“‘Omdat ieder verhaal telt (3)’
De opstand in verschillende asielcentra over heel Australië blijft zich voortzetten. Sommigen zijn in hongerstaking, anderen die op een dak verblijven worden eten geweigerd om hen aan te moedigen om naar beneden te komen. Eén van de oorzaken zou zijn dat bezoeksrechten werden afgeschaft en/of verminderd. De oppositie reageert repressief en pleit ervoor dat die asielzoekers die protesteren hun kans op een permanente verblijfsvergunning moet worden ontnomen. De groenen eisen dan weer voor compassie. Met het nieuwe jaarlijkse nationale budget staan er weer een aantal veranderingen voor de deur en ook wat betreft immigratie. Voorlopig wacht ik zelf, na 7 maanden, nog op enig nieuws over het proces van mijn visum.
Het partnervisum: krijg ik het of krijg ik het niet?
Ongeveer 8 maanden nadat ik mijn studies was begonnen dreigde visum weer te vervallen. Ik had niet veel opties: oftewel verliet ik het land oftewel vroegen mijn partner en ik een partnervisum aan. We gingen sowieso trouwen dus besloten we dit ineens te doen. Nadien bezochten we België en kwam ik terug met een toeristenvisum. Eens in Australië, besloten we om meteen ons partnervisum aan te vragen. Voor mij betekende dit dat ik een verblijfsvergunning zou krijgen en vervolgens na twee jaar residentie. Hier begon pas echt alle mysterie en miserie. Migratie zegt dat het proces tussen de 6 en 8 maanden kan duren, maar dit is echter louter als richtlijn te beschouwen … ??? (zo wordt het vermeld op de website van het Department van Immigratie: www.immi.gov.au ).
Een partnervisum aanvragen staat gelijk met je hele persoonlijke leven blootgeven: foto’s, video’s, brieven, telefoongesprekken, verblijfsadressen, getuigenissen, enzovoort bovenop de officiële documenten zoals van goed gedrag en zeden, en een medische check-up. De aanvraag is niet goedkoop, er is geen garantie dat je het visum krijgt en je geld zie je sowieso nooit terug. Sinds we onze aanvraag hebben ingediend, is het één zwart gat. De migratie wil geen enkele informatie kwijt over de status van mijn visumaanvraag en ieder individu van het Department voor Immigratie geeft mij een ander “timeframe”: Oh, dat neemt meestal “niet zo lang”, Tussen de 6 en 9 maanden, Minstens 7 maanden, Ongeveer een jaar tegenwoordig, Na een jaar wordt jouw aanvraag aan een migration officer toegewezen, Het is niet zeker wanneer je je visum zult ontvanten want hoogst waarschijnlijk is je dossier nog niet toegewezen aan een migration officer, …
Het wachten
Zo wacht ik ondertussen al zeven maanden op een tijdelijke verblijfsvergunning zonder ook maar enig idee te hebben hoever het staat. Sinds ik een nieuw visum aanvroeg, mag ik plotseling ook geen les meer geven in het openbaar onderwijs en moet ik ook daar een nieuwe aanvraag indienen (met EXACT DEZELFDE diploma’s en documenten. Waar zijn die vorige dan? Ik dacht dat ik een ‘file’ had?), nog een moeilijkere Engelse test doen (hoewel ik vorige keer een niveau behaalde waarmee ik in principe een doctoraat zou kunnen beginnen) en een practicum moet voltooien.
Ik blijf mezelf steeds weer verbazen dat ik het wachten volhoud. Hoe langer hoe minder heb ik een idee van wat het (psychologische) effect gaat zijn eens ik mijn verblijfsvergunning in ontvangst neem.