“‘'Land Onbekend'’
“Palestina? Hoe bedoelt u? Nee, dat ken ik niet, geen idee.” Izied, getooid met een keppel en een typische haardracht in vlechten, haalt onverschillig zijn schouders op. We staan op een parking waar onze bus uit Jeruzalem net heeft halt gehouden.
Contrast
De zon brandt op het asfalt, twee bergketens aan weerszijden liggen in de verte, ertussen ontplooit zich een uitgestrekte, groene vallei, gehuld in stilte die af en toe verbroken wordt door een voorbijzoevende wagen. Ik heb Izied net gevraagd waar we in hemelsnaam zijn. De bus reidt tot Beit Shea’an, het laatste dorp voor de grens met Jordanië. Op de kaart twee mogelijke wegen: een omweg langs Tel-Aviv, of rechtstreeks, maar dan via de Palestijnse gebieden, de West Bank. Hier echter geen spoor van Palestijnse dorpen, checkpoints, of onlusten. Het is de rust zelve, met kleine palmboomoases in de verte, en ik ben dan ook het spoor bijster. Izied doet er een schep bovenop: “Palestijnen, die vind je daar ergens” en hij wijst naar de andere bergkam, “aan de overzijde. Hier niet. Dit is Israël”.
Pas bij aankomst in Beit She’an ontdek ik dat het landschap dat we doorkruistten, pal door de West Bank voer. Die stille, groene, vredige vallei ernaast: de Jordaanoever, de legendarische grens tussen Israël en de rest van het Midden-Oosten, waar bloed en tranen voor zijn vergoten. Een schriller contrast tussen realiteit en verbeelding kan haast niet.
Syrië, oog in oog
Uren later, na doortocht via de irreële grensovergang tussen Israël en Jordanië (in een volgende blog daarover meer) arriveer ik in Irbid, op 20 kilometer van de Syrische grens. Na Amman de dichtsbevolkste stad van dit land. Een kluster van drukke, neonverlichte straten, en voor de rest niets bijzonders. Arm en schraal. Da’raa, de Syrische stad waar de opstand tegen Bashar-el Assad startte, ligt op een steenworp hiervandaan. ’s Nachts sijpelen hier en in de omstreken de vluchtelingen uit Syrië binnen. Morgen is het richting Mafraq, om er oog in oog te staan met de grens. Ik verwacht mij aan een toevloed van vluchtelingen. Hier in Irbid is het rustig: een stad in het Midden-Oosten als een ander, de roep van de immam die door luisprekers schalt, de stilte daarna in de stad, gehuld in de koude die hier in de bergen heerst.
Jorge Vanstreels, Irbid, aan de Jordaans-Syrische grens