“‘Kerstmis in Zuid-Sudan’
Cormac Donnelly werkt als arts voor Artsen Zonder Grenzen in Bentiu, Zuid-Sudan. Het is zijn eerste missie met Artsen Zonder Grenzen en hij vroeg zich af of en hoe men in Zuid-Sudan kerstmis viert. Hij beleefde een heel verrassende dag.
Naarmate Kerstmis naderde, begon ik me af te vragen hoe de mensen dat hier in Zuid-Sudan zouden vieren. Ik had er niet veel van verwacht, omdat de meeste mensen van dag tot dag leven, en geen te grote toekomstplannen kunnen maken. Eigenlijk vroeg ik me af of Kerstmis niet gewoon een dag als alle andere zou zijn.
Muziek spelen en trommelen
Maar niets was minder waar. Kerstmis was verre van alledaags hier in Bentiu. De dagen voor het feest begonnen verschillende kerkgemeenschappen muziek te spelen en de hele nacht te trommelen. Op kerstavond bleven veel mensen de hele nacht bidden en zingen in de kerk. ‘s Morgens, op kerstdag, woonde ik een kerkdienst bij. De dienst vond plaats in de openlucht, achter de kerk. Er stonden een klein podium en twee geïmproviseerde hutjes met matjes voor schaduw. Daarachter enkele stoelen en een massa mensen.
Er waren drie ingangen zodat de mensen op een overzichtelijke manier konden binnen- en buitengaan. Volgens mij en het veiligheidspersoneel en de organisatoren, waren er om en bij de tweeduizend mensen aanwezig. Ik bleek de enige buitenlander in het hele gezelschap. Ik ben maar een uurtje gebleven, net genoeg om de sfeer even op te snuiven. Ik stond immers helemaal achteraan waardoor ik de muziek amper hoorde en ik niets zag van wat zich vooraan afspeelde. Bovendien brandde de zon almaar feller.
Daarna ging ik naar onze voedingskliniek om te zien hoe de kinderen het stelden die de kerstperiode in het ziekenhuis doorbrachten. Sommige kinderen en moeders hadden net nieuwe kleren gekregen, en de meeste waren erg blij. Ze wensten elkaar een zalig Kerstfeest. Gelukkig waren alle patiënten nagenoeg stabiel, waardoor er medisch gezien niet al te veel werk was. Daarna ging ik mijn deel van de kerstvoorbereidingen doen.
De voorbereidingen
Ik probeerde 11,5 kg rijst te koken (en kwam tot de conclusie dat je daar een erg grote kookpot voor nodig hebt). Mijn collega’s bereidden de rest van het eten in het expatverblijf: een heerlijk stoofpotje van rundvlees met groentjes. Samen met het ziekenhuispersoneel en enkele moeders versierden we één van de tukuls van het ziekenhuis met ballonnen en zetten we tafels en banken voor het middagmaal klaar.
Vervolgens aten we samen met het personeel, de kinderen en de moeders. Er was zelfs frisdrank, er werd muziek gespeeld en gedanst. Iedereen scheen het naar zijn zin te hebben en hopelijk konden de mensen even hun ellende en zorgen vergeten, al was het maar voor één dag.
Kalkoen
‘s Avonds kregen we wat ‘kerstlekkernijen’ die we vooraf met de bevoorrading hadden laten overvliegen. Ze werden ons toegestuurd vanuit de bevoorradingsbasis in het Keniaanse Lokichogio. Daar komt zo goed als alles vandaan wat we nodig hebben voor het project, van medicijnen over logistieke middelen tot dekens en muskietennetten voor de patiënten.
We deden ons tegoed aan druiven, rode wijn, kaas, broccoli (vreemd genoeg vond ik dat het lekkerste van de avond) en sneetjes ham. Er was zelfs kalkoen: … één sneetje (daar heeft het team in Loki dat alles voor de vlucht heeft ingepakt, zich ongetwijfeld geweldig mee geamuseerd). Jammer genoeg konden we geen kalkoen meer bijbestellen in Bentiu. Zo vierden we Kerstmis dus met muziek, lekker eten en in goed gezelschap. Ik heb zelfs het ene sneetje kalkoen plechtig aangesneden zodat de zes aanwezige vleeseters op z’n minst elk een proevertje kregen.
Hoewel een kerstfeest ver weg van vrienden en familie eenzaam blijft, was het toch een aangename dag. Ik hoop dat alle collega’s van Artsen Zonder Grenzen over de hele wereld, en iedereen die ons werk steunt, een zalige Kerstmis achter de rug heeft.