“‘Over het recht op een Lait Russe*’
Hoe is het mogelijk dat ik in Brazilië zoveel betaal voor een koffie verkeerd? Mijn politiek van koffie met melk wordt blijkbaar niet geapprecieerd door de Brazilianen. In België krijg ik de commentaar dat dit kinderlijk is en dat je koffie zwart moet drinken met of zonder suiker, dat lijkt hier ook de norm.
De Brazilianen drinken hun koffie met drie lepels suiker. Zoetemondjes kan je ze noemen, terwijl de maaltijd vaak enorm gezouten is.
Ik betaal voor een slechte Lait Russe in mijn hostel 6 real, of 1,60 euro. Iets goedkoper dan in België.
Zoals het in België moeilijk is om een goede Lait Russe te drinken, is dat ook hier het geval.
Daarentegen is de Lait Russe in de Angelsaksische wereld wel degelijk van kwaliteit. Ik las ondanks in Knack dat als je de verslaving echt niet kunt laten, je best toch magere melk gebruikt.
In België doe ik dat ook. Ik herinner mij nog goed dat ik in Ecuador eens een Lait Russe bestelde en een kop warme melk kreeg met een zakje oploskoffie, misschien was het een ‘point of no return’: Een beetje als Ayraan bestellen in een Armeens Café.
De politiek van koffie met melk
Toch vertegenwoordig ik een tijdsgeest. Vroeger werd in Brazilië wel degelijk koffie met melk gedronken in Sao Paulo en Minas Gerais.
Voor Getulio Vargas aan de macht kwam, werd de politiek bepaald door Minas Gerais en Sao Paulo. De presidenten van Brazilië kwamen afwisselend uit deze provincies. Heel Brazilië werd toen gedomineerd door de politiek van koffie met melk; dit staat voor de baronnen van de koffie- en melkproductie die een oligarchie vormden.
Tot er in Rio Grande do Sul een nieuwe heerser opstond, Getulio Vargas, die Brazilië op haar grondvesten deed daveren. De krak die zich inspireerde op Mussolini en banden had met Hitler kwam aan de macht tijdens de revolutie van 1930. Zijn politiek van intimidatie is nog steeds voelbaar in het land.
Van journalist tot dissident
Lees ook: De Leeuw van Al-Assad
Intimidatie die ik ook voel van de Brazilianen tegen mijn Lait Russe verslaving. Letterlijk toen ik in november werd geïntimideerd in de Club Homs omdat ik te diep inging op de materie van het Syrische Conflict.
Tijdens dit interview werd al mijn menselijke waardigheid afgenomen. Ik werd met de dood bedreigd door Eduardo Elias, ex-directeur van de FEARAB in Brazilië, en uitgescholden voor sharmoet (gigolo).
Toen ik naar de rol van de speciale gezant van Al-Assad voor de Diaspora vroeg, Bouthaina, rolde hij zijn meesterwerk uit: ‘Bouse, Bouse, Bousseta? Vroeg je daar naar?’. Ik kan namelijk de TH-klank moeilijk uitspreken in het Arabisch; bouseta betekent zoveel als het vrouwelijke voortplantingsorgaan in het Portugees.
Syriërs zijn toch lactose-intolerant?
Toch zal ik wraak nemen op Eduardo Elias, ik ga hem een cadeau geven. Melkchocolade beeldjes van Manneken Pis. In de hoop dat hij lactose intolerant is.
Toch heb ik al twijfels omdat de eerste keer dat ik hem belde sinds ik weer in Sao Paulo zit, hij me zei: ‘Het Syrisch Consulaat en de Burgemeester van Sao Paulo vinden je interview goed en ze willen dat ik u hun complimenten doorgeef. Je bent een trouwe journalist, u hebt mijn boodschap zonder manipulatie neergeschreven.’
Daardoor twijfel ik of Eduardo Elias nu een beschermer is van de Christelijke Orthodoxe Syrische vluchtelingen in Sao Paulo die deserteerden uit het leger van Al-Assad en dus ‘één van mijn mensen’ of dat hij gewoon een slechte mens is. Ik kan het alleen weten als hij mijn strijd voor een wereldwijde kwaliteitsvolle Lait Russe steunt.
Ik heb één ding geleerd in de club waar ik Eduardo Elias heb geïnterviewd; dat is dat ik mij niet meer laat intimideren en dat ik voor mijn waardigheid moet opkomen.
De zaken zijn namelijk steeds dubbel. Daarmee dat ook de Club Homs in 1920 is opgericht, het jaar dat de Fransen Syrië als protectoraat kregen. Is de Club Homs dan een soort plaats van rebellie tegen het kolonialisme? Het is namelijk wel zo dat Elias zijn anti-Imperialistische gedachtengoed gericht tegen de VS en NATO niet onder stoelen of banken steek.
Mijn hoop dat het allemaal maar een leerschool was, haal ik uit dit fait divers: Na de oprichting van de Club Homs, werd in Homs, Syrië, de oudste sportclub van Azië opgericht, Karama, waardigheid in het arabisch.
Het is een voetbalclub met een roemrijke geschiedenis waar onder andere veel Brazilianen speelden. Homs is ook de hoofdstad van de Syrische Revolutie die ik hoog in het vaandel draag. Homs is echter ook bekend om haar wapensmokkel tussen Hezbollah en Iran…
En als je dan bedenkt dat het Libanees/Syrisch fascisme (SSNP) is ontstaan in Brazilië, krijg je weer goesting een Lait Russe te drinken en vat je opnieuw dat er krachten spelen in deze wereld die je niet begrijpt.
Ik heb alleen het geluk dat ik dit met m’n eigen ogen mag zien en niet uit een cursus moet halen in een klein kamertje in één van onze universiteitssteden in België.
Toch geen Braziliaanse suiker in Syrië?
Toch stond ik er nog eens bij stil dat de Brazilianen een suikerfabriek aan het bouwen zijn in Homs. Zijn de Brazilianen hun zwarte koffie met 3 lepels witte suiker nu ook al naar Syrië aan het exporteren?
Als heel de wereld zijn koffie nu met suiker begint te drinken, dan zal ik met mijn koffie verkeerd alleen komen te staan, niemand zal dit nog aanbieden. Toch is er hoop, er zal namelijk altijd koffie en melk bestaan. Dus is het gewoon een kwestie dat ik net als in België het heft in handen neem en mijn eigen Lait Russe maak met magere melk zoals ze me dat in Knack aanraden.
Toch was het leuk op vakantie te zijn en mij te laten bedienen, dat mag ook eens. Nu ik bijna een Braziliaan ben omdat ik de taal goed spreek, moet ik mij misschien toch eens beginnen integreren en voor de koffie met drie lepels suiker gaan.
Een ding staat vast: Mijn ‘Politiek van Koffie met Melk’ mag omdat ‘Les goûts et les couleurs, ça se ne discute pas’, je kan geen mensen hun waardigheid afnemen met integratie. Ik blijf mijn koffie verkeerd drinken, omdat zwarten fascisten zijn en negers Afrikanen.
Dit artikel wordt opgedragen aan alle doden die we deze donderdag herdenken in Sao Paulo. Doden die gevallen zijn in de strijd tegen het Fascisme van Getulio Vargas tijdens ‘a revolucao constitutionalista’ in 1932.
Willemjan Vandenplas is Fotograaf, bekijk zijn foto’s op zijn website.
* Een Lait Russe is een metafoor voor de Braziliaanse bevolking, een samenleving waar het fascisme steeds gecontesteerd geweest is en geen voet aan wal heeft kunnen krijgen.