“‘Integratie van een muzungu in Oeganda’

In Antwerpen kennen mijn vrienden en familie me. Ze vinden me lief en aardig, begrijpen mijn soort humor en vergeven mijn soms felle uitspraken. Omdat ze me kennen en weten hoe ik het bedoel.

In Oeganda ben ik redelijk snel opgenomen in de bestaande muzungu-gemeenschap in Masaka. Ze nodigen me uit voor de verjaardagsfeestjes van hun kinderen of een bepaalde Deense of Amerikaanse traditie (poffertjes eten voor Kerstmis, Thanksgiving).

Toch voel je ook de antennes alle kanten uitgaan. Ze kennen me niet en tasten heel zwaar af of ik goed bevonden kan worden.
Logisch natuurlijk, maar ook best confronterend voor me, dat ze me niet herkennen als lief en aardig, zoals ik vanuit Belgie (onbewust) gewoon was.

Als je dan een misverstand hebt gecreeerd (door miscommunicatie) voel je de balans zeer snel omslaan -in mijn nadeel-. Dan voel je hoe belangrijk het voor je is dat deze kleine gemeenschap je aanvaardt. Je merkt vooral hoe snel het oordeel van een (belangrijke) reeds gevestigde muzungu het oordeel van al de rest kan beinvloeden en je even snel als je bent toegelaten, ook weer buiten kan zetten.

Survival of the fittest, en hoe je eigenbelang beschermen. Als het alfa-mannetje zijn oordeel over jou veranderd, volgt al de rest, puur uit zelfbehoud, hoe aardig ze je eerst ook behandelden.

Zover is het uiteindelijk gelukkig niet gekomen, maar ik heb de aanzet gevoeld en het maakt me nog voorzichtiger dan ik al was. Wat best vermoeiend is, al dat aftasten.

Wat me aan het denken zet over Antwerpen (of enige andere grote Belgische stad). Integratie daar lijkt me nog veel moeilijker. Daar krijg je niet spontaan uitnodigingen om naar verjaardagsfeestjes te komen. Ik zou het ook niet gedaan hebben, mijn nieuwe buren uitnodigen voor een bepaalde traditie.

Misschien moeten we een oude traditie weer in ere herstellen: nodig eens een vreemde uit.