfort in de pure zin van het woord, maar over een gevoel van veiligheid door bij een groep te horen. Op te gaan in de massa.
Tot, tot plots het plaatje in je hoofd wordt omgedraaid. En je met een brede glimlach en een kloppend hart door de stad zweeft, met rondom je hartverwarmende scenes die je niet snel in een Belgische film zal zien.
En je ‘kust je twee pollekes’ omdat je beseft dat je met je ‘gat in de boter’ gevallen bent.
De gemeende begroeting op elk moment van de dag.
De kleurrijke klederdracht en trots van de inheemse bevolking, met de innemende oogjes van de gedragen kinderen.
De steeds wederkerende glimlach, alsof de onveiligheid een verzinsel is en men zich er niet door laat afschrikken. De vrijheid om in je vrije tijd datgene te doen waar je zin in hebt, en niet wat in je agenda staat.
De hormonen die je in de lucht kan ruiken, wanneer de scheiding man-vrouw niet op een negatieve manier benadrukt wordt, maar eerder als een wederzijdse bewondering.
De geluiden: een mengsel van populaire muziek, mensen die hun waar verkopen en transport dat zorgt voor een soort vibreren, wat stilvalt als de regens komen.
De ongeschreven regels die ervoor zorgen dat alles informeel wel blijft draaien.
De kunstjes van de helpers op de bussen, die samen met de kleuren van hun bus je op een gratis circusvoorstelling trakteren.
De onbeschrijfelijke natuur.
De creativiteit van het volk, zoekende naar overlevingsstrategieën.
En je voelt je dankbaar, dankbaar om ‘Chapinlandia’ te leren kennen. En je voelt je nederig. En je ‘kust je twee pollekes’ omdat je beseft dat je met je ‘gat in de boter’ gevallen bent, zoals ze je de eerste week wel meermaals zeiden. En je beseft dat het net deze rollercoaster aan gevoelens is die het verblijf hier tekent. En je neemt je voor om wat meer te schrijven, en zoals zo vaak hier in Guatemala hoop je dat het niet enkel bij een voornemen blijft. Maar stiekem ben je toch al een béétje aangepast, dus afwachten wat de context zegt…