“‘Settlers heer en meester van Palestijns land in South Hebron Hills’

Het gebied South Hebron Hills bevindt zich in area C van de bezette Westelijke Jordaanoever of de West Bank.

Volgend op de Oslo Akkoorden in 1995 werd de West Bank ingedeeld in Area A, B en C. In elk van deze gebieden werd een verschillende mate van controle toegekend aan de Palestijnse en Israëlische autoriteit.

Area A omvat de dichtstbevolkte Palestijnse steden en dorpen en wordt in theorie volledig gecontroleerd door de Palestijnse autoriteit. In de realiteit heeft de Palestijnse autoriteit er echter niet al te veel zeggenschap en voert het Israëlische leger er regelmatig raids uit.

Wanneer we het gebied binnenrijden worden we gevolgd door een legerjeep.

Area B bestrijkt de bewoonde landelijke regio’s. Israël heeft er de militaire en de Palestijnse autoriteit de administratieve controle. Area A en B werden door de Israëlische autoriteiten nog eens opgedeeld in een 227-tal gebieden die van elkaar gescheiden worden door checkpoints.

Area C valt volledig onder Israëlische militaire en administratieve controle en is goed voor 60% van de West Bank. In dit gebied worden, volledig tegen de principes van het internationale recht in, Israëlische settlements en bijhorende infrastructuur gebouwd.

Het omvat een belangrijk aantal waterbronnen, landbouwgronden en landreserves.

Dat de South Hebron Hills gecontroleerd wordt door de Israëlische autoriteiten, is onmiddellijk voelbaar. De aanwezigheid van het Israëlische leger en politie is er alomtegenwoordig. Wanneer we het gebied binnenrijden worden we gevolgd door een legerjeep. Deze trend zal zich de rest van de dag doorzetten. Waar we ons ook bevinden, ze zijn altijd in de buurt.

Israël’s beleid bedreigt voortbestaan Palestijnse herders en boeren

Zonder toelating opgetrokken gebouwen, worden onverbiddelijk platgewalst.

Het Israëlische beleid in deze regio bedreigt het voorbestaan van de Palestijnse boeren en herders die hier leven. Omdat het land dicht bij de groene lijn en dus dicht bij Israël ligt en er maar een 4000-tal Palestijnen wonen, is het een gegeerd doelwit voor aanhechting bij Israël.

Het middel bij uitstek om dit doel te bereiken is ruimtelijke ordening. In area C wordt ruimtelijke ordening door Israël misbruikt als middel om Palestijnen gedwongen te verplaatsen uit het gebied en ze te vervangen door settlers. Hiertoe worden verschillende tactieken gebruikt die ik hier, wegens nogal ingewikkeld, niet uit de doeken zal doen.

In de South Hebron Hills komt het er op neer dat grote stukken Palestijns land uitgeroepen worden tot staatsland, militaire zone, natuurpark, archeologische site enz. Dit land wordt dan geconfisceerd van haar Palestijnse inwoners die het gedwongen dienen te verlaten.Vervolgens schieten settlements en outposts er als paddestoelen uit de grond.

Verder is alle constructie in het gebied onmogelijk omdat hiervoor het fiat nodig is van de controlerende Israëlische autoriteiten die ten allen prijze willen voorkomen dat Palestijnse dorpen en steden zich uitbreiden. Dit betekent dat er geen nieuwe woningen of publieke gebouwen zoals scholen en ziekenhuizen gebouwd kunnen worden. De bevolking heeft daarom dikwijls geen andere keuze dan zonder de nodige toelating te bouwen. Zonder toelating opgetrokken gebouwen, worden onverbiddelijk platgewalst.

Het niveau van waterconsumptie is vergelijkbaar met dat van gebieden in humanitaire crisis.

Verder worden de Palestijnse dorpen niet van water voorzien. Dit in tegenstelling tot de settlements en outposts waarvoor waterleidingen werden aangelegd door de Israëlische nationale watermaatschappij. De Palestijnen proberen zich te behelpen door het opvangen van water in reservoirs maar ook deze worden vernietigd omdat ze niet met de nodige toestemming geplaatst zijn.

De geringe jaarlijkse regenval en desertificatie zorgen ervoor dat het niveau van waterconsumptie vergelijkbaar is met dat van gebieden in humanitaire crisis zoals Darfoer, Soedan. Het behoeft geen uitleg dat dit een problematische zaak is voor mensen die van landbouw en veeteelt leven.

Het is de Palestijnen tevens niet toegestaan zich aan te sluiten bij de electriciteitscentrale geïnstalleerd om de settlements en outposts van electriciteit te voorzien. Ze proberen te voorzien in basiselectricteitsnoden door gebruik van alternatieve energiebronnen zoals zonne-en windenergie die met behulp van internationale donoren opgericht worden. Maar ook de zonnepanelen en windturbines zijn niet veilig voor de vernielzucht van Israël.

Schrijnende taferelen

De meeste outposts worden opgericht door jonge settlers zonder officiële toestemming van de Israëlische autoriteiten. Deze voorzien hen echter wel van bescherming en basisdiensten.

Wanneer we het heuvelachtige landschap inwandelen, wachten de herders met hun kudde schapen ons op. De schoonheid van het landschap wordt snel verstoord door de aanwezigheid van het Israëlische leger en politie. Wanneer we de heuveltop bereiken zie ik maar liefst acht jeeps met ronkende motoren en gewapende soldaten eromheen. Een van de activisten vraagt al lachend ‘Hebben ze niets beter te doen? Is dit waar wij belastingen voor betalen?’ Het tafereel is absurd. Zulk machtsvertoon voor een familie die zich vreedzaam verzet tegen de compleet illegale confiscatie van haar land.

