“‘Straathonden’
Nog voor ik aan de hoek van de straat ben, ben ik al zeker vijf straathonden gepasseerd. Ze zijn er met massa’s, voor elk gezin in dit stadje één hond. Ze zijn er ook in alle kleuren en maten: blond, bruin, zwart, ros en alle mixen, dik en dun, groot en klein, alleen of in groep.
Hoe zou het zijn om een straathond te zijn, vraag ik me af? De grote honden hebben waarschijnlijk meer aanzien maar moeten ook meer eten zien te vinden om te overleven. De honden met lange haren hebben het ongetwijfeld moeilijker om zichzelf proper te houden. Ik moet er eerlijk gezegd niet veel van hebben. Ze lopen auto’s en fietsers blaffend na, en mijn hart ging al meerdere malen overkop toen een hond te dicht bij de auto kwam. Maar ik voel vooral de vlooien overspringen en moet behendig de stronten ontwijken. Ik loop de honden voorbij zonder er aandacht aan te besteden, en gelukkig laten ze mij ook met rust. Een enkeling jaagt me wel eens schrik aan, omdat ie me vervaarlijk aankijkt. Een andere enkeling roept medelijden op, wanneer hij aan de verkeerde kant van de poort toekijkt naar een soortgenoot die meer geluk heeft. Vandaag was er eentje die me de hele weg naar het centrum achtervolgde. Hij liep voor me uit, wachtte op de hoek van de straat weer even op me, of liep me achterna wanneer ik probeerde van richting te veranderen om hem kwijt te spelen. Wannneer ik het gebouw van de Post binnenwandelde bleef ie op me wachten. Door het raam zag ik hoe hij een voorbijganger die even aandacht aan hem besteedde, negeerde. Wanneer ik terug buiten kwam, kwam ie aan me rieken en toen hij zijn goedkeuring gaf, liep hij weer voor me uit: ‘kom, volg me’. Ik wilde even op een bankje gaan zitten in de zon, maar het dier kwam me iets te dicht en ik liep geërgerd weg. Ik dacht even dat ie mijn gebaar begrepen had toen hij de andere kant uitliep, het parkje in. Met gebogen hoofd, maar doen honden dat niet altijd? Ik zag mijn kans en keerde terug naar het bankje, mijn favoriete bankje waar ik wel vaker ga zitten. Nog geen minuut later kwam de hond echter terug en legde een steentje aan mijn voet. Ik begreep het onmiddellijk want de voorbijganger die hij eerder negeerde probeerde zijn aandacht te trekken door een steentje in zijn richting te sjotten, wat ik toen ietwat bizar vond. Hij moet de hond gekend hebben. Toegegeven, ik was een beetje vertederd. Deze hond wilde alleen maar wat spelen. Ik sjotte het steentje met mijn voet weg, de hond greep het in zijn vlucht en bracht het weer terug. Dat steentje ging een paar keer over en weer tot een local naar me toekwam en kwaad zei: ‘je moet die straathonden geen aandacht geven.’ Op dat moment verdween de zon achter een wolk. Het was tijd voor mij om verder te gaan.