“‘Marokkaanse bruiloften en heilige maanden’

De rest van de maanden van het jaar ben ik fotografe. Fotografe van Marokkaanse bruiloften. Ik woon en werk in de moslimgemeenschap van Antwerpen maar ik ben geen moslima alhoewel mijn roots in het grootste moslimland ter wereld liggen. Ik ben gewoon Claudia en ik probeer in zo weinig mogelijk hokjes te gaan zitten maar wel van elk hokje het moois eruit nemen en dat is in dit geval nogal wat. Ik ben gewoon Claudia en ik kom een beetje van hier en een beetje van daar en vroeger beschouwde ik dat als een obstakel en nu als een troef. Mijn bloed spreekt Nederlands en Indonesisch, Frans en zelfs een beetje Portugees maar het zingt Arabisch. Uit volle borst !

Ondertussen stroomt de Antwerpse Schelde gezellig mee en is alles zo hard door elkaar gemixt dat ik dus gewoon Claudia ben. Antwerpen, de stad met wereldwijd de meeste nationaliteiten per M2 en daar ben ik ongelooflijk trots op alhoewel ik eigenlijk niet zo geloof in nationaliteiten.

Mijn magische vaderland

© Claudia Zen Karan​

In 2015 deed ik de ramadhan voor het eerst helemaal. Ik was in mijn vaderland met mijn kindje dat zoveel op zijn vader lijkt en alles was magisch. Het prachtige gezang wat je eigenlijk geen zingen mag noemen (maar ik doe het toch) overal uit de minaretten en het gevoel van samen. Van wij. Niet zij en ik maar gewoon wij.

Afgelopen jaar was ik in Antwerpen en zwierf ik de hele maand rond. De ene dag was ik in een Afghaanse moskee aan het bidden als enige vrouw tussen 200 mannen en de andere dag at ik iftaar met een minister en zo bracht ik de heilige maand door. Hier zoek ik de magie zelf op want die is er, al ligt het niet zo voor de hand als in Indonesië.

Nog 5 nachtjes slapen en dan begin ik weer aan. Ik ben eigenlijk al begonnen. Met afbouwen. Met voorbereiden.

Dagelijkse late

Mijn dagelijkse latte in mijn favoriete koffiebar drink ik niet meer dagelijks en ik heb met de eigenaar afgesproken dat ik gewoon in de koffiebar mag komen zitten om wat te werken of om bij te kletsen met mensen. Verder maak ik mijn huis en hoofd leeg. Althans, ik doe een poging tot dat laatste. Mijn gebedskleed wordt de rest van het jaar gebruikt als kleedje voor de sier maar nu stop ik het in de wasmachine en leg ik het alvast klaar in mijn living rekening houdend met de qibla (gebedsrichting).

De meeste ramadhankalenders vind ik niet om aan te zien maar mijn beste vriend heeft er eentje ontworpen voor het merk NAQI dus die hangt nu te pronken op mijn frigo en dat is een leidraad maar omdat ik niet veel thuis zal zijn installeer ik de app die alle moslims wereldwijd hebben. De Muslim Pro. De app herinnert me er vijfmaal per dag aan dat ik moet gaan bidden en kan nog veel meer.

Daar alleen al kan ik een heel artikel over schrijven.

Ramadhan?

© Claudia Zen Karan​

Ramadhan is de naam van de negende maand. Na de maand cha’baan volgt de maand ramadhan en dan is het de beurt aan chawwaal. Ramadhan zou je dus vrij kunnen vertalen met ‘september’.

Ik schrijf het met een extra “h” omdat er in het Arabisch 3 d’s bestaan. De “d” in mijn naam ‘Claudia’ is de Arabische ‘da’. De “d” van het Engelse ‘the’ is de Arabische “dha”. En dan is er nog een “d” die ik niet kan vergelijken met eender welke “d”. Hij wordt heel dof en laag uitgesproken en ik heb er ooit maanden over gedaan om hem deftig uit te kunnen spreken en dat is de “d” in het woord ramadhan dus vandaar.

Al Fatiha en mijn “current mood”

Het eerste gebed vind plaats bij dageraad, niet bij zonsopgang, dat is het tweede gebed al. Die fout heb ik heel lang gemaakt. Het derde en vierde zijn overdag op doenbare tijdstippen en het vijfde vind ik zelf het fijnste gebed omdat het bij zonsondergang is juist voor het verbreken van het vasten. Dat gebed probeer ik elke dag samen te doen.

Juist voordat ik ga slapen en rond 03:00 als ik ga bidden ben ik al blij als ik nog wat water krijg weggewerkt.

