Een luttel aantal uren nadat we onze intrek hadden genomen in onze nieuwe woonplaats, ontdekten we dat we een filiaal van het ‘Ministère International d‘Evangélisation pour le Salut des Ames’ als buur hebben (en dat de airco zoemt als hij uitstaat). De openingsuren en zangstonden van deze kerk ontlokten ons op de eerste zaterdagochtenden een aantal behoorlijk uit de kluiten gewassen adjectieven.

Met behulp van wat zelfopgelegde slaapbehoeftereductie vertoonden we gelukkig al spoedig tekenen van gewenning. Tijdens de misuren is de airco ook iets minder hoorbaar. De naam van deze kerk, ‘Feu Dévorant’, laat alvast niet veel aan de verbeelding over en alludeert waarschijnlijk aan het specifieke stemtimbre van de predikant (genre Tom Waits met bronchitis).

Verscheurende tongen

Herinner je je dat verticale altaar, het uurwerk van Fritz Lang?

Achter de tuinmuur, die ons in schaduw hult, hangt een knop,

vermoed ik, via een podiumpje te bereiken, met ongemakkelijke

grepen die ver uiteen staan.

De uitverkorene die eraan mag draaien,

valt het hem soms op dat tegen zijn volumeknop

wat de wolken boven Congo fluisteren

niet op gaat,

de Heer,

Heer?

Misschien omdat wij niet ook met schroeiende ijver

en geheven armen bidden en boeten, zingen en preken,

huilen en vloeken, inwijden, inlijven, schreeuwen, verdrijven.

Hij draait en draait door. Handen laten luide ballonnen

eerst de een na de andere op, dan tegelijk vele.

Geen uur op de klok.

Breekbare snijtanden, aan het ontbijt.

div .broodtekst { font-size:19px; }