“‘Op naar Tripoli’

Mijn naam is Aoife Doran. Ik ben 29 jaar oud en werk in Ierland als dokter. Ik woon in Dublin, waar ik ook opgroeide, en hou van lopen, wandelen en fietsen. Ik ben ook erg gesteld op mijn sociale leven!

Toestroom aan vluchtelingen

Het project waar ik naartoe ga, ligt in Tripoli, in het noorden van Libanon. Tripoli ligt op 31 km van de Syrische grens (Libanon grenst in het noorden en het oosten aan Syrië), waar inmiddels tienduizenden Syrische vluchtelingen verblijven. Ze zijn hun land ontvlucht omwille van het aanhoudende en verwoestende conflict. Honderdduizenden Syrische vluchtelingen zijn al naar Libanon gevlucht, de meesten onder hen naar Tripoli en de regio rond de Bekavallei. Sommigen verblijven bij Libanese gezinnen, maar de meesten moeten het stellen met een onafgewerkt gebouw, een garage of loods, of eender welk ander dak boven hun hoofd. Ze leven er vaak opeengepakt en in erg slechte omstandigheden.

Hoewel de Libanese bevolking erg gastvrij is, zorgt de aanhoudende toestroom van vluchtelingen voor een nijpend tekort aan hulp en middelen. Ook duiken er grote administratieve problemen op bij de pogingen van de Verenigde Naties om de vluchtelingenstroom op te tekenen. Sommige mensen moeten het zonder de meest noodzakelijke medische zorgen stellen. Daarenboven doen de slechte leefomstandigheden de nood aan gezondheidszorg almaar toenemen.

Momenteel probeert Artsen Zonder Grenzen in Libanon vooral de toegang tot gezondheidszorg te verzekeren voor de Syrische vluchtelingen en de meest kwetsbaren onder de Libanese bevolking. Artsen Zonder Grenzen voorziet er de meest noodzakelijke gezondheidszorg, inclusief behandelingen voor chronische ziekten en begeleiding voor zwangere vrouwen, maar ook geestelijke gezondheidszorg. De programma’s worden steeds verder uitgebreid om aan de noden van deze kwetsbare bevolking te voldoen.

Een smeltkroes vol tegenstellingen

Een maand geleden kreeg ik een e-mail van de dienst rekrutering van Artsen Zonder Grenzen. De e-mail ging over een project van Artsen Zonder Grenzen in de stad Tripoli, waar ze de gezondheidszorg aanbieden die ik hierboven heb vermeld. Ik heb er toch even de wereldkaart bij moeten nemen, maar had al snel door dat ik niet naar Libië werd gestuurd! Na wat opzoekingswerk was ik helemaal verkocht. Libanon heeft een enorm rijke en boeiende geschiedenis! Het land is een smeltkroes van erg diverse culturen, vol tegenstellingen. De moderne stad Beiroet steekt er af tegen de oude Romeinse ruïnes van Baalbek, in de Bekavallei, om nog maar te zwijgen van de befaamde Libanese keuken!

Mijn keuze om de missie te aanvaarden, was dus snel gemaakt. De missie in Tripoli waar ik naartoe trek, richt zich vooral op gezondheidszorg voor de Syrische vluchtelingen en de armste Libanese inwoners. Eerst vlieg ik naar Genève, waar ik in het hoofdkantoor van Artsen Zonder Grenzen word gebrieft. Van daaruit stap ik op het vliegtuig naar Beiroet, om vervolgens nog zo’n 80 km noordwaarts te trekken naar Tripoli. Ik heb geen idee waar ik me aan kan verwachten. Hoeveel ik ook lees en opzoek, ik zal pas te weten komen wat me te wachten staat als ik in Libanon land. In mijn contract met Artsen Zonder Grenzen staat overigens ook dat ik op elk moment naar een andere plaats kan worden gestuurd, en dat de projecten mee evolueren met de nood aan gezondheidszorg.

Hier gaan we dan, op naar het onbekende!