“‘Made in China... Of toch niet?’
Op twee lange tafels liggen honderden teenslippers in aanmaak over tientallen meters verspreid. Dagarbeiders bewerken handmatig met printrollen laag na laag, slipper na slipper. Een verdieping lager worden diverse soorten plastiek door verpletterende, sneldraaiende persen tot zolen verwerkt. Een verdieping hoger worden de schoenbretellen ingevoegd en de verpakking afgewerkt.
De technieken zijn Chinees, het afgewerkt product ook, alvast volgens de print ‘Made in China’. Maar de arbeiders zijn Senegalees, het kapitaal is Libanees, de ligging Dakar! En voor een Europeaan ruikt het geheel naar oneerlijke praktijken, valse concurrentie, uitbuiting,… De meerderheid van de arbeiders zijn dagloners die voor een hongerloon in weinig beveiligde en ongezonde omgevingen de ziel uit hun lijf werken, om producten af te leveren van twijfelachtige oorsprong, vervaardigd uit afgedankte materialen.
Lokale ontwikkeling
Maar voorbij het oog ontvangen honderden mensen dagelijks of maandelijks een loon, hun gezinnen van duizenden mensen onderhoudend. Het loon mag dan mager zijn, maar in overeenstemming met de legale voorschriften van het land. Daar zorgen de vakbondsafgevaardigden voor die elk jaar netjes verkozen worden. En als het even kan, krijgen de arbeiders zelfs een zak rijst bovenop het afgesproken loon. Voor de religieuze feesten en schoolinschrijvingen kunnen zelfs leningen toegekend worden.
Bovendien wordt zo een dam opgeworpen aan de importen vanuit China, Vietnam of Indonesië, waardoor de meerwaarde zo goed als volledig lokaal geproduceerd wordt. Het bedrijf creëert zo werkgelegenheid in een omgeving waar de werkelijke werkloosheidsgraad ver voorbij de vijftig percent ligt. Het bedrijf betaalt zo belastingen aan een overheid waarvan de eigen gegenereerde inkomsten nauwelijks een miljard euro bedraagt. Het bedrijf werkt zo samen met tal met lokale leveranciers om de meerwaarde te realiseren, dezelfde beschreven dynamiek opnieuw ondersteunend.