“‘De heersers der aarde’

Walter Zinzen

© Brecht Goris

Lang, lang geleden was ik lid van een jeugdbeweging: KSA-Jong Vlaanderen, voluit Katholieke Studenten Actie. We schrijven de jaren 1950, nog geen tien jaar na de Tweede Wereldoorlog, en we marcheerden veel. En bij dat marcheren werd gezongen. Veel gezongen.

Eén lied herinner ik me nog levendig: ‘Wij zijn de heersers der aarde, de koningen van de zee’. Een nogal arrogante boodschap zal u zeggen? Daar heeft u gelijk in. Maar zo ging het er nu eenmaal aan toe in de Vlaamse en katholieke jeugdbewegingen van die tijd. De KSA wou Vlaanderen hernieuwen in Kristus. Zoals het op het IJzermonument en de frontpagina van De Standaard stond: Alles voor Vlaanderen, Vlaanderen voor Kristus (AVV-VVK).

Ons, snotneuzen in volle puberteit, werd wijs gemaakt dat we de heersers der aarde waren, dat we ons ten dienste moesten stellen van Vlaanderen en van iedere Vlaming een vrome kristen moesten maken.

Veel is sedertdien veranderd. Vandaag de dag marcheert de KSA niet meer en worden er heel andere liedjes dan strijdliederen gezongen. Verspreider van het christendom is de beweging allerminst. Ook op politiek vlak is niets nog zoals in mijn jeugd. Toen bestond er geen Vlaams-nationalistische partij. Nu zijn er twee. Iets evenwel is hetzelfde gebleven: de arrogantie van vele Vlaamsgezinden.

Net zoals toen begeven ze zich nog steeds naar het jaarlijkse Vlaams Nationaal Zangfeest, waar ze uit volle borst meezingen dat ze de heersers der aarde zijn. Die heersersmentaliteit loopt als een rode draad door het politieke Vlaams-nationalisme sinds de Frontpartij (opgericht in 1919) hervormd werd tot Vlaams Nationaal Verbond (in 1933), dat enthousiast het nationaal-socialisme omarmde. De brave idealisten die het in de naoorlogse Volksunie anders wilden, zijn eerst door Vlaams Blok en nadien door N-VA volledig in de vergetelheid gereden.

Nu N-VA en Vlaams Belang samen meer dan 40 procent van de stemmen hebben behaald, staat er geen maat meer op hun heerszucht.

Maar ook vakbonden, actiegroepen, academici en ander ongeregeld moeten de mond worden gesnoerd.

Wat we de afgelopen weken en maanden hebben meegemaakt laat niets aan de verbeelding over. Vooreerst wordt met grote nadruk het “primaat” van de politiek beklemtoond. Dat klinkt goed: de verkozenen des volks komt het toe de beslissingen te nemen en niemand anders. En al helemaal de kiezer/burger niet. Die moet vijf jaar zijn mond houden en niet op straat gaan protesteren tegen anti-sociale maatregelen. IJveraars voor een harmonieuze samenleving wordt het zwijgen opgelegd door hun subsidies af te pakken.

Scholieren, die niet eens stemrecht hebben, moeten braafjes op school leren hoe het menselijk vernuft de klimaatproblemen wel vanzelf zal oplossen. Al spijbelend de politici bij de les houden is ten strengste verboden. Maar ook vakbonden, actiegroepen, academici en ander ongeregeld moet de mond worden gesnoerd.

De zwijgbarak

En nog zijn de machtigen der aarde niet tevreden. Want het “primaat” mag helemaal niet gaan naar de verkozenen des volks.

Ook zij moeten er het zwijgen toe doen, behalve als ze de lof van het Vlaamse volk en zijn leiders bezingen. Het parlement moet een “zwijgbarak” zijn, zoals Hendrik Vuye, zelf toch ook een Vlaams-nationalist, het noemde. Wie daaraan twijfelt moet nog eens naar het gedrag van onze minister-president in het Vlaams parlement kijken toen hij Meyrem Almaci van Groen de onsterfelijke woorden toebeet: ‘Da gade gij nie bepale!’ om zich vervolgens vol overgave aan een spelletje op zijn telefoon te wijden.

Kun je nog duidelijker je minachting tonen voor de “verkozenen des volks”? Jan Blommaert, een scherpzinnig waarnemer van het politieke gebeuren, plaatst Jambon in De Wereld Morgen daarom in het rijtje van Nieuw-Rechtse politici waartoe ook Trump en Boris Johnson behoren. Ik citeer hem met groot genoegen: ‘Het zijn politici die de democratische structuren zelf aanvallen. Ze beschuldigen hun parlementen van allerhande machinaties, en schilderen ze af als plekken waar de “elite” zich ophoudt, zichzelf bedient, en lacht om de belangen van de mensen.’

