Het verhaal van Parvaneh
“‘Terug van nooit weggeweest ’
Mijn naam is Parvaneh. Een naam die je niet veel hoort. Ik ben namelijk afkomstig uit Iran. Ik woon sinds 2015 in België, nadat ik trouwde met de liefde van mijn leven. Onze officiële verloving, die in Turkije plaatsvond, verliep perfect. De reis naar Iran die erop volgde, verliep wel een tikkeltje anders.
Het begon allemaal in de lente van 2015. Samen met mijn familie en schoonfamilie reisde ik naar Turkije, waar mijn ‘soon to be husband’ op mij wachtte. Over de verdere details van mijn verloving zal ik het vandaag niet hebben. Waar ik het wel over zal hebben, is mijn terugreis naar Iran.
Mijn verloofde verliet ons een dag eerder om zijn vlucht naar België te nemen. Omdat hij vluchteling was, kon hij onmogelijk mee naar Iran. Onderweg naar de luchthaven genoten we van onze laatste uren in Turkije. Moest je alleen onze koffers geteld hebben, dan leek het wel of we met 24 waren. In totaal waren we dus met 9 en 15 koffers. Wij Iranezen houden van onze koffers. We houden van reizen met veel spullen, waarvan we de helft niet eens gebruiken.
Het was eindelijk aan ons om in te checken. Mijn broer vroeg al eerder naar onze paspoorten. Hij verzamelde die en gaf ze aan de check-in medewerker. De controle verliep vlot, tot op een moment de medewerker zei: ‘Hier zijn jullie 8 pasjes.’ ‘8? Ik heb er u 9 gegeven, meneer.’ ‘De medewerker zei: Neen, u gaf er mij maar 8.’ ‘Hoe kan dat? Ik ben zeker dat ik er 9 aan u heb gegeven. Welke paspoort zit er niet bij?, vroeg mijn broer.’ Het was die van mijn mama.
Iedereen begon te zoeken. Ik zocht de hele luchthaven af. Ik vroeg aan het personeel ofdat ze een paspoort hadden zien liggen. Ik moest alles via gebarentaal proberen uitleggen omdat de Turken niet voldoende Engels konden. De gebarentaal was ook een risico, want gebaren kunnen in elk land een verschillende betekenis hebben.
Mijn broer besloot om bij onze moeder te blijven. Terwijl wij met zeven naar Iran vlogen.
Op een gegeven moment sprak een meneer mijn broer aan. ‘Pas op jongen, het paspoort ligt hoogstwaarschijnlijk toch bij de check in medewerker! Hier nemen ze soms je paspoorten, ze doen alsof ze het niet gekregen hebben en verkopen het voor heel veel geld aan smokkelaars.’ Dit maakte mijn broer absoluut razend. Er moest zelfs een verantwoordelijke bij komen om mijn broer te kalmeren. Dat maakte het alleen maar erger. Uiteindelijk escaleerde dit tot een grote ruzie waardoor de vlucht naar Iran 30 minuten vertraging had.
Op dit moment hadden we nog steeds geen paspoort. Mijn broer besloot verder te zoeken in alle koffers, maar nog steeds geen paspoort te vinden. Wat nu? Alle ruzies, alle inspanningen waren nutteloos, want mijn mama mocht niet terug naar Iran. Mijn mama is 60 jaar en spreekt enkel Perzisch. Ze heeft nergens een verblijfplaats en weet helemaal niet wat ze moet doen. Mijn broer besloot om bij haar te blijven. Terwijl wij met zeven naar Iran vlogen.
De volgende dag gingen mijn moeder en broer naar de Iraanse ambassade om een nieuw paspoort aan te vragen. Dit zou drie dagen duren. Eenmaal ze het kantoor binnen stapten, dook er een bekend gezicht op. De verantwoordelijke was een stadsgenoot van mijn moeder. Wat een geluk! Hierdoor mocht ze een dagje vroeger vertrekken naar Iran. Eindelijk, na twee lange dagen, konden ze weer terug naar Iran. Toen ze de luchthaven weer betraden, voelden ze nog die kwaadheid, maar ook de angst dat dit weer zou gebeuren.
Eenmaal veilig thuis aangekomen, vertelde mijn broer zijn hele luchthavenervaring aan de rest van de familie terwijm mijn zus en moeder hielpen om de koffers uit te pakken. Nadat mijn broer zijn verhaal helemaal had verteld, gaf mijn zus iets aan mijn broer: mijn mama’s paspoort! Het was mijn mama’s paspoort! Kun je dat geloven? Al die tijd zat het paspoort verborgen in het bovenste zakje van de koffer.
Moraal van het verhaal: Vraag nooit aan een jongen om iets te zoeken!