“‘People change. The world can change through people.’
Social media is regelmatig het toneel van verhitte discussies, waarbij soms 2 kampen ontstaan: de voor- en tegenstanders.
Bij de algemene staking van een paar weken geleden in Belgie was dat zeer duidelijk, en ik zie het nu weer gebeuren met de nieuwe video van Invisible Children over Joseph Kony, de LRA rebellenleider uit Oeganda.
Kony heeft al meer dan 20 jaar een rebellenleger en ontvoert ook al meer dan 20 jaar kinderen uit Noord-Oeganda, DRC en Zuid-Sudan om er kindsoldaten of sekslaven van te maken.
Sinds 2005 staat hij als eerste op de lijst van het Internationaal Gerechtshof in Den Haag om opgepakt te worden. Eerste omdat zijn misdaden als ergste misdaden tegen de mensheid bestempeld worden.
Ondanks verschillende militaire interventies is hij nog steeds niet gevangen en weet hij zich schuil te houden in de bossen van centaal afrika.
Ikzelf hoorde hier voor het eerst van vorig jaar, toen ik me voor Oeganda begon te interesseren omdat ik er vrijwilligerswerk ging doen.
Waarschijnlijk weet een heel groot deel van de wereld nog steeds niets van Kony en zijn praktijken.
Invisible Children wil hier iets aan doen. Dit is een amerikaanse ngo, bijna 10 jaar geleden opgestart door een paar idealistische jonge gasten uit Amerika. Ze hebben in de loop der jaren heel wat kritiek gekregen op hun groots project in Noord-Oeganda om kinderen weer naar school te kunnen laten gaan door middel van sponsoring.
Persoonlijk weet ik er niets van af, en kan alleen maar bewondering hebben voor hun idealism en doekracht. Ze geven niet alleen commentaar op anderen, maar nemen het heft in handen, mobiliseren mensen en weten door de kracht van de massa politiekers te inspireren daadwerkelijke stappen te zetten.
Nu hebben ze en nieuwe documentaire uitgebracht die de leden van social media weer eens een keer op z’n kop zet.
Weer moet er commentaar gegeven worden, weer moet dit initiatief afgekraakt worden:
“Poeh, net of Kony nu pas uit de lucht komt vallen.”
“Nou, net of het probleem gaat opgelost zijn als Kony gevangen genomen wordt.”
“Oh, en als hij dan toch gevangen genomen wordt, wat moet er dan komen van alle mensen die geleden hebben onder hem? Dat is zomaar niet opgelost hoor.”
“En daarbij, er zal toch wel een andere warlord opstaan om Kony te vervangen.”
Natuurlijk is al het bovenstaande mogelijk, maar wil dat zeggen dat we dan maar niets moeten doen? Het is makkelijk om commentaar te geven.
Ik vind het jammer dat er steeds zoveel negativism opgeroepen wordt door een bepaald initiatief. Het is goed om kritisch te zijn, je moet niet alles aannemen of overall aan meedoen omdat het hip is in de Sociale Media-wereld. Je moet zelf nadenken of je werkelijk die bepaalde actie wil ondersteunen of ‘liken’ om het in Facebook taal te zeggen.
Zelf doe ik niet snel mee aan stemmenronselarij en houd me al zeker ver van openbare Facebook-discussies.
Maar dit raakt me erg diep.
Waarom kan iedereen voor een keer eens niet gewoon geloven in de kracht van het volk?
Waarom is het fout om gebruik te maken van pakkende beelden om sympathie op te wekken?
Waarom kunnen mensen niet gewoon meedoen? En als ze er dan toch commentaar op hebben, zich onthouden? Of zelf met een goed idee op de proppen komen dat aanslaat en zaken in beweging zet.
Neem een kijkje en oordeel zelf. En in geval van commentaar: bedenk zelf iets en zie of je evenveel mensen aan het denken kan zetten en bewust maken.