“‘Besparen op onzin’

Bert Gabriels

© Charis Bastin

Onlangs kocht ik vier dozen macaroni. De kartonnen dozen waren per vier verpakt in een plastic folie. Ik ben bang dat ik weet waarom die dozen per vier verpakt werden. Als je ze per vier verpakt, dan pakken de mensen er vier.

Dat is een performante verkoopstechniek. Jammer wel dat we daarvoor inmiddels waarschijnlijk een paar kilometer plastic folie hebben verprutst. Als je wil dat mensen vier dozen pakken, kan je namelijk ook overwegen er gewoon een kartonnen bordje bij te zetten met de tekst: ‘Pak er vier’. Als dat die kilometers plastic uitspaart, dan pak ik er wel vier.

Verpakking is niet gratis. Ik betaal dus voor het tijdverdrijf van openscheuren, opfrommelen en in de prullenmand gooien.

Wie graag al eens probeert te winkelen zonder nutteloze verpakkingen in de kar te gooien, kent ongetwijfeld inmiddels het talent om in een openbare ruimte ongemerkt heel diep te zuchten.

En eerlijk: wat me het meeste stoort, is niet de milieuschade. Ik heb in mijn leven al te veel rotzooi ongegeneerd weggegooid om nu ineens een intuïtieve empathie te voelen met hoe het milieu daaronder te lijden had. Wat me wel frustreert, is de debiliteit van het businessplan van dit systeem.

Kopen om te kunnen weggooien

Ik koop dagelijks verpakkingen die geen enkele andere functie hebben dan dat ik ze thuis onmiddellijk weggooi. Die verpakking is niet gratis. Ik betaal dus voor het kennelijk amusante tijdverdrijf van openscheuren, opfrommelen en in de prullemand gooien.

Wij kopen zelfs plastic zakken waarin we de dingen gooien die wij gekocht hebben om te kunnen weggooien. Vervolgens betalen we mensen die thuis de zak komen ophalen waarin we de zakjes stoppen die we gekocht hebben om dingen in te gooien die we kochten om te kunnen weggooien.

We betalen afvalverwerkers, stortplaatsen, vrachtwagens en schepen voor het sorteren, verbranden of eindeloos verplaatsen van de dingen die we kochten om in een mandje te kunnen gooien. En ook nog eens een half miljoen politici die willens nillens in de raden van bestuur moeten gaan zitten van de bedrijven die zich daar mee onledig houden. Er is toch echt geen enkel economisch denkend wezen die deze onzin een akkoord zou geven om de tekentafel te verlaten?

Er worden in dit universum veggieburgers verkocht die per twee verpakt zitten in een piepschuimschaaltje met plastic eromheen, en daarrond nog een stuk karton, terwijl een gezin met een gezonde honger er makkelijk zes op kan. En dat stuk karton zit er alleen omheen omdat er een foto op staat van een veggieburger. Alsof er ooit iemand het van belang vond dat dat er lekker uit zou zien. Waarom zou ik daarvoor moeten betalen?

'Per greep'

In de ijzerwarenzaak waar ik vroeger met mijn vader gerief ging halen, stonden dozen met klinknagels die ze verkochten 'per greep'. Zoveel als je er in je hand kon houden, dat was de maat. Vervolgens moest je die dingen in de zak van je jas of je overall stoppen.

Akkoord, ik zie het met suiker of quinoa nog niet gebeuren, maar toch leef ik liever in een wereld waarin zulke winkels nog zouden bestaan. Het geeft je tenminste de keuze om een methode te kiezen die voor iedereen het meest kostenefficiënt is.

Als er dan toch in onze samenleving bespaard moet worden, laat ons dan beginnen bij de overbodige dingen.

Er mag wat mij betreft wat meer aandacht en rechtsbescherming zijn voor mensen die niet graag betalen voor onzin. Hetzelfde geldt overigens ook voor reclame. Dat ik bij aankoop van een fles cola verplicht word financieel bij te dragen aan al die mensen die tijdens mijn kostbare vrije tijd mijn radio- en tv-programma’s ongevraagd en schreeuwerig komen onderbreken, om mij te vertellen dat je van die cola gelukkig wordt, daar kan ik heel erg ongelukkig van worden.

Als er dan toch in onze samenleving bespaard moet worden, laat ons dan beginnen bij de overbodige dingen. Ik sta open voor andere suggesties, maar verpakkingen staan bij mij voorlopig met stip op nummer één.