“‘Sturen we volgend jaar een Palestijn naar het Eurovisiesongfestival?’

Sehrish Raja: ‘Als wij vandaag niets ondernemen, zullen we Shireen Abu Akleh en de Palestijnse bevolking de mond snoeren. Israël doet het met kogels en bommen. Wij met onze stilte.’

Romain Guy / Flickr (CC0)

Op 11 mei werd de bekende journaliste Shireen Abu Akleh door het Israëlisch leger vermoord. Ze kreeg een kogel in het hoofd terwijl ze, met een kogelvrije vest aan waarop in het groot ‘PRESS’ stond, verslag deed van een raid door het Israëlische leger in Jenin, op de Westelijke Jordaanoever. Een misdaad tegen de mensheid. Noem het op zijn minst moord, maar doe het niet af als een ongelukkig gevolg van een oplaaiend conflict.

Shireen Abu Akleh werkte 25 jaar als journaliste en deed voor Al Jazeera verslag over het jarenlange onrecht tegen de Palestijnen. Ze probeerde aan de wereld te verduidelijken welke gruwelijkheden er zich op dagelijkse basis voordoen ten aanzien van de Palestijnse bevolking. Dit maakte haar allesbehalve geliefd.

Say her Name

Jammer genoeg maakt haar einde nu ook deel uit van die gruwelijkheden. Het minste dat wij als mens kunnen doen, is eer doen aan haar nalatenschap. Een goed begin is door haar naam niet te vergeten. Zeg haar naam: Shireen Abu Akleh. Shireen Abu Akleh. Shireen Abu Akleh.

Haar zonder scrupules vermoorden bleek niet genoeg. Ook op haar begrafenis werd ze niet met rust gelaten. De Palestijnen die haar naar haar begraafplaats brachten, werden aangevallen door Israëlische soldaten waardoor haar kist zelfs bijna viel. De mensen die haar droegen, moesten zowel zichzelf als haar zien te beschermen. Zal hierover ook op een dubbelzinnige manier worden gerapporteerd?

We moeten een alternatief bieden voor de succesvolle propaganda van deze koloniale bezettingsmacht.

Welke gegooide steen vanuit het Palestijns verzet zal nu als oorzaak aangeduid worden voor dit gewelddadig optreden? Er wordt vaak gezegd dat meningsverschillen getolereerd moeten worden, dat een verschil in politieke standpunten vriendschappen niet in de weg staan. Voor mij gaat het hier niet louter over politiek. Het bestaansrecht en de mensenrechten van de Palestijnen staan niet ter discussie. Punt.

We zijn het aan Shireen Abu Akleh verschuldigd om haar nalatenschap voort te zetten. Zij uitte kritiek op de rol van de media en de manier van berichtgeving. Ze stelde vast dat het Westen zoals een papegaai de woorden van Israël in de mond neemt en totaal geen oog heeft voor Palestijnse getuigenissen. Net zoals zij al die jaren heeft gedaan, hebben wij de plicht om een correcte weergave te geven van de manier waarop zij de dood werd ingejaagd.

Maar hierbij stopt het niet. We moeten een alternatief bieden voor de succesvolle propaganda van deze koloniale bezettingsmacht. Ik moet denken aan de volgende quote van Malcolm X: ‘If you're not careful, the newspapers will have you hating the people who are being oppressed, and loving the people who are doing the oppressing.’

(Als je niet oppast, zullen de kranten ervoor zorgen dat je de mensen haat die onderdrukt worden, en houdt van de mensen die onderdrukken.)

Muziek is propaganda

Propaganda is één van de belangrijkste wapens die wordt gebruikt. Je ziet bijvoorbeeld dat de Russische propaganda succesvol gewerkt heeft bij de Russische bevolking. Ik heb er twee keer over nagedacht of ik het zou hebben over Rusland en Oekraïne. Waarom heb ik er uiteindelijk toch voor gekozen? Om tactische redenen. Misschien wordt de aandacht hierdoor ook eens gevestigd op Palestina. Misschien kunnen Palestijnen op deze manier ook meegenieten van de grote, ongekende, golven van solidariteit.

Het Eurovisiesongfestival bekende altijd al kleur.