De vasten worden verbroken met een dadel. Met melk. Met harira en dan (voor mij) toch een lichte maaltijd. De verhalen van uitgebreide eetfestijnen gaan voor mij niet op. Ik krijg dat gewoon niet meer binnen rond 22:00. Juist voordat ik ga slapen en rond 03:00 als ik ga bidden ben ik al blij als ik nog wat water krijg weggewerkt.

Het bidden zelf heb ik geleerd van een Belgische vriendin die Arabist is. Ik heb haar leren kennen toen ze ging trouwen met Mourad en een fotografe zocht en ondertussen noem ik haar vriendin. De soura die je standaard reciteert is ‘Al Fatiha’ en daarna kies je er zelf nog eentje. Je begrijpt dat ik afgelopen jaren telkens de kortste genomen heb maar dit jaar ga ik het anders aanpakken. Ga ik er elke keer eentje nemen die bij mijn ‘current mood’ past. Desnoods houd ik de quran erbij. Thuis ziet niemand dat en ik denk dat ze dat in de moskee wel grappig zullen vinden. Het bidden is een heel ritueel en het heeft even geduurd voordat het vloeiend ging zodat ik me echt kon concentreren op wat ik aan het zeggen was. Voordat ik het ook kon voelen want daar gaat het om. Nu kan ik dat en het voelt heerlijk.

Als ik tot Allah bid dan bedoel ik niet enkel Allah maar ook Chi, Deva, God, de zon en de maan en alle levende wezens en nog zoveel meer en dat klopt het.

Van rode bloem naar rode hijab

Volgens mijn omgeving ben ik een nogal flamboyant type. Ik ben uitbundig en ik draag altijd een bloem in mijn haren. Tijdens de ramadhan draag ik een hijab. Dat is niet verplicht maar dat werkt voor mij beter. Mijn leven draait even niet om mij maar om de maan. In de letterlijke zin van het woord zelf want het islamitisch jaar draait om de maan en dat vind ik mooi. Mijn rode bloem gaat uit en mijn rode hijab gaat om.

Antwerpse hijabblogsters zoals Fadoua Bo en Saraah Dii geven de toon aan in deze mooie stad door hun hijab te dragen op een bepaalde manier.

Antwerpse hijabblogsters zoals Fadoua Bo en Saraah Dii geven de toon aan in deze mooie stad door hun hijab te dragen op een bepaalde manier. Want er zijn ontelbaar veel manieren en ook de stof is belangrijk en de gehele rest van de outfit. Afgelopen jaar droeg ik hem vaak op de klassieke manier maar ondertussen heb ik geëxperimenteerd dat het een lust was en heb ik ‘mijn’ model gevonden. Die koop ik dus standaard elk jaar in mijn vaste winkel waar ze enkel hijabs verkopen en de accessoires zoals kopspeldjes om ze op hun plaats te houden maar ook versieringen om eraan vast te maken. Een heerlijke winkel met heerlijke mensen. De eigenares moet altijd lachen als ik met mijn vragen kom en geeft mij elke keer weer nieuwe tips and tricks.

Dat was even in vogelvlucht hoe dat allemaal praktisch in zijn werk gaat. Bij mij dan toch en dan kan ik overgaan tot waar het echt om draait. Om liefde, liefde, liefde. alleen maar liefde.

© Claudia Zen Karan​

Hippe islam

Ik vind al een tijdje dat de islam wat hipper mag. Gelukkig ben ik niet de enige.

Afgelopen weekend was het Medina Expo en terwijl mijn jongens hun naam maakten (en vervolgens opaten) met Arabische letterkoekjes en halal bitterballen (beste uitvinding ever!) aten, praatte ik bij met alle mensen die ik al kende en leerde ik nieuwe mensen kennen.

© Claudia Zen Karan​

Een topweekend met een topoptreden van het islamitisch kinderkoor Sanabiel. Zo’n 20-tal engeltjes op het podium. Feest voor een fotografe !

Dadels en melk

Afgelopen week vond ook de vernissage plaats van mijn nieuwe reeks genaamd ‘Dadels en Melk’. Ik heb een Marokkaanse bruiloft in scene gezet en heb een Belg laten trouwen met een Marokkaanse. Een Marokkaans huwelijk wordt bezegeld met een dadel en met melk.

Een dadel staat voor vruchtbaarheid en melk voor reinheid en dat heeft niets met de ramadhan te maken, maar ook weer wel want ik sluit de komende maand mijn dagen af (eigenlijk begin ik ze) met een dadel en met melk.

Een Marokkaanse bruiloft in een voormalige suikerfabriek. Het zou zo een sprookje van 1001 nacht kunnen zijn. Dat was het eigenlijk ook !

Macha’allah.