Laten we toch niet vergeten dat het parlement de enige verkozen institutie is die we hebben.

Als het haar uitkomt, herinnert ook de N-VA zich dat.

Maar, eerlijk is eerlijk, het zijn niet alleen de N-VA-heersers, die de parlementaire democratie minachten. Dat bleek ten overvloede vorige week nog in de Kamer van Volksvertegenwoordigers, toen de linkse oppositie het aandurfde om een amendement in te dienen op de begroting i.p.v. die braafjes en zonder morren goed te keuren, zoals in het verleden was gebeurd.[*]

Ministers en media buitelden over elkaar heen om hun verontwaardiging uit te schreeuwen: er heerste chaos in het parlement, de nieuwe premier Wilmès moest dringend orde op zaken stellen, de regering moest de controle over het parlement terugwinnen. Het was de wereld op zijn kop. Niet de regering moet het parlement controleren, maar omgekeerd; het is de grondwettelijke taak van het parlement om de regering te controleren. Laten we toch niet vergeten dat het parlement de enige verkozen institutie is die we hebben.

O hypocrisie, uw naam is N-VA

Als het haar uitkomt, herinnert ook de N-VA zich dat. Zo verweet de partij Charles Michel, toen die nog eerste-minister was, dat hij zich veel te weinig liet zien in het parlement. En ze vond de benoeming van Didier Reynders tot Eurocommissaris schandelijk omdat het parlement niet bij die benoeming betrokken was. Maar toen datzelfde parlement, straks een jaar geleden, met een twee-derdenmeerderheid de regering opriep het Marrakeshpact goed te keuren, vond diezelfde N-VA dat het parlement niet de wil van het volk weerspiegelde. En lokte ze een regeringscrisis uit, die nog steeds niet opgelost is. O hypocrisie, uw naam is N-VA.

Maar het zijn niet alleen de democratische instituten die de Vlaams-Nationalisten willen overheersen. Ze respecteren ook de scheiding der machten niet. Als het Grondwettelijk Hof, de Raad van State of een rechter vonnissen vellen die de N-VA niet bevallen, dan heet het dat die rechters “activisten” zijn of “wereldvreemd”.

En weer wordt dan het principe van het primaat van de politiek boven gehaald. Rechters mogen het land niet regeren, dat moeten de heersers doen. De N-VA wil daarom bij het regeren niet gehinderd worden door lieden, die hen bij tijd en wijle herinneren aan wettelijke bepalingen en, vooral, mensenrechten. Orban in Hongarije en Kaczyński in Polen doen precies hetzelfde, met dit verschil dat die twee heren wel degelijk bij machte zijn de rechtsstaat te ontmantelen. Zover is het bij ons nog niet. Maar de voortdurende aanvallen en verdachtmakingen van onafhankelijke rechters bereiden wel het terrein voor.

Om cultuur en media om te toveren tot propagandisten van de Vlaams-Nationale identiteit heeft de N-VA echter wel de macht. Vooral de VRT moet het ontgelden. Die moet met minder geld en minder mensen meer aandacht besteden aan wat het pluralisme in de samenleving wordt genoemd. Jan Jambon vindt bijvoorbeeld dat ook klimaatontkenners aan het woord moeten komen. En waarom dan niet ook degenen die vinden dat de aarde plat is en de evolutieleer een uitvinding van de duivel? Het is dus niet voldoende dat Jean-Marie De Decker, geregeld te zien op de VRT, zijn gevaarlijke onzin over het klimaat mag verkondigen?

Het allermooiste is dat de VRT volgens het regeerakkoord het Standaardnederlands moet bevorderen. Dat staat in een tekst, die in Steenkoolnederlands is geschreven door politici, die onze moedertaal dagelijks geweld aandoen. Zij gaan dus bepale wa goe is en wa fout?

Ach, ik weet wel wat de VRT te doen staat om de Vlaams-Nationale Heilstaat mee te helpen realiseren. Iedere dag de uitzendingen beginnen en afsluiten met een prachtig authentiek Vlaams lied: ‘Wij zijn de heersers der aarde, de koningen van de zee’.

[*] De regering, die al bijna een jaar in lopende zaken zit, moet iedere maand toelating van het parlement krijgen om geld uit te geven. “Voorlopige twaalfden” heet dat systeem.