“‘De man die zijn vrouw moet vrijkopen: ‘Palestijnse levens zijn niets waard’’

Omdat hij langzaam gek van het wachten werd, heeft Abdullah het heft in handen genomen en is hij vertrokken naar Egypte. Dit met dank aan vrienden en familie die hem wat geld konden lenen, samen met wat hij al verzamelde door de steunactie.

Het werd opnieuw een heel avontuur met de nodige obstakels en belemmeringen. Zo moest hij, om in Caïro van het vliegtuig te mogen stappen, op een lijst staan, anders werd hij bij aankomst gewoon op een vliegtuig terug naar België gezet. Kostprijs: 250 dollar. ‘Alles kost geld Rino. Overal wordt geprofiteerd van de ellende van de Palestijnen.’

Gelukkig kwam hij dit op de luchthaven te weten voor hij op het vliegtuig stapte. Onverrichter zake keerde hij terug naar huis en er werd een nieuwe vlucht geboekt waarbij hij deze keer het nodige deed om op de lijst te komen. Maar op de dag van vertrek bleek dat de administratie ginds de verzoeken niet bij kon houden, en moest hij nogmaals rechtsomkeer maken. De derde keer bleek wel een succes, dat was vorig weekend.

Zo vreemd dat de gruweldaden van de afgelopen maanden in de media altijd gerechtvaardigd lijken te moeten worden met de horror die zich die zevende oktober in Israël heeft afgespeeld.

Ondertussen heeft Abdullajh niet stilgezeten. Eerst wist hij te bewerkstelligen dat het paspoort van zijn vrouw vanuit de ambassade in Jeruzalem naar Caïro werd verstuurd. Daarnaast wist hij ook ginds nog enkele leningen af te sluiten en dankzij de connecties van zijn schoonbroer die reeds met zijn gezin in Egypte verblijft, slaagde hij er uiteindelijk in om Tasnim op de evacuatielijst te zetten. Kostprijs: 7000 euro.

Veel geld natuurlijk maar de prijzen kunnen oplopen tot 10.000 euro dus valt het al bij al nog mee. In elk geval: toen we dit nieuws ontvingen, wisten we hier met onze vreugde geen blijf. Als alles goed gaat, zou zij een van de volgende dagen, weken, de grens kunnen oversteken.

Niet dat we naïef zijn: als het al lukt, dan wordt het een feestje in mineur. Want je moet geen helderziende zijn om te weten hoe dat moment voor haar zal voelen: je familie en vrienden in dergelijke mensonterende omstandigheden te moeten achterlaten, wetende dat hun lijdensweg nog niet ten einde is, erger nog, in het besef dat het misschien de laatste keer is dat je deze geliefden ziet.

Zo vreemd dat de gruweldaden van de afgelopen maanden in de media altijd gerechtvaardigd lijken te moeten worden met de horror die zich die zevende oktober in Israël heeft afgespeeld. Alsof de vele onschuldige doden en gewonden die die dag gevallen zijn, de vele onschuldige doden en gewonden vandaag in Gaza moeten verantwoorden.

‘Rino, de wereld heeft toegelaten dat ze onze huizen vernietigden en dat we verdreven werden. Nu moet ik toezien hoe zij die de bommen en kogelregen overleefden, langzaam uitgehongerd worden.’ We videobellen met elkaar. Hij zit in een witte ruimte, in het huis van zijn zus in Caïro. Op de achtergrond zie ik kinderen spelen.

‘Er zijn de afgelopen dagen in Rafah al twee kinderen in mijn familie gestorven door ondervoeding. Er worden soms wat hulppakketten gedropt maar dat zijn druppels op een hete plaat. Hoeveel erger kan het nog worden? We kunnen geen kant meer uit. De hele wereld kijkt toe hoe we met onze rug tegen de muur staan. De levens van de Palestijnen zijn niets waard.’