“‘Wapenstilstand met een bitter smaakje’
Oorspronkelijk zou mijn blogpost over wapenstilstand gaan, en hoe dit feest hier in Mali toch wel een vreemd smaakje heeft. Maar na de aanslagen in Parijs van gisterenavond is dat smaakje ineens wel heel vreemd geworden…
Gisteren zou ik nog geschreven hebben: ‘11 november, wapenstilstand. Het voelt hier eigenlijk maar raar aan. Want ja, Mali is nog steeds een land in oorlog met vreemde troepenmachten verspreid over het land…’ Vandaag vraag ik me af, maar wat met Europa en dit feest van wapenstilstand? Niet enkel hier in Mali, in de Centraal-Afrikaanse Republiek of in Syrië is het oorlog, ook in Europa is het vandaag de dag de taal van wapens die spreekt.
11 november in België
11 november, wapenstilstand, wat wil dat eigenlijk zeggen? In België is het een dag met herinneringen aan de beide grote wereldoorlogen van ondertussen honderd jaar geleden. Het is een dag waarop de gesneuvelden herdacht worden, bloemen gelegd worden bij graven en er boodschappen van ‘nooit meer oorlog’ de wereld in gestuurd worden. Neen, het is geen overwinningsfeest, geen victorie gekraai, geen ophemeling van oud-strijders die gevochten hebben voor ons vaderland. Integendeel, herdenkingen zijn ingetogen momenten, vol herinneringen en met vooral de wens: ‘dit willen we nooit meer’.
En neen, dit verhaal van ‘nooit meer oorlog’ is geen geitenwollensokken verhaal: mensen hier in Mali willen alleen maar dat men zich aan het vredesakkoord houdt, mijn ex-collega in de Centraal Afrikaanse Republiek wil enkel maar dat het onvoorspelbare geweld in zijn land stopt, en de mensen in Parijs willen weer met een gerust hart over straat kunnen lopen.
Meer dan ooit een globaal verhaal
Hier rondkijkend valt me ook op dat dit meer dan ooit een globaal verhaal is. Terwijl Franse troepen en de internationale VN-vredesmissie hier in het land rondcirculeren, en vluchtelingen van over gans Afrika richting de middellandse zee en Europa trekken via de Malinese woestijn, zitten de Bamakois gekluisterd aan de radio en televisie het nieuws te volgen over de aanslagen in Parijs die gepleegd zijn door IS.
Dat dit kluwen niet in één-twee-drie op te lossen is, begrijp ik wel. Want als uit mijn eigen ervaringen met community building en de vrede bewaren op kleine schaal soms al zo moeilijk blijkt te zijn, hoe is dit dan op wereldniveau? Wat ik wel zeker weet, is dat we onze angst niet de overhand mogen laten nemen, waardoor we steeds meer beschermend en agressiever uit de hoek zullen komen. Meer geweld en vijandigheid is immers niet wat de doorsnee mens wenst: hiervan getuigen maar al te duidelijk onze eigen herdenkingen op wapenstilstand, evenals de gesprekken met de gemiddelde man en vrouw hier op straat in Bamako.