De Griekse Eleni voelt zich thuis in ons land
“‘Ook hier kan ik de enige internationale taal, de taal van muziek, spreken’
Zes jaar geleden ontvluchtte de violiste Eleni de economische crisis en krappe arbeidsmarkt uit haar thuisland Griekenland. Ze vond een nieuwe thuis in Antwerpen, een stad die haar aan haar thuisstad doet denken. En ze ondervond dat ze ook hier haar favoriete taal kan “spreken”: de taal van de muziek.
(Dit is Eleni niet)
CC0
Zes jaar geleden kwam ik naar Antwerpen om verder te studeren, maar ook om de economische crisis in mijn land — Griekenland — en zijn krappe arbeidsmarkt te ontvluchten.
Zes jaar later vraag ik me soms nog af wat beter was, wat ik beter zou kunnen doen of waar ik beter naartoe zou gaan, vooral op dagen dat het wat tegenzit. Een antwoord op die vraag vind ik niet, omdat het antwoord steeds weer Antwerpen zelf is.
De stad met haar grote haven, haar geschiedenis, haar multiculturalisme en haar kunst, … De oude stad waar je de schilder Rubens overal kan inbeelden en zijn tijdsgenoten op vele hoeken van de stad ziet ronddwalen. De oude stad waar Silvius Brabo, die de reus Antigoon doodde, als bevrijder werd onthaald.
Mijn stad
Mijn eigen stad, de plek die mij heeft gebaard, zou een verloren zuster van Antwerpen kunnen zijn. Het is een grote opluchting dat mijn stad zoveel op Antwerpen lijkt en ik me hier in Antwerpen echt thuis voel. Thessaloniki lijkt echt op Antwerpen. Niet zozeer door haar uitzicht maar vooral door haar multiculturele karakter, haar grote haven en haar legende, die vertelt dat een zeemeermin in gezonken schepen in de haven op zoek gaat naar haar verloren broer, Alexander de Grote.
Ook ik ben deel van deze stad
Er is dus een grote haven in mijn Griekse thuisstad en een grote haven in “mijn” stad in België. Er is het geluid van het water in Antwerpen, weliswaar ander water dan wat de kust van mijn stad aanraakt, maar toch water. Het is water dat over de jaren heen verschillende culturen in de stad samenbracht. Ook ik ben deel van deze stad.
Misschien kwam ik niet per boot, maar wel per vliegtuig naar België, en heb ik nog niet over zee gevaren. Maar hoe, wanneer of van waar een vreemdeling als ik naar Antwerpen komt, maakt niet echt uit. Antwerpen geeft hem of haar de kans en zorgt voor hem of haar op een manier dat de vreemdeling kan voelen dat de oude Latijnse uitdrukking “waar er land is, is er vaderland” uitkomt.
Een internationale taal
Normaal zou ik in mijn dagelijkse leven geen routine mogen vinden, omdat ik een muzikante ben. Maar als de wereld even op zijn kop staat, op dagen dat het wat tegenzit, haal ik diep adem en duik ik na die gedachten weer in mijn routine met buitengewone energie. Ik ben een altvioliste en maak deel uit van de kunstwereld. Creatief zijn en nieuwe mensen van over de hele wereld ontmoeten, is altijd leuk.
Ik ben dankbaar dat ik de enige internationale taal “spreek”: de taal van de muziek. Sinds een jaar geef ik lessen viool en altviool in een muziekatelier, voor studenten van alle leeftijden. Soms moet ik in het Nederlands zoeken naar de juiste woorden om iets uit te leggen. Soms ben ik wat moe, maar het is leuk om te zien hoe blij mijn studenten worden van elk stapje vooruitgang na mijn advies.
Ik zou pagina’s over Antwerpen en mijn studenten kunnen schrijven, maar ik hou het hier toch bij. Waar ik mee wil afsluiten, is het volgende: als je ooit een dag hebt, waarin het niet zo goed gaat, luister dan naar muziek die je aan de lach van een kind herinnert, zoals ik het gelach van mijn kleine leerlingen herinner. Of aan het geluid van het water van de Schelde, of het zeewater in Thessaloniki. Dan wordt de wereld plots weer helder, want water, een lach en muziek houden ons in leven.