“‘Mooov blogt: “Sergio & Sergei”, zo Cubaanse radioamateur, zo Russische kosmonaut’

©​

Het jaar is 1991, de Sovjet-Unie is niet meer. Professioneel warhoofd Sergio (Tomás Cao) zweeft op de fiets doorheen de zandkleurige Cubaanse straten. Een hele eind daarvandaan staat Sergei (Hector Noas) op het punt het record van langste verblijf in de ruimte te verbreken. Hij zit in het Mir, het eerste permanent bewoonde ruimtestation.

Wanneer zuidelijke Sergio per toeval met zijn radio-installatie contact maakt met oostelijke Sergei, kondigt dit het begin aan van een hartverwarmende en tegelijk absurde vriendschap. Sergio’s dochter, Paula (Camila Arteche), vertelt ons via voice-over Sergio & Sergei’s verhaal dat ze als kleuter mee beleefde.

Door hun unieke situatie vinden ze in elkaar een gesprekspartner: de laatste bewoner van de Sovjet-Unie en de laatste echte Marxist in Cuba

De twee hoofdpersonages zijn zowel door sociaal als politiek isolement verbonden. Door hun unieke situatie vinden ze in elkaar een gesprekspartner: de laatste bewoner van de Sovjet-Unie en de laatste echte Marxist in Cuba kunnen enkel tegen elkaar nog spreken over de goede, oude tijd, inclusief Cubaans vriendinnetje en studies in de Sovjet-Unie.
‘Ik woon op een eiland van tijd’, zegt Sergei, terwijl hij geconfronteerd wordt met zijn tranen, die niet omlaag druppelen, maar recht vooruit vliegen en ter plekke blijven hangen.

Dan is er nog de bezorgdheid voor hun kinderen, die mogelijk in armoede zullen moeten opgroeien, maar ‘wanneer een kind geliefd is, zorgt haar fantasie voor de rest’, aldus Paula. Ons hart gloeit.

Sergio is vaak zo verstrooid dat hij in gedachten bijna even dicht bij de maan zit als Sergei.
Hierdoor lijkt de situatie even gevaarlijk te worden: de plaatselijke autoriteit zit hem steeds dichter op de hielen. Gelukkig bakt diezelfde politie er eigenlijk niet veel van en kan Sergio rustig zijn gang gaan en onder andere illegale alcohol stoken, raften bouwen en sigaren rollen. Het blijkt dat Sergio toch meer in zijn mars had, dan op het eerste gezicht leek.

Sergio & Sergei is van een heel ander kaliber dan het vorige werk van regisseur Ernesto Daranas, zoals dramafilms Fallen Gods (2008) en Conducta (2014). Daranas maakte een familiefilm, vertederend, type feelgood. Hoewel de thematiek soms zwaar is, overheerst een lichte, vrolijke ondertoon. Sergio & Sergei verlangt van de kijker niet meer dan dat hij achteroverleunt en puur geniet.

Met dank aan CGI-spielerei, ontstaat een wereldverhaal en vliegen we in een mum van tijd — alsof we uitzoomen met Google Earth — van Cuba tot in het Mir. We krijgen een lesje politiek op kindermaat en leren dat we toch allemaal niet zo verschillend zijn.

Daranas nestelt zich in een conventionele verteltechniek, maar verrast toch door enkele heerlijke absurde scènes op de juiste momenten in de film te plaatsen — denk bijvoorbeeld aan een politieagent, die eerst moonwalkt op aarde en dan van gelukzaligheid letterlijk wegzweeft tot voorbij het Mir. We leren dat we op een of andere manier allemaal zweven door het leven en vooral dat wereldfilm niet altijd op ons hoeft in te beuken, maar ook gewoon een ontspannende massage van het brein mag zijn.

Camilla Peeters