“‘Lessen over India: de straatkinderen’
“See you tomorrow at ten, at the meeting place.” We hebben zonet gebeld naar het nummer dat in de Lonely Planet als dat van het Salaam Baalak Trust staat vermeld. Door de onwennige jongensstem aan de telefoon verwachten we niet veel van de begeleide wandeling in het teken van de straatkinderen van Delhi. Het zou zeker niet de eerste keer zijn dat een georganiseerde tour tegenvalt.
Maar we hadden het mis. Om tien uur stonden er meer mensen op de afgesproken plek dan we hadden verwacht. Niet moeilijk, want wij dachten dat er geen enkele andere toerist het erop gewaagd zou hebben om naar dat louche nummer in de reisgids te bellen, voor een tour die op onregelmatige basis wordt georganiseerd.
Twee jongens van om en bij de twintig jaar wandelen ons door steegjes, langs winkeltjes waar toeristen nooit komen. Winkeltjes waar straatkinderen het plastic afval dat ze her en der verzamelen, kunnen inruilen voor een paar munten. Winkeltjes waar enkele spelcomputers staan, die rechtstreeks uit de jaren tachtig lijken te komen en waarop dezelfde kinderen dezelfde paar munten onmiddellijk weer verspelen.
Vervolgens leiden de gidsen ons naar het station van Old Delhi. Hier lijken, bijna traditiegetrouw, alle mensen zonder een dak boven hun hoofd samen te komen. Een van onze gidsen vertrouwt me toe dat hij hier zijn hele jeugd heeft doorgebracht. Geld ‘verdiende’ hij als pickpocket. Ik weet niet wat ik daarop moet antwoorden en maak een onwennig grapje, over dat ik toeristen rondleiden een betere manier vind om aan de bak te komen.
De volgende stop van onze rondleiding is een van de opvangtehuizen die het Salaam Baalak Trust voorziet voor de straatkinderen. Hier krijgen ze onderdak, eten, les en een vast dagritme. We begroeten een klasje vol jongens van uiteenlopende leeftijden. Bij het zien van toeristen zijn de kinderen enorm uitgelaten en vragen ons voortdurend of ze op de foto mogen. Als we ze daarmee gelukkiger kunnen maken, met veel plezier.
“Van welke provincie van India denken jullie dat ik afkomstig ben?” vraagt onze tweede gids nadat we de klas hebben verlaten, zodat ze verder kunnen gaan met hun les. Enkele medetoeristen wagen een gok. “Goa?” “Kerala!” Er verschijnt een gepijnigd lachje op het gezicht van de gids. “Dat kan zijn…” Hij kijkt ons wat verlegen aan. “Ik weet het zelf niet.”
Als iemand ooit het recht had om een identiteitscrisis te hebben, is het dan niet een straatkind, dat op (waarschijnlijk) z’n vijfde door zijn vader is achtergelaten op een drukke markt? Dat heeft staan wachten, maar nooit werd opgehaald door zijn ouders? Dat toen is meegegaan met een koppel dat zich uitgaf als zijn ‘auntie and uncle’, maar hem als slaaf gebruikten en chilipeper in zijn ogen strooiden? Dat uiteindelijk is weggelopen en op een willekeurige trein gestapt, moederziel alleen, om te arriveren in Delhi? En dat die grote stad Delhi was, daar kwam hij trouwens pas twee jaar later achter.
Dat straatkind is nu negentien jaar, of toch ongeveer. Dat straatkind weet niet wat zijn echte familienaam is, wie zijn ouders zijn of waar hij geboren is. Dat straatkind is helemaal alleen in zijn leven, in zijn immens grote moederland. Maar dat straatkind heeft dromen. Dat straatkind is vast van plan om als gids geld samen te krijgen, om ooit computerprogrammeur te kunnen worden.
In India komen er jaarlijks onnoemelijk veel kinderen op straat terecht. Armoede brengt de ouders ertoe hun kroost ergens achter te laten, of kinderen lopen weg van huiselijk geweld. Maar ook banale redenen, zoals kinderdromen van een leven als Bollywoodster of verloren lopen in de drukte tijdens een van de vele hindoefestivals, maken dat kinderen van hun ouders gescheiden geraken. Voor Indische ouders is het vaak heel moeilijk om hun kinderen terug te vinden. Salaam Baalak helpt kinderen en ouders weer samen te brengen. In de gevallen waarbij dit niet lukt, helpt Salaam Baalak de kinderen aan een voorlopig thuis en aan een nieuwe start. Ze bieden hen veiligheid en geven hen een kans om opnieuw te kunnen dromen, zoals het een kind betaamt.
Salaam Baalak Trust organiseert bijna dagelijks wandelingen doorheen Paharanj, Delhi. Voor de tour wordt een minimum van 200 Roepies (3 euro) verwacht, als steun voor de gidsen en de organisatie. Salaam Baalak Trust biedt ook plaatsen voor vrijwilligers (Engels, computerles). Mensen thuis kunnen helpen door te storten, een kind te sponsoren, maar ook door de verzending van voedsel, medicatie, speelgoed en kledij. Meer info is te vinden op hun website: http://www.salaambaalaktrust.com/