Geïnspireerd door de laatste editie van het Eurovisiesongfestival en nu politieke uitlatingen klaarblijkelijk wel zijn toegestaan op het festival, kunnen we volgend jaar eventueel Mohammed Asaf naar het Eurovisiesongfestival sturen, met zijn liedje ‘Dammi Falastini’ (‘Mijn bloed is Palestijns’). Ik hoop dat we dan even luidkeels meezingen en hem dan natuurlijk ook laten winnen.

In tegenstelling tot dit jaar werd het (lege) verbod op politieke uitlatingen in 2019 wél uit de kast gehaald toen de band die IJsland vertegenwoordigde, sjaals met de Palestijnse vlag droeg. IJsland kreeg hiervoor zelfs een sanctie.

Hoewel zwart-rood-groen-wit niet getolereerd werd, bekende het Eurovisiesongfestival altijd al kleur. De Nakba_,_ het begin van de etnische zuivering van de Palestijnen door de zionistische strijdkrachten in mei 1948, die nu al 74 jaar duurt, vormde nooit een belemmering voor de deelname van Israël. Sterker nog, het Eurovisiesongfestival vond in 2019 zelfs plaats in Tel Aviv. Dat Rusland dit jaar niet mocht meedoen, was daarentegen (terecht) out of the question. Ook dit is propaganda.

Een ander voorbeeld van propaganda door Israël is er een dicht bij huis. Muziek is blijkbaar het middel bij uitstek. Op 11 mei gaf een militair ensemble van het Israëlisch leger een concert in Antwerpen. Zelf ons klein Belgenland is een doelgroep van de propaganda van dit apartheidsregime. Er wordt helemaal geen kwaad in gezien (of men wil er geen kwaad in zien).

Door deze muzikanten naar verschillende landen uit te sturen, wil Israël een menselijk gezicht geven aan de onmenselijkheden die zij op dagelijkse basis begaan. Wat kan er slecht zijn aan muziek? Dat de liedjes Israëlische strijdliederen zijn waarin het leed van de Palestijnen weerklinkt, nemen we er dan maar bij.

De bezetting van Palestina wordt in het Westen naar de achtergrond geschoven en komt hoogstens op de volgende manier in het nieuws: ‘de gemoederen tussen de Israëli’s en Palestijnen lopen weer op’.

Collectieve verantwoordelijkheid

Israël hecht heel veel waarde aan zijn imago. Hoewel ze eigenlijk geen propaganda nodig hebben, geven ze niet op. Waarom zouden wij dan opgeven? Hoewel je je verloren kunt voelen en het gevoel van machteloosheid het soms van je overneemt, blijft het belangrijk. Alleen al omdat Israël allesbehalve wil dat er een ander narratief wordt aangeboden.

Ooit zal Palestina vrij zijn.

Wanneer bekende personen zoals Bella Hadid, of onbekende personen op sociale media berichten plaatsen waar ze zich openlijk uitspreken tegen dit apartheidsregime, worden deze volgens haar opeens veel minder zichtbaar. Niet alleen de mainstream media is onder invloed van deze propaganda maar jammer genoeg ook de sociale media platformen.

We moeten onze stem echter blijvend laten horen. We moeten dit doen omdat we allemaal verantwoording verschuldigd zijn aan de generaties na ons. Want ooit zal Palestina vrij zijn, daar geloof ik in, en dan zal er gekeken worden wie aan welke kant van dit verhaal stond.

Net zoals ik me vroeger in de lessen geschiedenis afvroeg hoe het in godsnaam kon dat mensen helemaal niets ondernamen tegen het nazisme, terwijl ze maar al te goed op de hoogte waren van de concentratiekampen, zullen de volgende generaties ons ook vragen stellen.

Wij kunnen ons niet meer achter het ‘maar wij wisten het niet’-argument verschuilen. Hoewel we worden overspoeld met fake news, is er ook genoeg en duidelijk (beeld)materiaal van het onrecht waarvan de Palestijnen het slachtoffer zijn.

Als wij vandaag niets ondernemen, snoeren we Shireen Abu Akleh en de Palestijnse bevolking de mond. Israël doet het met kogels en bommen. Wij met onze stilte.