“‘Een tirade over terreur en tegenwerk’

Woede? Ja, woede! Woede om de groeiende islamofobie die zich heer en meester maakt van menig reeds zo klein en angstig Belgenhart.

Woede om de groeiende populariteit van Hollande na zijn oorlogsverklaring. En bijna vergeten we dat Frankrijk IS al sinds 2014 bombardeert in Irak, en al sinds september actief is in Syrië, om nog maar te zwijgen over de andere 100 jaar geschiedenis van imperialisme en kolonialisme in Syrië.

Woede dat de pro-Israël lobby weer op volle toeren draait met vunzige artikels over bijvoorbeeld de noodzakelijke en onvermijdelijke ‘Israëlisering’ van het Europese veiligheidsbeleid en de openbare ruimte. Sponsored content alert!

Woede om de groeiende islamofobie die zich heer en meester maakt van menig reeds zo klein en angstig Belgenhart.

Woede over de manier waarop veiligheidsdiensten zoals de CIA hun illegale pogingen om de encrypties te omzeilen die ons aller - nog niet zo lang geleden zo heilige - privacy op het internet beschermen trachten goed te praten, om vervolgens de schuld op Snowden’s onthullingen te steken. Hallo?! Er is ten eerste nog geen enkel bewijs dat de terroristen moeilijk kraakbare encryptie hebben gebruikt in het plannen van de aanslagen, en ten tweede weten die hufters al langer dan Snowden het hoe en wat en wanneer van het hele afluisterspel. Ze kijken namelijk óók naar James Bond.

Woede ook over hoe journalisten al te vaak deze retoriek kritiekloos publiceren, alsof dát objectief verslaggeven is en niet gewoon in de angstzaaiende kaart van dit wansmakelijke veiligheidsdiscours speelt.

Woede omdat het plots oké is om de massamanifestaties rond de Klimaattop te verbieden.

Woede over de manier waarop Molenbeek door het slijk wordt gehaald, en plots iedereen met het bekakte vingertje wijst. En wie gaf er voor de aanslagen één fuck om Molenbeek?!

Woede over de groeiende technocratie die ook de depolitisering van de defensie steeds onvermijdelijker laat uitschijnen. Er is godverdomme wél een alternatief en néé we willen die kutstraaljagers niet!

Woede over het feit dat het grootste deel van de bevolking al deze shit slikt.

Ik wou dit eigenlijk niet schrijven. Wat ik te zeggen heb, zegt een ander beter, en er gaat zo al genoeg fucking aandacht naar dit hele gedoe. Ja, want plots heeft iedereen zijn eigen mening over terreur, het Midden Oosten, en de islam. Het breekpunt kwam echter vorig weekend, in de frituur, geconfronteerd met enkele van deze meningen. Toevallig kon ik het gesprek tussen de twee jongemannen naast me perfect meevolgen, en de ene stak van wal met de oneliner ‘We zouden er gewoon een atoombom op moeten smijten op heel die regio. Ja, dan vallen er wel een aantal onschuldige slachtoffers, maar dan zijn we ook ineens van al die terroristen af.’ Woede. De andere jongeman was blijkbaar van Turkse origine en nuanceerde: ‘Jullie zijn zo blind. Al jaren bombardeert Israël Gaza en terroriseren ze de Palestijnen. Kinderen worden doodgeschoten op de straat, maar als er iets gebeurt in Parijs dan staat heel Europa op zijn kop.’ Oef. ‘En trouwens, in Turkije gebeurt het ook al jaren. Die stomme Koerden voeren al jaren aanslagen uit op ons.’ Waarop die andere: ‘Wie is Kurt?’

Het klinkt als een domme grap, maar het is helemaal niet grappig. Deze persoon had net bloedserieus zijn wens om de hele regio met kernwapens plat te bombarderen uitgesproken, en verwarde een etnische groep uit deze regio met een persoonsvoornaam. Zijn vriend legde de Koerdische kwestie kort en nogal eenzijdig uit en vervolgde: ‘Weet je, zelfs een Koerdisch kind zou ik doodmaken omdat ik wéét dat het een terrorist wordt.’ Hij scheen zich totaal niet bewust van de gapende contradictie met zijn eerdere stellingen over Palestijnse kinderen. Moedeloosheid.

Ik besefte dat, zolang ik een stem heb, ik die ook moet gebruiken. Schreeuwen tot ze schor is. Tegen de xenofobe onwetende stroom in.

Dit alles lag als een last op mijn schouders. Misschien was het daarom dat ik zondagavond om 17u enigszins bedrukt en sceptisch NTGent binnenstapte om het evenement ‘Wat nu?’ van Hart boven Hard bij te wonen. Het rook er naar patchoeli, ik zag te veel blanke gezichten en te weinig kleur, en ik had het zoveelste expertdebat verwacht. Ik was aangenaam verrast toen ik in plaats daarvan gewone mensen over dezelfde lasten hoorde getuigen die ik al de hele week op mijn schouders torste. Een jeugdwerker, een islamleerkracht, een vredesactivist, een kunstenaar, een burgemeester, … Experts? Misschien. Maar vooral bezorgde mensen die de gangbare reacties van angst en repressie niet willen en niet kunnen pikken.

En ik besefte dat, zolang ik een stem heb, ik die ook moet gebruiken. Schreeuwen tot ze schor is. Tegen de xenofobe onwetende stroom in.

So here goes nothing.

Zou het niet beter zijn om in een wijk als Molenbeek te investeren, in plaats van uit te kammen en te vernederen, en daarna opnieuw aan zijn lot over te laten of aan nog dwingendere repressie bloot te stellen, terwijl alle subsidies voor jeugdwerking en het budget voor de zachte sector verdwijnen.

Zou het niet beter zijn om, in plaats van alle tegenwind rond de Klimaattop te verbieden, voor één keer echt gehoor te geven aan die massa, omdat duidelijk is geworden dat zelfs de opstanden in Syrië en de daarop volgende burgeroorlog klimatologische oorzaken hadden?

Zou het niet beter zijn om, in plaats van schaamteloos de inhoud van onze media te laten dicteren door veiligheidsdiensten en pro-Israëlgroeperingen, als journalist en redactie een klein beetje zelfrespect en journalistieke integriteit op te brengen door schandalige pogingen om de publieke opinie met angst te bespelen te ontmaskeren en misschien, als het even kan, de situatie van de nodige achtergrondinformatie en wenselijke kritiek te voorzien?

Zou het niet beter zijn om, in plaats van IS pro forma de oorlog te verklaren en de regio te bombarderen like it’s 2003, de handel in olie waar IS rijk mee wordt aan banden te leggen, de stroom aan Europese wapens die via Saudi-Arabië in mujahideen-handen vallen droog te leggen, Saudi-Arabië überhaupt niet meer het hand boven het hoofd te houden en te erkennen als een even extreem regime als IS, en lokale, regionale en internationale spelers rond de tafel te brengen om een coherent lokaal alternatief op IS tot stand te brengen dat de beste oplossing garandeert voor de platgebombardeerde bevolking van Syrië en Irak, en niet enkel onze geopolitieke belangen dient?

Ik weet het niet zeker, en ik ben ook maar een gewone, woedende mens, maar ik weet wel dat er tegenwoordig een schrijnend tekort is aan dergelijke vragen.