Luc Vankrunkelsven graaft zijn eigen waterput

Luc is thuis in de wereld van internationale handel en economische wereldpolitiek, maar een globetrotter is hij niet. Brazilië was zijn eerste grote reis en hij heeft er lang over gedaan om er te geraken. Als jonge man vond hij het romantische natuurbeeld van de indianen verleidelijk. Dus trok hij naar de abdij van Averbode in de hoop uitgestuurd te worden naar de indianengemeenschappen. Het liep anders. Na jarenlang studeren en heel wat ervaringen op straat besloot hij dat de globale problemen vooral hier aangepakt moesten worden. Hij organiseerde Gandhiweekends, lanceerde werkgroepen rond incest en zette ook Wervel (Werkgroep voor Rechtvaardige en Verantwoorde Landbouw) op de landkaart van het Vlaamse organisatieleven.

Na jaren inzet werd het tijd voor Vankrunkelsven om er even uit te stappen. Dat gaf hem meteen de kans om eindelijk naar Brazilië te reizen en die eerste, grote liefde te ontmoeten. ‘Ik kwam toe op het moment van de Marcha indigena naar Bahia om vijfhonderd jaar onderdrukking aan te klagen. Na zoveel jaren sta je plots tussen twaalfhonderd indianen, van tweehonderd verschillende volkeren die voor hun eigenheid opkomen, dat deed me toch wel iets. Intussen was ik al wel genezen van mijn romantische jeugddromen en wou ik al lang geen indiaan meer worden. “Je moet bij ons niets komen zoeken, maak je eigen waterput”, zeggen de indianen.’ Luc zag hoe de indiaanse bevolking nog steeds verdrukt werd, hoe de ontbossing en grootschalige soja-aanplantingen voor de export het land kapotmaakten. Hij leefde mee met de bezettingskampen van de Beweging voor Landloze Boeren en kon het niet laten om met al die ervaringen iets te doen.

Wat ik al wist

‘De bedoeling was om te rusten. Op zo’n reis ga je voor jezelf, niet om iets te veranderen. Maar uiteindelijk is er van rusten niet veel gekomen. Ik liep daar ook rond met de ogen van een kind en dan ben ik alles beginnen opschrijven en zo groeide het idee om een boek te schrijven.’ Dat boek verbindt zijn reiservaringen in Brazilië met de situatie in Europa. Inderdaad, als we zelf onze waterput willen boren en ons eigen water willen drinken, is er nog werk aan de winkel: ‘De reis was voor mij een bevestiging van wat ik al wist, dat het probleem hier ligt en dat ik hier moet werken. Na wat ik daar gezien heb, wil ik me met nog meer vuur voor Wervel inzetten, ook als lid van de kerk. Ik wil niet vastgespijkerd worden aan een altaar. Mijn vrijheid is de straat én het salon van de Europese gemeenschap om er lobbywerk te doen.’

Met meer vuur vechten, wil nog niet zeggen fanatieker. Een mens leeft niet van politieke analyses alleen en Luc wil tijd maken om met religieus leven bezig te zijn. Religieus leven, wat is dat dan? ‘Dat is je manier van in het leven te staan. De oude geloften van de Augustinus -armoede, gehoorzaamheid en celibaat- vertalen zich voor mij in de manier waarop je omgaat met bezit, macht en relaties. Daar draait het leven toch om, daarrond worden in het groot en het klein, tussen staten en mensen, oorlogen gevoerd.’

Luc Vankrunkelsven. Brazilië, spiegel van Europa? Op zoek naar eigen spirituele bronnen. Inlichtingen en bestellingen: Lus Mussche, Vinkendreef 13, 3120 Tremelo. 016.53 26 95.

Op 17 januari organiseert Wereldwijd Mediahuis samen met De Wereld Morgen een avond waarop Luc Van Krunkelsven ondervraagd wordt over zijn Brazilië-ervaring door Jean-Pierre Rondas van Klara. Om 20 uur in het Internationaal Huis, Hoogstraat 139, 1000 Brussel.