“‘Een voogd is ook maar een mens’

public domain (CC0)

Er zijn soms van die momenten dat je het ook als voogd niet meer ziet zitten, dat je jezelf in alle eerlijkheid afvraagt waarvoor je het allemaal doet. Dat je oprecht zin hebt om er vierkantig de brui aan te geven. Om te stoppen om voor al die jongeren te zorgen en vanaf nu alleen maar jezelf te denken……

Wel, het gebeurt me niet vaak want ik sta meestal emotioneel bijzonder sterk, maar vandaag ben ik toch wel op zo een moment beland. Een moment waarop één van de jongeren die je heel nauw aan je hart ligt, en waarvoor je hemel en aarde hebt bewogen om alles in goede banen te leiden, je heeft gekwetst. Afwijzing en enkele bijzonder kwetsende woorden.

Ik doe er alle moeite van de wereld aan om hier luchtig over te doen maar het lukt me niet. Als ik eerlijk ben met mezelf dan moet ik toegeven dat ik dit zo enorm oneerlijk vind. De woorden van een van mijn jongens hebben me heel erg diep geraakt … veel dieper dan ik aan mezelf wil toegeven. Je maakt dit wel vaker mee en dan haal je je schouders op en doe je verder, maar af en toe, …., heel af en toe, gaat dit door merg en been. Mijn emmertje is vol en staat op overlopen.

Ik vermoed dat er wel een aantal collega’s voogden en andere hulpverleners zijn die dit gevoel herkennen. Een gevoel van onheus behandeld te worden.

Omdat ik niet in dit slechte gevoel wil blijven hangen tracht ik voor mezelf de situatie te analyseren. Waarom heeft me dit nu juist zo enorm aangegrepen en waarom heeft dit zo diep in mijn hart gesneden? Waarom heeft net dit voorval met deze jongere mij zo diep geraakt? Omdat ik moe ben? omdat ik iets te veel ellende heb gehoord in de verhalen van de jongeren de laatste dagen? Een overdosis “pubergehalte” heb gehad ? Dat kan, maar waarschijnlijk vooral omdat ik die jongen zo enorm graag zie, en misschien ook wel omdat ik te veel wil beschermen. Ben ik te bezorgd, “over”-bezorgd misschien?

Je wil ze alle liefde en geborgenheid geven waardoor ze je ook enorm hard kunnen kwetsen uiteraard.

Ze hebben al zo veel meegemaakt in hun jonge leven. Je wil ze alle liefde en geborgenheid geven waardoor ze je ook enorm hard kunnen kwetsen uiteraard. Ze zijn allemaal bijzonder en de ene is nog meer bijzonder dan de andere……, maar deze keer doet het extra veel pijn. En, al tracht ik de situatie voor hem te vergoelijken, het blijft nog steeds pijn doen.

Ik bedenk dan bij mezelf dat er misschien ook eens zou moeten gedacht worden aan een vorm van emotionele ondersteuning voor voogden. We hebben momenteel alleen elkaar als klankbord en de steun van de dienst voogdij van de FOD Justitie. Die mensen leveren fantastisch werk maar kunnen ons uiteraard ook niet emotioneel ondersteunen.

Maar hoe zou er ondersteuning voor voogden kunnen voorzien worden wanneer we zelfs nog niet voldoende psychologische ondersteuning kunnen voorzien voor onze jongeren?

Al die emotionele rollercoasters waar de hulpverleners dagdagelijks mee te maken hebben. Wat doet dat met een mens ? Wanneer is de “rek er uit” ? Wanneer knapt er iets ? Wanneer stopt men dan uiteindelijk toch en gooit men de handdoek in de ring ?

Ik weet dat ik hier weer zelf uit ga moeten komen, dat ik vannacht niet veel ga slapen, vermoedelijk ook de volgende nachten niet. Het grijpt me telkens veel meer aan dan ik eigenlijk wil. Dit is een dip waar ik weer uit moet. Maar het gaat me ook nu weer lukken hoor. Gelukkig wel. Nog steeds wel.

Elk lichtpuntje bij een andere jongere haalt me weer een stukje omhoog. Een jongere met een goed schoolrapport, een jongere die terug het contact met zijn ouders heeft kunnen leggen, een jongere die verblijfspapieren heeft gekregen en bescherming in ons land, een jongere die aan het werk is kunnen gaan, een jongere die me een leuk berichtje stuurt, een onverwachts “slaapwel” berichtje van een plus 18-jarige waar je reeds een tijdje niets van gehoord had, het vinden van een steunfiguur voor een kwetsbare jongere….. het zijn allemaal stapjes terug naar boven, terug uit deze dip. Elk stapje vooruit bij een jongere tovert telkens weer een glimlach op mijn gezicht die helpt om de teleurstelling van vandaag weer weg te werken.

Klinkt menselijk toch? Maar ja,… een voogd is uiteraard ook maar een mens…