Volg de komende weken mijn rondreis door Burkina Faso
“‘'Jij gaat zeker de wereld redden?'’
Ik vlieg voor de eerst Europa uit. Als zelfbewuste 21-jarige klinkt dat tegenwoordig bijna belachelijk. Als je van de basisschool afkomt, moet je toch minimaal één keer naar Thailand zijn geweest. Of in Amsterdam dan toch, waar ik opgroeide.
© Amée Zoutberg
De afgelopen weken heb ik me druk voorbereid. Voor het eerst prijkt er nu een stempel in mijn paspoort. Beide bovenarmen waren een week blauw van de inentingen. Het koude zweet is in al mijn kleren gaan zitten als ik vooruitdenk aan de Afrikaanse hitte. In de aanloop is er één gevoel veel aanwezig geweest. Dit gevoel is me bijna net zo onbekend als Burkina Faso, waar ik heenreis: een soort zelfbewuste ongemakkelijkheid. Het voelt bijna als schaamte.
Een jong, Europees en wit meisje gaat op reis naar Afrika. Ja ja, denken ze, en ik zie het. Jij gaat zeker die ‘arme Afrikaantjes’ redden?
Mijn beste vriend zegt wel eens dat ik bijna te vaak weiger om me aan te sluiten. Wat de rest vindt moet er vooral niet toe doen. Toch komt mijn ongemak voort uit wat anderen wel niet van me zullen denken. Je voelt ‘m aankomen: jong, Europees en wit meisje gaat op reis naar Afrika. Ja ja, denken ze, en ik zie het. Jij gaat zeker die ‘arme Afrikaantjes’ redden? Fijn met kleuters spelen en scholen bouwen? Na twee maanden kom je naar huis met het idee dat je de wereld hebt gered, zeker. Ja ja.
Helaas, ondanks mijn stereotiepe afkomst ben ik zo hypocriet niet. Wellicht is het zelfs hypocrieter dat ik oprecht alleen voor mijzelf deze kans pak. Ik ben bijzonder dankbaar dat ik mee mag liften met mijn vriend Steve en zijn vader Michel. Zij bezitten beiden zowel een Belgisch als een Burkinabees paspoort. Buiten deze zekerheid heb ik geen flauw idee waar ik aan begin.
De Wereldblogger die nog nooit Europa is uitgeweest
Foto van de auteur
En toch schaam ik me bijna als ik aan anderen moet uitleggen dat ik niet op wereldmissie ga, maar gewoon omdat het kan. Omdat het leuk is. Niet dat dat veel helpt, overigens. Die meewarende, ‘wel beter wetende blik’ verdenkt me er toch van dat ik mijn ‘white saviour complex’ niet wíl erkennen. Dat ik diep in mijn naïeve hart wel zal ontdekken dat zij gelijk hebben. Ik ben eigenlijk zwak en _over_empatisch. Stiekem zal ik alles doen wat nodig is om mezelf een goed gevoel te geven over wat ik daar doe. Blijkbaar.
Misschien is dit gewoon het eeuwenoude beeld van de jonge blanke vrouw als inherente weldoener. Ik merk dat ‘mensen zoals ik’ sneller onder boetes uitkomen en vaker extraatjes krijgen. De politie houdt mij überhaupt nooit lang in het oog. Ik zie er niet uit of ik ‘slecht’ of ‘gevaarlijk’ kan zijn. Toch? Het feit dat de mensen in mijn directe omgeving al op deze manier naar me kijken zorgt dat ik me al helemaal afvraag hoe dat straks in Burkina Faso gaat zijn.
Zullen mensen iets van me willen?
Zo ja, wat dan?
Zien mensen mij als een ‘white saviour’? Wat voor emotie wekt dit op?
En meest van al: Wat nou toch als ik me onbewust, als naïef wit Westers meisje, verschrikkelijk misdraag?
Blijf de komende weken op de hoogte van hoe ik mij ga redden in Burkina Faso!