Achter het leger ligt de outpost ‘Mitzpe Yair’, dochter van de settlement ‘Susia’ genaamd. Het ziet eruit als een trailerpark. Outposts zijn illegaal onder Israëlisch recht. Onder internationaal recht zijn zowel de settlements als haar outposts illegaal. Aangezien het de bezetter verboden is zijn bevolking te verplaatsen naar het bezet gebied.

De meeste outposts worden opgericht door jonge settlers van nabij gelegen settlements zonder officiële toestemming van de Israëlische autoriteiten. Deze laatste voorzien hen echter wel van bescherming en basisdiensten. De settlers die er wonen zijn jong en agressief. Palestijnen worden regelmatig het slachtoffer van agressie.

Dit land behoort toe aan twee Palestijnse families. Ze kochten het 150 jaar geleden. Hun eigendomsakte vormt het onomstotelijk bewijs dat zij de rechtmatige eigenaars zijn. In het verleden leefden ze hier in tenten en grotten, bewerkten hun land en hoedden hun schapen.

In 1998 werd de outpost ‘Mitzpe Yair’ gecreëerd. De settlers verjaagden de families van hun land bij de start van de tweede intifada. Toen ze er na een jaar in slaagden terug te keren, werden ze geconfronteerd met settlers die het land bezetten en het bewerkten alsof het hen toebehoorde.

Sindsdien keren de families elke zaterdag terug naar hun land. Op die manier willen ze de Israëlische autoriteiten eraan herinneren dat het hun land is en de toepassing van Ottomaanse wetgeving tegengaan die toelaat het land uit te roepen als staatsland wanneer het drie jaar lang niet bewerkt wordt.

Het Israëlische Hooggerechtshof besliste dat de Palestijnse families als rechtmatige eigenaars toegang tot hun land dienen te krijgen. Maar zelfs met deze beslissing in handen, wordt hen de toegang geweigerd met als doel de toepassing van voorvermelde wetgeving. Elke zaterdag verzetten ze zich hier vreedzaam tegen en staan ze oog in oog met soldaten en gewelddadige settlers.

Onlangs slaagden ze erin om een perceel van de gronden te bewerken. Dit succes is relatief. Volgende week kunnen hun gewassen vernietigd zijn en kan hen opnieuw verboden worden dit kleine stukje grond te bewerken.

Agressie door settlers

Op een nacht gooiden ze een molotov cocktail in zijn huis, zijn vrouw verbrandde zich net niet.

We krijgen een telefoontje van een andere herder die hulp nodig heeft. We rennen van de ene kant van de vallei naar de andere. Ik voel me als een soort rescue ranger. We horen iemand roepen. Wanneer we het geroep naderen, zie ik drie kleurrijke figuren tussen een kudde schapen op een heuveltop staan. Ze lijken blij ons te zien.

De herder vertelt dat hij lastiggevallen werd door een groepje settlers van een nabije outpost terwijl hij bezig was zijn schapen te hoeden. Ondertussen zijn ze verdwenen.

Zijn gronden worden van elkaar gescheiden door een asfaltweg. Wanneer hij de weg wil oversteken, komt er opnieuw een settler aangewandeld. De settler roept op de schapen en loopt wild gebarend achter hen aan. De beesten stuiven uit elkaar. De herder loopt er wanhopig achteraan in een poging ze samen te houden.

De settler lijkt erg jong, hij draagt een beugel en heeft last van acne. Hij blijft in het midden van de weg staan, tussen de herder en zijn land, met een grote grijns op zijn gezicht en zijn armen gekruist. Zijn houding zegt alles, hij is heer en meester van dit land en doet waar hij zin in heeft.

Een van de activisten blijft hem constant filmen. Hij spreekt haar op een erg agressieve manier aan en slingert allerlei beledigingen naar haar hoofd. De herder staat te roepen aan de andere kant. Ik versta woorden als ‘Canada’, ‘Amerika’, ‘geen Koran’ terwijl hij in de richting van de settler wijst en iets in de zin van ‘waarom moeten wij Palestijnen lijden onder wat er in Europa is gebeurd’. De politie wordt gebeld. Nadat de settler in de richting van de ‘Susia’ settlement weg wandelt, komt het leger langsgereden. Ze blijven op een afstand staan kijken en rijden dan verder.

De herder heeft een wanhopige blik in zijn ogen. Ik denk dat hij bang is dat we hem aan zijn lot zullen overlaten. Hij informeert naar de politie. Hij twijfelt om de straat over te steken, hij durft het niet meer aan na het voorval van daarnet. Na tien minuten waagt hij de stap dan toch. Het is niet te geloven dat hij dit alles moet doorstaan enkel en alleen om naar zijn land te gaan, om die grens van twee meter asfalt ertussen te overschrijden.

Terwijl zijn schapen grazen, vertelt de herder ons dat hij niet meer weet waar naartoe. Settlements en outpost sluiten hem in. Settlers jagen hem van de ene plaats naar de andere. Het is steeds dezelfde groep van acht die zijn familie aanvalt. Op een nacht gooiden ze een molotov cocktail in zijn huis, zijn vrouw verbrandde zich net niet. Ze gooien stenen naar zijn schapen. Wanneer hij beroep doet op de politie, gebeurt er niets.

Deze oude man, met zijn rode kufiya en lange groene jas heeft soms tranen in zijn helblauwe ogen. Hij is de Israëlische activisten heel erg dankbaar. Ze lijken hem te kunnen helpen op een erg praktische manier. Maar wanneer hij morgen opnieuw zijn schapen moet laten grazen, zullen zij er niet zijn om hem te verdedigen tegen de settlers die hem de toegang tot zijn land ontzeggen en zijn familie aanvallen.